Drie jaar lang woonde ik in een plaatsje in de VS: Evanston, IL. Een voorstad van Chicago, bekend om de liberale denkers die er wonen, de bekende universiteit NorthWestern en de gerenommeerde business school Kellog.
Het was er geweldig, toen we eenmaal over onze culture shock heen waren. En ik heb er nog steeds goede vrienden.
Mijn liefde voor social media begon er en ik volg nog steeds veel facebookpagina’s van bedrijven uit mijn oude buurt. Zo blijf ik een beetje op de hoogte van de plek waar ik een stukje van mijn hart heb achtergelaten. En een paar hele goede vrienden.
Het grote nieuws was vandaag dat een 89 jaar oud huis uit het naburig ‘dorp’ Wilmette in zijn geheel (nou goed, in zijn geheel in drie stukken) zou worden verhuisd naar mijn Evanston.
De eigenaar had het voor 10 dollar gekocht van de man die het ging slopen. Het is gebouwd door iemand die werkte voor de beroemde Frank Lloyd Wright, die heel wat beroemde panden bouwde in en rondom Chicago in de kenmerkende stijl van die tijd en die omgeving. En hij wilde het behouden voor het nageslacht. Dus verhuisde hij het naar Evanston op een leeg stuk grond.
[zie hoe de media uitblinken uit het kiezen van aspecten van de gebeurtenis die aanspreken: ‘huis van 10 dollar’, historisch gebouw, ‘prairy-style home’. Kunnen wij in Nederland nog wat van leren!]
Om de een of andere reden moest dit gebeuren midden in de ochtendspits, langs de drukke kruising vlakbij ons oude huis (“Greenbay” & “Central”, zo gaat dat als je in het buitenland hebt gewoond, dan hebben dergelijke termen opeens een betekenis, roepen ze een gevoel op, zie je die plek voor je. Blijft hartverscheurend mooi). De vraag was of ze in staat zouden zijn om de bocht te nemen, als convooi.
Mooi he. Alleen in de VS wordt zoiets dan breed uitgemeten in het lokale dagblad.
Er was een belachelijke hoeveelheid mediaaandacht. Schijnbaar stikte het van de helicopters, tijdens de move vanochtend. Kennelijk hebben lokale media daar gewoon nog WEL geld voor verslaggeving en content. Inclusief helicopteropnames! Of misschien zijn helicopterritjes met cameracrews in de VS gewoon spotgoedkoop??? Nou goed, dat is een ander vraagstuk.
Maar wat zo leuk is aan zo’n lokale gebeurtenis, is dat je er als lokaal bedrijf zo goed op kunt inhaken.
De ontbijttent op de hoek (vlakbij DE hoek) legde vast hoe de vrachtwagen de stoep raakte. En bootste de situatie daarna nog even vakkundig na. Voor de mensen die niet bij hen ontbeten hadden en het hele drama gemist hadden.
Of hier, de nieuwe profielfoto van de lokale ondernemersvereniging. Hilarisch.
Ahhh. Zucht.
Ik mis mijn oude buurtje, mijn vrienden. En Amerika in het algemeen.
En de marketing waarvan dat land doordrongen is…geen dag ging voorbij zonder marketinginspiratie….
PS Het is er nu winter en bar koud. De foto heb ik in de zomer genomen. 2 blocks down. 😉
PS Lori: ik weet dat je Google Translate aan hebt staan en dit leest. Niets dan goeds, niets dan goeds!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Lijkt me heel moeilijk, om elke keer weer een plek achter te laten waar je van bent gaan houden. En blijft gek (of juist logisch?) dat plekken die voorheen nietszeggend waren, nu ineens iets betekenen. Ik heb dat vaak met gastdocenten uit het bedrijfsleven. Dat je ze dan tegenkomt in een artikel van het AD, ofzo. Dan heb je ook dat gevoel van herkenning.