Er is een nieuw particulier ziekenhuis geopend hier vlakbij. Er zijn er in Istanbul een heleboel. Ze drijven waarschijnlijk op medisch toerisme? En op de expats en welgestelde Turken.
We hebben inmiddels ervaring met de ziekenzorg in 5 landen, waaronder Nederland. In de meeste van die landen zaten we bij priveklinieken.
Het verhaal gaat hier rond dat de écht goede artsen in publieke ziekenhuizen werken. Maar je weet nooit of dat klopt. In Hongarije waren de topartsen vaak juist mede verbonden aan privéklinieken en draaiden daar dagdelen.
Ik dus weet niet of het waar is. Als expat ben je al snel aangewezen op dure ziekenhuizen omdat je daar kans hebt dat er Engels gesproken wordt. Ik heb in Hongarije in een publiek ziekenhuis gelegen en dat was, letterlijk, een grote nachtmerrie.
Hoe dan ook, het nieuwe belachelijk grote, dure, centraal gelegen ziekenhuis staat op een heuvel achter onze compound. Ze hebben vast vrienden met invloed want waarom zou je anders een meters hoog logo mogen gebruiken dat ‘snachts de hele buurt verlicht met helblauw licht?
De eerste maanden na de opening van het ziekenhuis om de hoek, vond je overal in Istanbul van die vaandels en kleine reclameborden terug aan lantarenpalen met de naam van het nieuwe ziekenhuis. Echt overal. Wat een budget, moeten ze daar hebben. Ik zag toevallig net dat ze ook een van de topbasketbalteams van Turkije sponsoren (populaire sport hier).
Het kan niet op.
Omdat het zo dichtbij is, zijn we er een paar keer geweest. Met de kinderen. En voor onszelf.
Het is alsof je een ruimteschip binnenloopt. Niet overdreven – dat gevoel hadden F en ik allebei, los van elkaar. Net zo indrukwekkend en net zo kil en steriel. Alles glimt, geeft licht en glanst en spiegelt. Geen buitenlucht zichtbaar. Als je naar binnenwandelt, loopt de receptionist met je mee naar de lift om je de weg te wijzen.
Maar of de artsen nou echt zo goed zijn? Onze ervaringen doen ons daaraan twijfelen. En uiteindelijk gaat het daar natuurlijk wel om: hoe is de kwaliteit van de medische zorg? Kun je er op vertrouwen? En zijn de extra onderzoeken nodig, of worden die je aangesmeerd om meer geld binnen te brengen (geloof me, dat is bepaald niet ondenkbaar)?
We gaan met de kinderen sindsdien naar weer een andere privékliniek met kinderartsen, waar ze ongelofelijk veel geld vragen en de receptioniste je niet eens aankijkt als je ze de rekening geeft. En je, voor je het doorhebt, een Turks maandsalaris betaalt voor (onnodig?) bloedonderzoek.
Het voelt niet goed. Ook al betaalt onze geweldige verzekering (XHI, Nederlands!) ons alles altijd terug.
Toen F. een tijdje geleden ziek was, wilden we niet naar dat nieuwe dure ziekenhuis hier vlakbij. Of naar een ander belachelijk duur ziekenhuis. Dus ik dacht, ik vraag even aan onze apotheek (om de hoek) of ze een huisarts weten.
Er bleek vlakbij, 4 minuten rijden, een 24-uurs huisartsenpost te zitten. Het is niet echt chique (understatement) of nieuw (understatement). Maar je kunt voor de deur parkeren en je staat binnen 30 minuten weer buiten. En ze zijn niet van de onzindingen en onnodige onderzoeken. En ze kosten 75 lira. Tegen 385 bij onze privekliniek.
Vandaag ben ik er geweest, de lokale kliniek/huisartsenpost. Onze jongste was ziek en na drie dagen aankijken leek het me tijd. De superdure privekliniek voor kinderen was dicht op zaterdag (??). En het Amerikaanse ziekenhuis, waar iemand me een dokter had aangeraden, had geen openingstijden. En ik dacht: er is een makkelijkere oplossing.
Het gaat er een beetje vaag aan toe en het is een oude bende. Maar toch heb ik er vertrouwen in. Geen moeilijk gedoe. Down to earth. Snel. En om de hoek.
Grappig he. Dat je uiteindelijk de no-nonsense artsenpraktijk om de hoek verkiest boven de dure, luxe priveklinieken. Dat is misschien wel het punt Robert (zie de comments onder dit artikel) maakt. We willen vaak niet de toeters en bellen. Zeker als het alleen een goedmakertje is voor het feit dat het product niet optimaal is.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Het sluit inderdaad aan bij wat ik in de eerdere reactie zei.
Ik heb zelf in het verleden bij bedrijven gewerkt waar veel aandacht, tijd en budget ging richting de toeters en bellen (omdat het hip was, of profileren tegenover de concurrentie), maar tegelijkertijd de core business werd verwaarloosd. Hotels met dure mailings op glossy drukwerk en een sigarenlounge waar niemand om had gevraagd, maar dan wel lege koelingen in de nacht (dus nee verkopen bij roomservice) en kamers met kapotte verwarming. Vaste gasten zie je dan niet meer terug.
Recessie en crisis versterken dat nog, merk ik zelf. Nu ik een aantal jaren werkloos ben en dus al een tijdje moet rondkomen van een minimaal budget, is de bereidheid te betalen voor bullshit echt volledig verdwenen.
Ja, je hebt me aan het denken gezet. Als de basis shit is, kun je dat een tijdje verhullen met toeters en bellen maar niet lang, he. En omgekeerd, als de basis goed is, kun je veel gebrek aan toeters en bellen door de vingers zien. Zelfs negatieve ervaringen.
Moeilijk is het om te bepalen waar het goed is, luisteren naar je gevoel!
In Nederland zijn de goede specialisten verbonden aan een ziekenhuis en aan een particuliere kliniek.
Wist helemaal niet dat ze in NL ook klinieken hebben!
Zowel mijn voet, als vorig jaar mijn knie!
Gaat gewoon tig keer sneller!
Jeetje zeg. En kun je dat dan wel vergoed krijgen in NL?
Ja hoor , word gewoon vergoed 😉
Ow I can relate to that –
Mijn leven is gered, letterlijk, in een publieke Universiteitsziekenhuis in Antalya waar gelukkig de chirurg wel Engels sprak, al was dat uitzondering, en het ook de plek waar mijn Turks mede daardoor na twee jaar doorbrak.
Ik had natuurlijk het enorme voordeel dat mijn man en schoonfamilie de weg wisten en uiterst kritisch en goed gebekt zijn.
Ssuper dapper van je dat je voor de optie in de buurt gaat.
Net als hier zijn er veel artsen die zowel privé als publieke ziekenhuizen werken maar het is ook mijn ervaring dat de toeters en bellen vreselijk veel geld opslurpen en geen garantie zijn voor goede behandeling of voldoende kennis. Het vooral een prestige ding is die kerstbomen van ziekenhuizen, in Istanbul zeker. Ik heb er begin dit jaar heel veel tijd doorgebracht toen ik met en vriendin meeging wiens man daar lag en wat heb ik haar een bedragen (letterlijk én figuurlijk) over de toonbank zien schuiven voor een consult of behandeling , afschuwelijk veel.
That is besides the point als je de arten vertrouwd en het hebt of vergoed krijgt natuurlijk, en op zich leken daar goede artsen te zitten al liet zij een voor haar bekende arts als second opinioner op bezoek komen…
De kinderarts van mijn zoon waren ik en zijn vader uiterst tevreden mee, die zat ook om de hoek en had evengoed veel kinderen van toeristen in behandeling. Vast ook met een speciaal prijskaartje maar wij verdienden ook veel minder dan de gemiddelde hotelgast die bij ons op vakantie kwam.
dus ja top dat je deze keuze gemaakt hebt.
en elke extra letter Turks of Turkse vrienden die je hebt (of Marc Guillet) kan je in de toekomst mogelijk dienen.
Ik hoop dat spruit opgeknapt is?!
Het helpt altijd als je mensen kent zodat je viavia bij de juiste artsen binnenkomt. Zo gaat het hier wel, heb ik de indruk.
Spruit is aardig aan het opknappen, daar gaat het om he? 🙂