Ik ben er een beetje klaar mee. Met me aanpassen en inhouden. Niet online hoor. Daar kan ik gewoon mezelf zijn. 😉
Maar offline.
Vermoeiend.
En eerlijk gezegd ben ik niet op mijn best, in de aangepaste modus. Hoe meer ik me moet forceren, hoe raarder ik ga doen.
Waar ligt de grens tussen een aangepast, sociaal mens zijn en jezelf niet kunnen zijn?
Ik kreeg van iemand een artikel doorgestuurd (dank S) met de 5 grootste regrets die mensen op hun sterfbed hebben.
De nummer 1: “I wish I’d had the courage to live a life true to myself, not the life others expected of me.”
Ik dacht, ja, dat is erg, lijkt me, gelukkig heb ik dat niet.
Maar de waarheid is dat ik wel weet hoe dat voelt. Niet omdat ik iets moet van familie of zo. Maar omdat ik het gevoel heb dat mijn nieuwe sociale omgeving bepaalde verwachtingen heeft waar ik aan moet voldoen.
En ja, het vereist inderdaad moed om jezelf te durven zijn. Met iedere gedraging of niet/gedraging snijd je de weg naar iemand of iets af. Dat is een eng idee.
Wie wil dat nou? We willen al onze opties open houden natuurlijk! Ik wel in ieder geval.
En als je dan geconfronteerd wordt met consequenties van je gedrag, is het schikken. Au.
Au!
En toch.
Het is vreselijk om niet jezelf te kunnen zijn.
Dan maar kiezen en de consequenties aanvaarden.
Het is een slopend gevoel, niet-voldoen. Dan maar de au.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Aleid zegt
Heel vermoeiend. Ik ben er mee gestopt – niet makkelijk in het begin, maar uiteindelijk wel fijner. Dat zijn van die processen die onvermijdelijk lijken (of zijn)
Jacob Jan Voerman zegt
http://jacobjanvoerman.nl/eigen-en-de-ander/
Elja Daae zegt
Precies. Dank…