Ik sta in de trein.
Het is al een jaar of 8 geleden dat ik iedere dag met de trein ging.
Toen had je nog geen smart phones. Geen WiFi in de trein. Geen 3G (toch?). Geen ipads.
Ik ben veranderd. Mijn gezin is veranderd (8 jaar geleden stond ik hoogzwanger op hetzelfde station en nam dezelfde volle trein. Waar niemand opstond, trouwens, als het vol was, is mooi verhaal voor mijn buitenlandse vrienden gebleken).
Maar alles is veranderd. Of, dat zou kunnen. De treinreis is nog dezelfde geïsoleerde ervaring.
Met niemand praten. Wel meeluisteren! Je moet wel, he. Walkman, eh, iPod, eh IPHONE op je hoofd en iedereen negeren.
Gek eigenlijk, dat gebrek aan contact.
Want ga maar na, op internet ben ik verbonden met 4000 twittervolgers en duizenden bloglezers.
Als we zo makkelijk connecten online, zou dat dan onze maatschappij (en onze treinreis) ook niet zo kunnen zijn? Laagdrempelig?
Dat je je met gesprekken gaat bemoeien, net als op Twitter?
Of aan iemand ziet waar haar interesse ligt en wat ze doet, net als op haar blog?
Dat je mensen even opzoekt op Instagram en kunt zeggen: “leuke foto, vanochtend!”?
Worden we opener, als maatschappij? Komt, gefaciliteerd door techniek, onze behoefte aan sociale verbinding bovendrijven?
Ik wil dat. In de trein.
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
Het succes van sociale netwerken heeft mede als basis dat het contact asynchroon is. Ik hoef niet gelijk antwoord te geven, maar kan het antwoord enige tijd laten rusten, herformuleren, nog eens herformuleren, of gewon negeren. Bovendien kunnen mensen niet zien hoe ik me voel. Direct ccontact heeft deze voordelen niet en dus sluiten we ons op die plekken af…