9 jaar geleden kreeg ik in een luxe privéziekenhuis in Hongarije een zoontje.
Een uniek mens werd geboren. En daarom is het vandaag een belangrijke dag voor mij. Maar hoe belangrijk die dag ook is, ik denk er niet met plezier aan terug.
Dat het geen goede ervaring was, die dag, was achteraf niet verbazend. Al Jazeera maakte over de positie van zwangere vrouwen in Hongarije, of liever, bevallende vrouwen, een paar jaar later niet voor niets een documentaire. Je kunt hem hier kijken. Of de situatie veranderd is inmiddels, weet ik niet, maar zo was het toen:
Meer vind je hier. Via de link kom je ook meer te weten over de kwestie van thuisbevallen, een in Hongarije verboden praktijk.
Laat het ook meteen duidelijk zijn: mijn situatie was niet te vergelijken met de situatie die beschreven wordt in de documentaire. Die van vrouwen die in staatsziekenhuizen bevallen.
En laat ook duidelijk zijn dat ik met veel plezier in Hongarije gewoond en ben gaan houden van de cultuur. Maar niet op dit aspect ervan.
Pas toen ik zwanger was van mijn derde zoontje en gesprekken had met de verloskundige (inmiddels woonden we in de VS), kwam ik er achter hoe bang die ervaring me had gemaakt. En door de verloskundige in de VS ontdekte ik ook eindelijk wat er nu precies was gebeurd met mij en met mijn zoontje.
Want het overkwam me allemaal een beetje, destijds. Er gebeurden dingen die ik niet wilde maar ik had er niet veel over te zeggen. Laten we zeggen dat de relatie die je met je arts hebt daar heel anders is (was?). En dat je ook als patiënt van een dure privé-kliniek niet veel te zeggen had over je eigen bevalling. En dus ook niet over je eigen lichaam. Brrr.
En ondanks de problemen tijdens de bevalling en zijn al dan niet ongerelateerde ziekte van mijn zoontje een week later (allemaal goed afgelopen!), spraken we er niet verder over met de betreffende arts. Kritiek is ongebruikelijk, net als een open gesprek. Ja, dat kan in Nederland ook zo maar gebeuren, begrijp ik van vriendinnen.
Dat het iets met mij heeft gedaan, is zeker. Toen mijn man vandaag begon over die dag 9 jaar geleden merkte ik dat ik er eigenlijk niet aan wilde denken. Wel aan het resultaat 🙂 maar niet aan het proces.
Of het het leven van mijn zoontje ook heeft beïnvloed, weten we niet. Ik vermoed van wel. Mijn trauma en de dingen die mogelijk vandaag de dag nog toe te wijzen zijn aan hoe hij ter wereld kwam, zijn geen direct maar wel een indirect gevolg van de positie van vrouwen in die situatie.
Je zou niet denken dat bevallen iets met mensenrechten te maken heeft, he?
Go figure.
PS Mijn zoontje ging toen al zijn eigen weg en dat doet hij nog iedere dag. De foto bovenaan is een van mijn favorieten: hij springt express omhoog voor de camera op het moment dat ik de foto neem. Ik zei het al: het was een bijzondere dag, 9 jaar geleden, toen hij de wereld in kwam.
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Veel mensen realiseren het zich niet, maar Nederland is wat de omgang betreft, een fantastisch land. Er is, zeker in vergelijking met de zuidelijke Europese landen (begint al in België) weinig machtsafstand (hierarchie). Nederlanders zijn in de relatie super open en direct, hebben nauwelijks verborgen agenda’s en zijn meestal op zoek naar consensus (polderen). Ik heb 30 jaar in het buitenland gewoond en ik vermoed dat die open en egalitaire houding Nederland zo aangenaam maakt. Wellicht behoren we juist daarom tot de gelukkigste mensen ter wereld, zoals regelmatig uit onderzoek blijkt. 🙂
Ben het helemaal met je eens Evert! Soms moet je een tijdje weg gaan om te waarderen wat je hebt.