Twintiger zijn is niet makkelijk, realiseerde ik me toen ik van de week 1,5 uur aan de telefoon hing met iemand van eind 20. Want twintiger zijn is een overgangsfase. Je bent klaar met je opleiding, je hebt je eerste baan, je wordt serieuzer met je partner of serieuzer over het ontbreken van een partner. Het is een tijd vol vragen en ideeën en onzekerheden en met name: stress.
Ik ben het niet meer, twintiger (ben het dubbele. kuch kuch). Maar ik stond er net zo voor als jij nu, waarschijnlijk, als jij het wel bent. Ik studeerde af, liep stage, had mijn eerste baan, mijn tweede, mijn derde.
Ik had nog geen kinderen. Wel een partner. En een baan. Zelfs een eigen huis.
Ik weet niet meer precies wat ik dacht, als twintiger.
Het is moeilijk om te weten wat je bezig hield, op een bepaald moment van je leven, achteraf. Vooral omdat ik in die tijd nog niet blogde 🙂
Dus ik kan je niet precies vertellen wat ik voelde. Maar wel dat ik aan het stressen was. Over dingen als carrière, banen, wel of niet aan kinderen beginnen, wel of geen lease-auto, etc.
Het probleem van twintigers is het stressen. En dat stressen is alleen maar erger geworden, is mijn indruk.
Logisch ook. De mogelijkheden zijn verdubbeld, sinds ik een twintiger was. Je timeline (die had ik niet!) staat vol met succesverhalen, succesvakanties, succeslichamen, succescarrières, succes-alles. Je kunt een succesvolle onderneming (of een succesvol Goed Doel) starten vanaf je smart phone. Alles kan.
Maar als alles kan, wat kies je dan?
Jij kunt zoveel doen en zoveel bereiken. De wereld ligt aan je voeten. Alles is nog mogelijk. Alles ligt nog voor je.
Dat geeft een enorme druk. Want waarom doe je het niet? Zou je het niet MOETEN doen?
En al wil je iets doen, wat kies je? Welke deuren sluiten zich achter je om nooit meer te openen, als je die ene deur open doet? Wat als je vandaag ja zegt tegen het een? Waar zeg je dan nee tegen?
Het is gewoon stressen.
Maar dat hoeft niet. Want het hoeft niet.
Niets hoeft.
Zijn is genoeg.
Je hoeft niet de allerbeste TV-ster, manager, topdokter, presentator, vlogger, miljonair, wereldverbeteraar, milieu-activist, wereldreiziger, ondernemer, nieuwe werknemer te zijn. En je hoeft ook niet altijd gelukkig te zijn.
Je kunt ook gewoon zijn.
Gewoon zijn en leven is soms al een hele prestatie. Gewoon onderdeel zijn van de mensheid vraagt al heel wat.
Het is een levenskunst om gewoon te zijn. Om de ups en downs te accepteren.
Want 1 ding is zeker:
het leven is niet alleen maar leuk. Alleen maar geweldig. Alleen maar mooi.
En dat is maar goed ook. Dat is dan, ironisch genoeg, ook weer het mooie. Want zonder zout geen zoet (afgezaagd en oubollig als dat klinkt, het klopt wel!).
Dus mijn advies: stop met stressen.
Maak jezelf niet gek met de druk van de juiste keuze. Met de druk om “alles uit het leven te halen dat er in zit”.
Want vroeg of laat maak je een verkeerde keuze. Kan ik je garanderen. Jammer maar helaas. Je kunt het niet voorkomen. het gebeurt gewoon.
Er komt een moment dat je NIET gelukkig bent. NIET happy. NIET voldaan. Bummer.
Er gaat altijd iets tegenvallen of nog erger: pijn doen. Stages, banen, relaties, vriendschappen, huizen, studies, reizen. Je kunt ze allemaal zelf kiezen, maar je kiest niet altijd goed. Soms kies je verkeerd.
En soms heb je gewoon domme pech.
Als je een superstomme stage hebt gelopen is dat een totale schok. Als je een shitbaan blijkt te hebben, is dat, nou ja, shit. Maar heel veel van ons hebben een superstomme stage gehad. Ik ook. En heel veel mensen hebben een superstomme baan gehad. Of een superleuke baan die opeens een superstomme baan werd door een superstomme collega of een superstomme baas.
Wat je ook zou willen: niemand heeft alles dat hij of zij zou willen hebben. Echt niemand.
Iedereen heeft dingen op zijn of haar lijstje staan die hij of zij nooit zal krijgen. Van onbelangrijke dingen zoals een nieuwe auto tot belangrijke dingen zoals kinderen of – ik noem maar iets belangrijks – weer kunnen lopen.
Keuzestress is dus eigenlijk zinloos.
Ik bedoel niet: wees blij met wat je hebt, blablabla. Want dat is me te Calvinistisch. Je hoeft geen genoegen te nemen met nu, met dit. Ik geloof in groot dromen.
Maar laat het je niet verlammen.
Als je op het punt staat een grote beslissing te nemen over je studie of je carrière, maak je dan niet te druk.
Ik weet wel dat het voelt als het einde van de wereld. Alsof je alle andere deuren dicht gooit als je door die ene voordeur loopt. Maar dat is onzin. Want je kunt die deur gewoon weer dichtgooien. En een andere openen.
Nothing lasts forever en dat is slecht én goed.
Want dat je nu een keuze maakt, wil niet zeggen dat je over 1 of 2 of 15 jaar niet nog iets anders kunt gaan doen. Vandaag zeg je ja tegen die baan in de marketing, maar over twee jaar blijkt dat je gelukkiger bent als trainer, of dokter, of coach, of schilder.
Ik zeg niet dat het makkelijk is. Je bent niet zo maar dokter. Of piloot. En soms ben je te oud om nog supermodel te worden. Jammer dan.
En het klopt dat iedere keuze impact heeft. Maar je kunt het je niet laten verlammen.
Want tegelijkertijd zijn deze twee dingen ook waar:
- Je kunt altijd een nieuw pad banen. Een nieuwe deur openen. Gewoon op je weg terugkeren, afslaan, afsnijden. Er zijn duizenden paden naar Rome. En miljarden Romes. En triljoenen deuren.
- Er is niet zoiets als verloren tijd. Alles wat je doet en alles wat je meemaakt, ziet, voelt, hoort, bedenkt – dat is allemaal ervaring. Linksom of rechtsom doe je ervaring op. En ervaring helpt je bij de volgende stap, en de volgende, en de volgende.
Het is waar dat het leven maar kort is en dat het zo over kan zijn. En dat het hoogste doel is om gelukkig te zijn.
Maar je bent een mens.
Mensen hebben een leven. En levens zijn niet alleen maar leuk en gelukkig.
Vervelende dingen zijn onvermijdelijk. En jammer genoeg worden de vervelende dingen alleen maar groter als je ouder wordt. Het gaat niet meer om een tentamen dat je niet haalt, maar een baan die je niet krijgt. Het gaat niet meer of mislukte sollicitaties, maar om problemen met gezondheid, met het krijgen of hebben van kinderen, met carrière of met geld.
Maar hier is het goede nieuws: tegelijkertijd worden de mooie dingen ook groter. Het totaal van je leven wordt tenslotte groter. De inhoud van je virtuele schatkist vol levenservaring wordt alsmaar groter en groter en waardevoller en waardevoller. Hoef je eigenlijk niets voor te doen.
Hoe mooi is dat? Door gewoon te leven, ga je al vooruit.
Het totaal van je ervaringen, kennis en het aantal momenten met mensen van wie je houdt wordt vanzelf groter.
Dus stop met stressen over de juiste keuze.
Leef gewoon. Volg je hart als het kan. Geef voorrang aan de essentiële dingen (gezondheid, dak boven je hoofd, brood op tafel voor jou en je geliefden) waar het moet.
Dan komt alles goed.
Echt.
Voor je het weet ben je een dertiger, veertiger, vijftiger (want dat is het doel!).
Voor je het weet ben je OUD*! Stel je voor. De gedachte alleen al, he? Ga daar maar eens over stressen … 🙂
* relativerende opmerking: het alternatief is minder.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Dit stuk zou verplichte kost moeten zijn voor iedere 20-iger 🙂 Ben al de hele middag al je blogs aan het lezen ter inspiratie, hier kon ik het niet laten om van me te laten horen. Dank voor alle inspiratie van vandaag!
Wat leuk! Dank voor je reactie Angelina! En pas op hoor, het is echt ‘down the rabbit hole’ hier!! :))
Ik heb wel een mooi voorbeeld van die deuren. Ik heb twee weken geleden een offerte traject stopgezet. Het verliep zo stroef dat ik er geen vertrouwen meer in had dat het bij acceptatie tot een gladde samenwerking zou gaan komen. Het was een flinke opdracht, groot bedrag en die deur dichtgooien was ontzettend eng.
Maar o wonder! Ik kreeg weer nieuwe offerteaanvragen en er werd zelfs een andere offerte gegund! Dus als je een deur dichtgooit, dan gaat er ergens anders weer eentje open!
Zo is het!
Wat een fijn stuk! En ja, als twintiger herken ik me in de kleine problemen die oh zo groot voelen terwijl ze, als je ze relativeert, een stuk minder groot zijn dan je in eerste instantie dacht. Ik vind vooral je tweede punt, er is niet zoiets als verloren tijd, mooi. Dat is iets waar ik voorheen mee heb geworsteld en de laatste weken opnieuw mee worstel. Eind 2015 mocht ik nog niet afstuderen vanwege een openstaand tentamen, waardoor ik een jaar studievertraging opliep. Dat voelde zinloos, maar ik heb die tijd gebruikt om te freelancen en zo toch ervaring op te doen.
Nu heb ik nog een maand om mijn afstudeerscriptie in te leveren (en hij is nog lang niet klaar) en voel ik opnieuw die druk: wees op tijd, anders moet je weer wachten, verlies je weer tijd. Gewoon even stilstaan bij het besef dat er niet zoiets bestaat als verloren tijd, dat je overal iets van leert, geeft wat meer ademruimte. Dankjewel daarvoor!
Systemen kunnen gekmakend zijn, dat sowieso. Maar jouw freelancewerk heeft je denk ik weer op een heel ander pad gezet en hele waardevolle ervaring gegeven. En heel veel mensen geholpen, waaronder ondergetekende. Goede keuze!! En succes met de laatste loodjes 🙂
Boenk. Erop.
Ben ik zelf ook wel mee bezig. Maar weten dat je niet moet stressen en niet stressen zijn twee.
Bedankt voor deze blog!
Het is makkelijk praten inderdaad. Maar ik wilde het toch nog even gezegd hebben. 🙂 Thanks Jasmien!