Ik heb een middag vrij.
Nou ja, techinsch gezien een halve middag, want ik ben net thuis van een zakelijke lunchafspraak die meer een werkafspraak werd en nu is het al half drie. Maar emotioneel gezien heb ik een middag vrij.
Officieel heb ik iedere twee weken een dag vrij. Maar dat had ik niet zo door. Dus heb ik gewoon vakantiedagen opgenomen en weet ik nu niet precies wat ik met al deze niet-ingeroosterde-roostervrije dagen moet doet.
Behalve dan 1 ding.
Want wat doe je als je tijd hebt?
Bloggen natuurlijk!
Je werk is je werk
Voordat ik een kantoorbaan kreeg van 36 uur per week, beschouwde ik bloggen en LinkedInnen als vast onderdeel van mijn werk.
Als zzp-er en als expert is het belangrijk om je kennis te blijven delen. En als je expert bent in bloggen en social media is het logisch dat je er ook actief mee bezig bent.
Maar als bloggen geen onderdeel van je werk is, wanneer doe je het dan?
Want bloggen kost tijd. LinkedInnen niet perse maar het kost wel mentale energie. En ook daar heb ik niet veel van over, sinds ik begon met Werken.
Vroeger, toen ik iedere dag blogde, blogde ik vaak ‘savonds op de bank. Minder TV, meer output.
Tegenwoordig ben ik al blij als ik kan bijdragen aan de avondmaaltijd OF de afwas (of/of mensen!). En daarna stort ik in mijn luie stoel.
Mijn facturen, belastingen, cursussen, blogs, nieuwsbrieven en andere dingen schieten er bij in. Zelfs mijn voornemen om dit jaar WEL in februari te starten met het voorzaaien van bloemen en groenten is niet gelukt.
(Gelukkig kun je komkommerplantjes ook gewoon kopen, zullen we maar denken, en heb je aan twee plantjes in je kas een overvloed van komkommers weet ik inmiddels.)
(tomaten zijn anders, daar kun je er heeeeel veel van gebruiken dus die ga ik alsnog opkweken denk ik)
Maar even serieus: ik concludeer dat het lastig is, bloggen EN werken, als bloggen niet meer je werk is.
Het kan ook anders
De oplossing lijkt te zijn dat ik bloggen ga beschouwen als onderdeel van mijn werk.
Eerlijk gezegd iets dat binnen mijn werkomgeving wordt aangemoedigd. En ook echt belangrijk is, als je het mij vraagt.
Ambtenaren zoals ik (AMBTENAREN ZOALS IK!! LAS JE DAT???) zouden best wat meer mogen vertellen waar ze mee bezig zijn.
Maar ja.
Moet het dan ook over werk gaan? Mag ik anders wel onder werktijd bloggen? En wat als ik gewoon wil bloggen over niet-bloggen?! Telt dat ook?
Goede vragen, lijkt me. 🙂
En toch ben ik opeens aan het bloggen.
Ruimte
Kennelijk voelde ik op het moment dat ik vroeg thuis kwam opeens ruimte.
Vroeg thuis + het gegeven dat ik officieel vrij ben. En dat mijn kinderen nog niet uit school zijn en F. op stap is. Dat is ruimte.
Ik heb veel geblogd over het begrijp ‘ruimte’, in het verleden. Hoe belangrijk het is om ruimte te hebben in je hoofd als je creatief wilt zijn. En hoe soms ook de fysieke ruimte om je heen mee kan spelen.
‘A room of one’s own’ is nog steeds waar (lees maar).
Fascinerend hoe dat werkt.
Ik had zelf het idee dat het misschien gewoon was opgedroogd, mijn blog- en LinkedInzin. Maar kennelijk was het meer een kwestie van mentale ruimte en agendaruimte.
Creatieve ruimte.
Lekker hoor, ruimte. En roostervrije middagen.
Als je ze dan eindelijk opneemt!*
* Dat ligt volledidg aan mij en niet aan mijn werkgever. Ik ben gewoon net iets te enthousiast in het diepe gesprongen en er vol in gegaan zonder goed te kijken naar die roostervrije dagen en wanneer ik die kon inplannen. Maar voor de zekerheid ben ik ook maar geswitcht naar 40 uur ipv 36 want als je ze dan toch niet opneemt en het lekker vindt om overal bij te zijn, kun je maar beter realistisch zijn.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Zelf ben ik altijd alleen maar een hobbyblogger geweest. Ik ben er aan begonnen toen ik al een paar jaar gestopt was met werk. Op het werk heb ik wel periodes dagverslagen gemaakt om betaald te krijgen van de klant. Was dus echt loggen op een laptop in de jaren ’90. Was in het Engels. Had er erg weinig moeite mee. Nam een kwartiertje aan het eind van de werkdag. Een collega stopte er veel meer moeite en tijd in en had daardoor steeds ruzie met de klanten. Heb toen ook wel eens gedacht aan stukjes in het bedrijfskrantje met de titel Leidingwerk. Ging over een klus met erg veel leidingen. 😉
Wat me opvalt is dat je nog steeds lange stukken schrijft. Zelf denk ik dat korter en vaker beter werkt. Als techneut kan ik ook te lange stukken schrijven, maar dat compenseer ik door daarna iets korts.
Jaren 90! Leuk dat je al zo lang blogt.
Ik heb geen specifiek doel en ook geen specifieke lengte in gedachten. Het kost me altijd wat regels om mijn gedachten helder te krijgen dus die ruimte neem ik. Als ik heel eerlijk ben vind ik het leuk als ik gelezen word (dus dankjewel) maar schrijf ik eigenlijk niet met het oog op lezers, althans niet als ik zo’n soort stuk de wereld inslinger. Ik vind het gewoon leuk om mijn gedachten op een rijtje te zetten en ik weet dat er altijd wel mensen zijn die het ook leuk vinden om te lezen.
Hoe korter ik het moet maken, hoe meer tijd het me kost om goed te bedenken wat ik wil zeggen. Bij mij werkt het juist zo dat ik door te schrijven pas ontdek wat ik wil zeggen. Dus excuses voor mijn lange stukken maar ik kan niet beloven dat het ooit korter wordt! 🙂