Na dit verhaal krijg je het antwoord op deze vraag. Twee antwoorden. Antwoord 1: niet echt. Antwoord 2: toch echt.
(Antwoord 3: who knows?)
Dat zit zo:
Ik was vanavond bij de Social Media Club Groningen (per vanavond herdoopt in smc050. Omdat de onderwerpen verder gaan dan social media). Het is een prachtig evenement met goede sprekers, goed georganiseerd. Super om bij te zijn en de paar uur in de trein meer dan waard.
Voor mij is het extra bijzonder om bij zo’n social media bijeenkomst te zijn, omdat ik zo lang mensen alleen online ontmoette en nooit offline. Het is altijd weer een leuke gewaarwording om mensen die je alleen online kent, in het echt te ontmoeten. Bijzonder om een klik te hebben met mensen die je eigenlijk niet ‘kent’.
Het wordt wel raar als het andersom is. Dat je mensen NIET denkt te kennen en ze dan TOCH online blijkt te kennen, zoals vandaag gebeurde.
Ik stond te praten met iemand die ik via Twitter kende. Haar collega’s stonden er bij. Ik weet niet meer zeker of we ons allemaal aan elkaar voorstelden. Ik geloof van wel maar ik heb altijd moeite om veel nieuwe namen te onthouden dus daar viel ik mooi mee door de mand, zoals zal blijken.
Een van haar collega’s en ik raakten aan de praat. Het klikte. We stonden heel lang te kletsen over ons vak. Toen moest ze weg en vroeg ze mijn visitekaartje, zodat we konden connecten op LinkedIn en we contact konden houden.
Ik gaf het haar. En ze begon keihard te lachen.
Wat bleek? We kenden elkaar al lang. We hadden een tijdje veel contact gehad omdat ze auteur is bij Frankwatching en ik een tijdje lang een project met haar heb gedaan. Inmiddels jaren geleden, dat wel. Maar best intensief contact. Alleen: allemaal telefonisch en via email.
Ze kwam me wel bekend voor, maar ja. Ik had het verband niet gelegd. Zij ook niet. We zien er allemaal, laten we eerlijk wezen, ook wat opgepoetster uit op onze profielfoto’s!
Connecten op LinkedIn hoefde niet meer, want daar waren we al jaren connected.
Hoe stom is dat? Maar hoe grappig ook dat je zo’n klik met iemand blijkt te hebben zonder dat je weet dat je dat al wist?
Is dat nou een argument vóór of tégen de kracht van online contact?
???
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Tot nu toe klopt het altijd. Echt contact met de mensen die ik online ken. Maar ja, ik maak dan ook alleen contact met mensen die zichzelf durven laten zien online. Niet dat dat een voorwaarde is, maar dat zijn gewoon de mensen waar ik iets mee heb. (duh, logisch).
Duhh….
Wat een leuke blog Elja. Ik denk, dat online contact heel echt is. Je deelt tenslotte veel van jezelf (als je tenminste iets laat zien van jezelf; maar dat is ‘in het echt’ ook zo). Je leert iemand kennen door wat hij of zij ‘naar buiten brengt’. Ik vind jouw ervaring een bewijs van de kracht van online contacten. Je bent bevestigd in je ‘klik’, toch? (Dank je wel weer, voor het delen.)
Tenzij ik, als je me in het echt ontmoet, heel anders blijk te zijn dan je dacht!!
Haha, ja, dat heb ik ook wel gedacht hoor. Maar ….. ik kan me niet voorstellen dat je het ’tegenovergestelde’ bent van wat ik me voorstel. (Hangt misschien ook van mensenkennis af? Geen idee.) Als je weer in Groningen komt kunnen we de proef op de som nemen. Ik woon nl. in Groningen 🙂 (dat triggerde mij extra om jouw blog te lezen). Succes verder.
er gaat niets boven…zat helaas in de verkeerde bus maar daardoor kan ik extra genieten van mijn oude stad! Tsja, ik denk at zoals JJ zegt mensen die zichzelf echt laten zien, ook IRL zo zijn.
hoewel ik iemand ken die op Facebook bijvoorbeeld alles laat zien (niet altijd positief) maar in het echt nauwelijks laat merken wat ze vindt. Dus misschien gaat het niet altijd op…?
voor
Tsja, hoe echt. Heel echt, denk ik. Maar gewoon anders. Omdat je op een andere manier een voorstelling van iemand maakt. Maar dat zou weer kunnen veranderen als we allemaal zouden gaan vloggen, denk ik.
Laat ik het zo zeggen: het heeft me erg veel gebracht. Ik zou het niet willen missen. Maar ja, het is wel anders.
Heb ik ook!