Het nieuwe normaal! Zoveel mensen lijken zich er al op ingesteld te hebben. Maar als het lijkt alsof iedereen prima om kan gaan met deze tijd behalve jij, dan kan ik je gerust stellen. Dat is niet zo. Het nieuwe normaal is: dat je het moeilijk vindt om te wennen aan een nieuw normaal.
Het is een gek fenomeen: de hele wereld, en het hele land, en je hele stad of dorp allemaal in dezelfde situatie. Zoiets maken we nooit mee. We staan juist altijd op onze individualiteit, we proberen ons althans uniek te voelen. En nu iedereen moet omgaan met eenzelfde situatie, zie je opeens dat we niet hetzelfde zijn.
Aan de ene kant lijkt het wel alsof iedere inwoner van Nederland inmiddels een modus heeft gevonden met die crisis. Een nieuw normaal. En dat ze daar best blij mee zijn, op een bepaalde manier. Mensen die meer tijd nemen om te koken. Mensen die moestuinen beginnen. Mensen die taarten bakken.
Mensen die zo blij zijn dat ze toekomen aan hun blog. Mensen die boeken afschrijven. Mensen die eindelijk mogen thuiswerken.
Ook het bedrijfsleven lijkt massaal de creativiteit te hebben gevonden. De initiatieven vliegen je om de oren. Paasbrunches om af te halen van je favoriete restaurant. Bedrijven die iedere vrijdag gezellig samen Zoom-borrelen.
Winkeliers die het razend druk hebben met hun ‘personal shopping’ service. Wijnhandels die proefpakketten aanbieden en winkels die opeens webwinkels in de lucht hebben. Mensen die druk samen aan het sporten zijn online, virtueel hardlopen of iedere ochten online yoga doen en zich zo soepel voelen.
De ijssalon die ijstaarten rondbrengt, de keramiekjuf die pakketten aflevert voor haar keramiekworkshop waarvoor ze de kleiwerken weer ophaalt en afbakt voor je. De trainingsbedrijven die hun trainingen geruisloos omtoveren in leuke online bijeenkomsten van een halve of hele dag.
Als je niet beter wist, lijkt het alsof iedereen een modus heeft gevonden. Behalve jij.
Maar zo is het niet, hoor.
Het lijkt maar zo.
We maken allemaal in grote lijnen een zelfde situatie mee, maar we gaan er allemaal toch iets ander mee om. Omdat onze omstandigheden toch allemaal anders zijn. En omdat WIJ allemaal anders zijn.
Het is net als met het doormaken van een rouwproces. Geen gekke vergelijking, want dat maken we nu massaal mee, zoals hier mooi beschreven wordt. Het is een prachtig artikel van dé wereldexpert op het gebied van rouw.
We rouwen massaal, om allerlei dingen, vertelt de auteur:
- Om de wereld die voorgoed veranderd is
- Om alles wat we hadden willen doen
- Om de onzekere toekomst
- Om het verlies van echt contact
- Om de onzekerheid van een vreselijke ziekte die ons en onze geliefden bedreigt.
Rouw heeft allerlei fases, lees je altijd. Ontkenning. Woede. Vechtlust. Verdriet. En acceptatie. (ik vond hier een Nederlandse uitleg) Maar iedereen maakt die fases anders door. Fases duren langer of korter, voelen intenser of minder intens. Rouw is een proces dat kenmerken heeft maar toch individueel is.
Ik maak dat proces ook mee. Mijn man begon zich zorgen te maken. Ik was een paar weken van mijn stuk. Alles was zo anders. Mijn omzet was opeens weg, wat pas echt doordring toen ik hem ging berekenen voor de komende maanden. Vanaf het moment dat ik het totaalbedrag aan gemiste omzet op papier zag, was ik een tijdje de weg kwijt. Niet omdat we het financieel niet redden, want dat gaat wel lukken denk ik. Maar omdat ik afscheid moest nemen van dat succes, dat plezier, die directe nabije toekomst.
Het was ook de onzekerheid: ik wist niet wat de toekomst ging brengen. Ik wist niet of ik mijn trainingen voor april, voor mei, voor juni moest gaan afzeggen (nog steeds niet). Ik wist het allemaal niet. Het heeft weken geduurd voordat ik me beter voelde en weer plannen ging maken (en uitvoeren). Maar sommige dingen lukken nog steeds niet, zoals sporten. Ik ga 2-3 keer per week zwemmen met een schema. En dat is weg. De rest lukt niet: yoga, oefeningen, lopen. Bah.
Als ik lees over het rouwproces moet ik denken aan het proces dat je doormaakt als expat in een nieuw land. Het lijkt op dat rouwproces denk ik, als ik het zo lees. Ik heb het zo vaak doorgemaakt. En wéten dat je het doormaakt helpt, heb ik ontdekt. Dat wat je voelt normaal is.
Niet iedereen is al weer klaar om plannen te maken.
Niet iedereen is al weer druk aan het sporten.
Niet iedereen heeft al een nieuw business model.
Niet iedereen lukt het om de chips en chocolade te laten liggen.
Niet iedereen geniet van de rust / de tuin / het thuiswerken / het gezin.
Niet iedereen heeft collega’s om mee te zoom-borrelen.
Niet iedereen heeft de energie om aan anderen te denken of een nieuwe website te starten voor mensen die hulp nodig hebben of een crowdsourcingactie of boodschappen te doen voor de buurvrouw.
En dat geeft niet. Het is OK.
Het nieuwe normaal is natuurlijk helemaal niet normaal. Het is abnormaal.
Natuurlijk gaan we proberen om er iets van te maken. Gelukkig zijn er mensen die voordelen zien, optimistisch zijn, nieuwe plannen maken, blij zijn met aspecten van dit nieuwe normaal zoals thuiswerken, minder file en minder milieudruk. En uiteindelijk ga jij die voordelen ook zien en die nieuwe plannen ook maken.
Maar het is OK om geen plannen te maken, zoals hier mooi beschreven wordt. We hoeven niet allemaal mooi weer te spelen, zoals ik las in een column over musea die doen alsof er niets aan de hand is.
Het nieuwe normaal is niet normaal. En het is OK om dat niet normaal te vinden.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie