Vanochtend zat ik in de auto naar mijn iPod te luisteren. Del Amitri. Een oude favoriet. “Nothing ever happens”.
Prachtige tekst en mooi op ritme.
“Post office clerks put up signs saying: position closed.
And secretaries turn off typewriters and put on their coats.
Janitors padlock the gates – for security guards to patrol.
And bachelors phone up their friends for a drink,
While the married ones turn on a chat show.
And they’ll all be lonely tonight, and lonely tomorrow”
“Now the traffic lights change to stop, when there’s nothing to go”
Ze stammen uit de jaren 80, die teksten.
Dat kun je wel zien. En voelen.
Secretaresses hebben geen typemachines meer. Maar ook het hele gevoel, het anti-establishment, is helemaal jaren 80.
Het depressieve en uitzichtloze van Glasgow. Werkloosheid. Krakers. Kernbommen.
Echt een tijdsbeeld. Denk: U2. En zo.
Ik kijk er nu heel anders tegenaan. Twintigers van nu, ook, vermoed ik.
Ik ben 40, he. Daarom realiseerde ik me al luisterende dat ik iet miste in het verhaal.
Namelijk dat je als je ouder wordt, ontdekt dat het leven wel degelijk zinvol voelt. Dat je het ervaart als waardevol. Voor mij o.a. vanwege mijn kinderen.
Dat lied is geschreven door iemand die niet denkt aan Middelbaar.
Zich niet kan voorstellen dat hij ooit middelbaar wordt en ‘burgerlijk’ dingen belangrijk gaat vinden. Oud wordt. Fysieke klachten krijgt. Kinderen krijgt. Een burgerbestaan gaat leven. Gaat geven om de kleine dingen. Net als de andere doped white mice in the college lab.
Zou hij inmiddels zelf vader zijn? De druk voelen van het genereren van voldoende inkomen? Bij de kerstuitvoering van zijn kind zitten? Tussen de andere ouders? Met de camera in de aanslag?
Als een doped white mouse in the college lab?
Dit is de video. Oogt heel modern, eigenlijk…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Zin van het leven. Ha. Laten we het daar maar niet over hebben. Wat mij betreft heeft het leven namelijk geen zin en ook geen doel. Uiteindelijk gaan we gewoon dood. En als er geen mensen of zelfs geen aarde zou zijn, zou dat eigenlijk helemaal niet erg zijn. Maar goed, dat is misschien te groot gedacht. Moet daar wel bij zeggen dat ik gewoon geen rekening houdt met dat doel of die zin. Het gaat mij vooral om het leven nu. Het kan zo afgelopen zijn. Dus al heeft het leven geen betekenis, het moet wel leuk zijn. Het is dat mijn blog daar geen goed podium voor is, maar de aankomende #komaarop gaat over wanneer genoeg genoeg is. Dat ligt wel een beetje in het verlengde hiervan, vind ik.
Ja, goede vraag…wanneer is genoeg, genoeg??
oei. zelf middelbaar (want 51), maar ik hoor in de tekst van deze song juist veel van de treurigheid van het leven die blijkbaar tijdloos is. de uitzichtloze sleur, waarin geen plek is voor avontuur. de eenzaamheid die mensen voelen, zelfs/juist als ze niet alleen zijn. gebrek aan toekomstperspectief. je boos maken over de herhalingen op tv, omdat de echte problemen je boven het hoofd zijn gegroeid. de rijke 1% die meer geld uitgeeft aan luxe dan waar de andere 99% over kan dromen.
voor veel mensen is de tekst misschien actueler dan ooit.
Ja…dat zou heel goed kunnen. Er zitten zeker fragmenten in die heel herkenbaar zijn, nog steeds, en aangrijpend.