Ik zat op de rondvaartboot van de week, met vriendin I (haar – briljante- idee). We keken naar het Amsterdam Light Festival, een verzameling lichtsculpturen in het water met als thema ‘Vriendschap’.
Soms hoorde je de omschrijving, maar zag je nog niet waar het over ging.
Een stem las op waar we naar gingen kijken, zonder dat we het betreffende kunstwerk al in beeld hadden.
Gekke ervaring is dat (soms deed het kunstwerk dan uiteindelijk überhaupt niet wat het moest doen, zodat de mooie beschrijving niet klopte met de werkelijkheid, gaf grappig surrealistisch effect).
Het gaf een bepaalde spanning, een verwachting.
Bij een van de kunstwerken zei de stem:
“Het werk bestaat vooral uit leegte.”
Ik keek I aan en zei: die schrijf ik op.
Het werk
bestaat
vooral
uit
Zo mooi vond ik het.
Maar klopte het ook?
Het klopte.
Het werk bestond vooral uit leegte.
Het stond in een hoekje van een gracht bij een brug, vlak boven het water. Het waren lichtjes.
Ze knipperden om en om, en gaven de illusie van twee mensen die roeiden. Maar feitelijk keek je continu naar 1 brandend lampje. Je hersenen zien de leegte en vullen die in.
Het werk…bestond vooral uit … leegte…
Het deed me direct denken aan het nieuwe kantoor van mijn oude werkgever.
Het was prestigieus en kunstzinnig.
En het bestond vooral uit leegte.
Midden in het gebouw bevond zich een gigantisch en gigantisch leeg atrium. De peperdure en peperprestigieuze architect noemde dat ’the void’.
The grey nothing. Het was ingericht in ‘warm grijs’, snap je?
Ja, nu lach jij er om.
En op zich was het ook wel grappig. De ironie van een prestigieus kantoorpand vol loze ruimte op het duurste kantoorplekje van Nederland.
Betalen voor the void.
De ruimte.
Nu las ik vandaag een artikel van Cor.
Nu las ik vandaag een artikel van Cor.(hier)
Cor (be) studeert kunsteducatie. Dan kom je leuke dingen tegen die hij gelukkig met ons deelt.
Zoals dit verhaal over een beroemde kunstenaar die het werk van een andere, beroemdere kunstenaar krijgt en vervolgens uitwist. Kijk maar even:
Het was de schande van de kunstwereld.
Maar zelf ziet hij het als poëzie (en ik ben het met hem eens).
Het bestaat alleen nog uit wit, uit een vlak, uit ruimte.
Je ziet niet meer wat er is geweest.
Het werk bestaat alleen uit ruimte.
En dáárom denk je wel aan wat er had kunnen zijn!
Briljant.
Je hersenen vullen het in.
Net als het kunstwerk in de grachten. Zo ontstaat creativiteit.
We hebben allemaal een beetje meer ruimte nodig, willen we onze eigen creativiteit kunnen gebruiken.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ruimte. Het grote niets hoeven. Onbetaalbaar.
Steeds duurder, eigenlijk!