Mijn zoontje heeft de indruk dat ik cool ben omdat ik de nieuwste iPhone heb (het is de iPhone 6). Hij had het er over gisteren in de auto en ik realiseerde me opeens dat het een ding is, hoe nieuw je telefoon is. Zelfs als het om je moeder gaat en je 10 bent.
Het nieuwste hebben, is vet.
Ik probeerde hem uit te leggen dat die iPhone van mij helemaal niet zo nieuw meer is en dat het een kwestie van tijd is voor hij achterhaald is. En dat ik, als morgen de iPhone7 uit zou komen, die toch niet zou kopen.
Maar hij zette me wel aan het denken.
Want als ik mijn oude iPhone vastheb (een iPhone4 was dat), kan ik niet geloven hoe anders die voelt. Hoeveel zwaarder, hoeveel kleiner, hoe weinig elegant.
Hetzelfde geldt voor mijn laptop. Ik had jaren lang een MacBook Pro als enige computer en was er dolblij mee. Ik heb er 5 jaar mee gedaan. Vorige zomer kocht ik een nieuwe MacBook, maar dit keer een Air. Het was net op tijd – de oude ging kuren vertonen. En dat is niet handig als je presentaties geeft op je laptop en dat ding dus heel belangrijk voor je is.
Maar die twee laptops zijn werelden van elkaar verwijderd. De kinderen gebruiken nu de oude en ze zijn er heel blij mee. Maar als ik hem optil of vasthoud kan ik niet geloven hoe groot en zwaar het ding is. Ze zitten soms met dat grote zware ding op schoot. Dan kijk ik er naar en kan niet geloven dat ik daar zo lang op gewerkt heb.
Tuurlijk, het was een Pro, dus hij kon ook meer. Maar toch. Deze Air doet alles wat ik wil.
Toen we uit de VS vertrokken, investeerde ik bovendien nog in een grote Mac, met zo’n groot beeldscherm. Ik zat toch meestal thuis te werken dus het leek me goed om een grote, zware computer te hebben die gewoon ergens staat. Waar je zware programma’s op kunt draaien en duizenden foto’s op kunt opslaan.
Inmiddels, 4 jaar later, is mijn Mac niet meer zo geweldig snel. En er zijn allerlei dingen die hij niet kan. Airdrop bijvoorbeeld, eenvoudig bestanden van mijn laptop of mijn iphone naar de Mac sturen. Van de week kwam ik er achter dat de versie van Airdrop die op mijn Mac zit, nét te oud is om te kunnen wat ik wil doen.
Ik heb zelfs al even stiekem zitten kijken wat een nieuwe kost.
Zo daarmee vertoon ik precies dat gedrag dat zelfs mijn zoontje van 10 al beïnvloedt: de kick van het nieuwste najagen.
Omdat het nieuwste het gaafst is. Omdat het het leukst is. Of omdat het mij gaver maakt? Wie zal het zeggen? Ik geloof dat voor mij de kick meer zit in de nieuwe technologie, het gemak, etc. Maar is dat zo?
Het nieuwste…het is gewoon verslavend.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Inmiddels ben ik die fase ruim voorbij. Doorgaans hebben jongens er het meeste en langste last van. Dwz het beste, snelste, mooiste, grootste, kleinste enz. Ik ben opgegroeid in een gezin dat daar het geld niet voor had en ondanks dat ik vooral veel gebruik maak van een fiets koop ik doodleuk een 2e hands die me aanstaat en waar ik alweer 12 jaar op fiets. Op PC gebied heb ik voor mij werk veel gedaan, ik programmeerde ermee en gebruikte o.m. autocad. Dus een redelijke PC was mooi meegnomen. Omdat die dingen niets kosten in vergelijk met programmeerapparaten had ik begin jaren 90 de eerste kleuren laptop. Deed het niet op batterij, maar die 2x zo dure programmeerapparaten deden dat net zo min, hadden nog een beeldbuis en waren 5x zo zwaar. Na een jaar verkochten we die LP met de klus mee aan de klant en zocht ik weer iets anders uit. Pas na 2000 werd ik baanloos en had toch wel een PC nodig. Dat werd de goedkoopste instap Compaq-laptop met Win98se. Deed alles wat ik wilde. Toen die in 2006 stuk ging werd het een nieuwere versie met XP. De prijzen waren toen al flink gedaald en ik gebruik ‘m nu nog als internettoegang en TV. Doet het snel en heeft mooi beeld. Meer heb ik niet nodig. Ik heb er ook niet meer voor over. Dat terwijl geld al lang niet meer het probleem is. Ik rentenier inmiddels 15 jaar de jaren tot m’n pensioen hou ik het ook wel uit zonder uitkering.
Producenten weten dat mensen zo in elkaar steken dus doen er via reclame alles aan om een beleving en een goed gevoel te verkopen. Dat gebeurde destijds al met horloge’s, rekenmachines en nu met smarphones en bijvoorbeeld energiemeters. Ze gaan hun gang maar. Veel van die prettige gevoelens verdwijnen al binnen enkele maanden en zeker als er een nieuwe en betere versie komt. Ik meet al sinds jaar en dag mijn verbruik op m’n kWh-meter in de meterkast. Het ding stamt uit 1962 en deze 10 jaar oude laptop verbruikt daarop 16,2 watt (waarvan 3,5 watt voor het scherm) en het internetmodem neem 8,7w. Voor de tijd kijk ik onderweg nog altijd gewoon op de kerkklokken.
Jij bent een hele bewuste en kritische consument. Maar dat geldt nog steeds niet voor de meeste mensen, denk ik. Het is makkelijk om mee te gaan in de gekte, makkelijker dan er tegen in opstand te komen en niet mee te doen. Dat vraagt kracht…!
Natuurlijk willen we nog meer, mooier, sneller. We zijn gewoon ontzettend verwend. Middeleeuwse vorsten zouden oorlogen voeren om een toegang tot internet te hebben. O, en een auto. O, en antibiotica. En..,
… eens ….