Ik weet het niet hoor. Was het altijd al zo? Ik kan me het niet herinneren. Ik moet het eens vragen. Of mijn moeder, toen ik klein was, ook al zo veel met school bezig was. Of zijn ook zo’n moment had dat ze dacht: dit is niet leuk meer.
Wij hebben vanavond drie cadeautjes gemaakt. Dat is traditie. Montessori, he. Voor de kleinsten krijg je iets dat je zelf moet versieren of maken (dit jaar is het een houten spaarpotje). En voor de iets groteren mag je een cadeautje uit de doos halen om daar vervolgens een surprise om heen te bouwen. Met gedicht.
De oudste klassen maken (gelukkig) zelf surprises, al moet je daar natuurlijk wel bij mee helpen.
De klassenouders van mijn jongste zoontje moeten bovendien een schip of paard maken om al die cadeautjes in te verstoppen. Da’s ook traditie. Vorig jaar was F. de klassenouder en heeft hij twee avonden geklust aan een enorm paard. Wat ik vervolgens naar school heb gesjouwd en in elkaar heb gezet. En wat de dag daarna bij het vuilnis kon.
En verder moet op school alles versierd worden voor Sinterklaas. En volgende week moet alles weer opgeruimd worden en dan moet alles versierd worden voor Kerst. Da’s een gigantisch werk. En de juffen kunnen dat niet alleen doen – logisch want ze komen om in al dat andere werk. En natuurlijk moet het wel allemaal LEUK zijn voor die kinderen. Dus zit mijn telefoon vol met app-groep-oproepjes om te komen helpen.
Tussendoor komen de mailtjes en appjes van ouders, of iemand alsjeblieft de pleinwacht kan overnemen. Bij ons op school hebben ouders pleinwacht in de grote pauze. Het is een beetje De Hel, als je het mij vraagt. Maar ja. Klein schooltje. Geen budget voor een andere oplossing.
Eerlijk gezegd is het me soms allemaal een beetje te veel. Ik heb vorige maand bij alledrie de klassen van mijn kinderen de traditionele herfstwandeling meegedaan. Ik vond het superleuk om ze eens te zien met hun leerkrachten en hun klasgenoten. En meestal help ik met het opruimen van de Kerstspullen en zo. Of met de grote opruimmiddag voor de zomervakantie. Maar iedere keer dat ik niet meedoe en niet reageer op een oproep, voel ik me schuldig.
En soms denk ik: het is wel raar. Vergeleken bij vroeger zijn er veel meer moeders die werken. En veel meer ouders die banen hebben die veel van ze vergen. We zijn nog veel productiever dan vroeger, we reizen meer, we presteren meer. We verdienen meer. En hoe drukker gezinnen zijn, hoe meer we van onszelf en elkaar gaan vragen. Hoe drukker we het krijgen met dingen als school. Of met sport.
Bij ons is dat hockey. Er wordt niet gewoon 1 keer meer getraind, zoals toen ik klein was, maar 2 keer. En laatst heeft een tegenstander van het team van mijn zoontje geklaagd bij de hockeybond omdat onze invallers te goed waren (ja, het is een laag team en een lage klasse, maar hee, die andere club heeft een naam hoog te houden!) en dus moeten we zaterdag niet 1 maar 2 wedstrijden spelen. Plus een zaalhockeywedstrijd op zondag. Drie wedstrijden in een weekend. En natuurlijk moet er voor iedere wedstrijd fruit zijn, en een teammanager, en de coach, en ouders die rijden.
Het schijnt dat wij de enigen zijn die dat een beetje veel van het goede vinden. Naar aanleiding van afzeggingen voor de training waren er zelfs discussies over hoe je je kind commitment bij brengt.
Het ging mij een beetje te ver.
Want hoe blij ik ook ben met al die inzet: af en toe denk ik dat we gek zijn geworden met zijn allen.
Het is niet dat ik niet wil helpen. Het is niet dat ik niet vind dat het belangrijk is, allemaal.
Het is meer dat ik denk dat het gewoon niet KAN. Je kunt niet een maatschappij hebben waar beide ouders werken en ook nog eens zoveel bezig zijn met school en sport en cadeautjes en Sinterklaas. We kunnen niet alles. Natuurlijk willen we dat onze kinderen het goed hebben. We willen het beste.
Maar wat is het beste?
We kunnen volgens mij echt goede ouders zijn, ook zonder die extra’s, als we iets meer tijd krijgen om gewoon te doen en te zijn. Dan worden we misschien ook betere vrienden. Betere kinderen. Betere buren. Betere werknemers. Maar het betekent dat toch eens moeten gaan nadenken over onze focus en de consequenties daarvan.
De maatschappij, dat zijn wij. En we maken elkaar gek.
Dat gezegd hebbende, ga ik nu weer even verder met het spaarpotje van mijn zoontje. Want eh, morgen moet het af he. En morgen ga ik de kinderen brengen met de auto terwijl de surprises achterin verstopt liggen dus dat moeten we vanavond al doen anders zien ze het al en als ze dan in de klas zijn ga ik terug naar de auto en dan ga ik de surprises en cadeautjes halen en die ga ik dan afleveren achterin het gymlokaal zodat de kinderen het niet zien enne … nou ja … nog genoeg te doen….
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
- Anoniem bloggen bestaat straks niet meer echt - 3 april 2023
Is overal zo, en niet alleen op de Montessori. Mijn kinderen zitten gewoon op de reguliere openbare op de hoek en daar stond ik vanochtend al om 7.00 uur vlaggetjes op te hangen voor het Sintfeest. En afgelopen weekend surprise geknutseld met die uit groep 5 en een cadeau gekocht en ingeleverd voor die uit groep 3. Woensdag was er ook nog pietenfeest bij de judoclub, daar stuurde ik mijn kinderen heen met een zak kant en klare pepernoten, kreeg ik op mijn donder van de organisatie dat het niet zelfgemaakt was (zucht).
Ik ben MR lid op school en ben dus vooral ’s avonds actief op school. Omdat ik full time werk en mijn kinderen altijd opgehaald worden BSO of oppas is dat een ideale manier toch wat te doen op school. Maar uit het oog is uit het hart, want ik word wel door andere moeders (lees ouders, maar het zijn vooral moeders) aangesproken dat ik ook wel eens wat mag doen op school…. MR telt blijkbaar niet. Dat knutselen niet zo mijn ding is – of een plein vol krioelende kinderen – of luizenpluizen (naaast dat ik dan aan het werk ben) is blijkbaar van compleet ondergeschikt belang. Bijhoren = meedoen en dat vooral als alle andere ouders (lees moeders) het kunnen zien. Want gezien worden is nog belangrijker dan meedoen….
(((Sorry, dit is een zeer punt bij mij. Er heeft eens een moeder aan mij gevraagd waarom ik kinderen had…. ik verbouwereerd… ehhh…. zij: “tsja, je bent toch alleen maar aan het werk, de BSO doet het opvoeden bij jullie “. Ik ben nog steeds over de pis van dat mens.)))
Afgelopen jaar heb ik een plan gemaakt en me er aan gehouden: Wanneer het Sint Maarten is, loop ik met mijn kinderen deur tot deur en is er bij ons thuis niemand die de deur open doet – helaas pindakaas. Ik kook geen eten meer voor op school, ze eten het toch niet op, ik koop het kant en klaar. Ik haat knutselen, dus ik laat me niet meer verleiden tot ingewikkelde thuiswerkconstructies om een uur lang gefrustreerd lijm op kleuters te smeren. en zo nog wat meer. De hele wereld is een beter plek 🙂
Fijn weekend!
Dat oordelen is natuurlijk vreselijk. Of je nou werkt of niet, wees maar blij dat het een keuze is, denk ik dan. Ik weet ook niet waarom het dan toch de moeders zijn die er op worden aangesproken en niet ook de vaders. Gekmakend. Net als jij probeer ik maar gewoon mijn eigen weg te vinden. Met respect voor zowel moeders die veel tijd investeren als moeders die dat niet kunnen of willen! I
Alleen het lezen van dit blog doet mijn hart overslaan.. poeh poeh.
Je kan het zo gek maken als je wilt, ook voor je kids. Grenzen stellen aan je kinderen en de enthousiaste ouderraad -die op het geld zat- en de leerkrachten. Sommige vrouwen bleken helemaal geen leerkracht te zijn maar erg betrokken moeders, die erg graag mee wilden helpen op de school van hun kinderen.
Toen die van mij klein waren kon ik me inschrijven voor van alles en nog wat om te helpen. Van klaarover tot aan lees-knutsel-was-lokaal klaarzetten etc. moeder, carnaval etc.
Klassenmoeder worden bleek de uitkomst. Iedereen een taak die bij haar of hem past en de druk nam af. De juf in haar hok houden, want het moest voor ons, ik deed het met nog een moeder, beheersbaar blijven.
Dat is dan wel alweer 15 jaar geleden, maar nog steeds was ik niet zo gek om alle gordijnen te vervangen in de *aula.
Alle uitjes waar auto’s voor nodig waren werden verzonnen en ja, hoor met ontheffing om met die kids auto te rijden (inzittende verzekering) reden we naar schaatsbaan omdat er geen ijs op de sloten lag.
Ik was dus een moeder die er was indien nodig om op de tassen te passen en te rijden, waarheen dan ook. En ja, Ik wilde wel die kilometer vergoeding.
Ik werkte toen om de hoek van de school aan de basis van de kinderopvang; voor-tussen-naschools was ik moeder.
En zette met mijn collega.. dit principe op de kaart in Harmelen e.o.
maar dat was toen.
Succes met knutselen en je eigen grenzen vinden en aangeven. Er moet niets tenslotte. Fijne december maand.
Jij ook fijne december!
Pino scrive:iPhone 4s 5.1.1 JB.Avviando siri risponde: “presto potrai iniziare a utilizzare Siri. Ogni giorno nuovi utenti utilizzano siri, Riceverai un avviso quando potrai iniziare a utilizzare siri. Quindi siri non funziona! Qualcuno mi aiuta? suggerimenti?
Elja, wat een herkenning. Ik ben zo blij dat mijn oudste twee kinderen nu op zichzelf wonen en de jongste al 17 is. Maar ook van zijn MBO-school heb ik deze week al 3 papieren brieven ontvangen en ben ik tijdens lunchtijd maandag 3 x gebeld door een planner van school over de aanstaande ouderavond.
Toen de kinderen klein waren woonden we op Curaçao en ondanks de relaxte sfeer daar zaten we 1,5 uur per dag in de auto. Er zijn geen fietspaden en fietsers, dus kinderen moeten gebracht worden. We hadden er een op de middelbare, een op de lagere school en een in het speciaal onderwijs. Die scholen begonnen om half acht en waren uit om half één. Ik kon niet anders dan part time gaan werken, alhoewel dat concept van halve dagen nog niet eens bestond op het eiland. ’s Middags reed ik de kids naar tennis, zwemles, muziekles en ’s avonds vergaderde ik want ik liet me strikken voor minstens 3 besturen. Wat een waanzin. O ja, we vierden sinterklaas en Kerst met cadeautjes, want ik hield van de Nederlandse traditie, maar mijn man is behalve Antilliaan ook Amerikaan, dus je snapt het wel. In januari waren we knetterblut en helemaal uitgeblust.
In Nederland is de gekkigheid alleen maar toegenomen, maar ik kon niet meer. Raakte ziek en deels rolstoelgebonden. En ik ben ermee gestopt. We vieren pas weer sinterklaas wanneer er kleinkinderen komen. Kerst zonder cadeautjes met alleen de gerechten die de kerst voor ons gezin ‘kersterig’ maken. Glühwein, Amerikaanse kerstham, stoofpeertjes en aardappelpuree. Wat kaarsjes aan en wat lichtjes. Naar de kerk op Kerstavond. Wij Willen Rust.
Laat je niet gekmaken! Kies samen met je man wat jullie gelukkig maakt en laat de rest droppen.
Dank voor het delen Jacoline! Ik herken het totaal, ook uit mijn expattijd. In de VS, waar we onder de Amerikanen waren, viel het enorm mee. Er waren niet-werkende moeders die de belangrijke extra’s op school verzorgden. En omdat al onze vrienden werkten, was er ook geen schuldgevoel of gedoe. Af en toe een bake sale, dat was te doen.
In Turkije, waar we meer in de expatgemeenschap zaten, wat het lastiger. Mijn kinderen deden minder sport en hadden minder speelafspraakjes dan andere kinderen. Ik kon en wilde gewoon niet iedere dag uren in de auto gaan zitten. Ik wilde mijn bedrijf verder uitbouwen. Dat werd niet altijd geaccepteerd door andere moeders. Expatvrouwen zijn er voor man en kinderen, tenslotte. En je moet ze alles geven.
Ik bewonder de vrouwen die het doen, die zoveel investeren in de school, in de kinderen. Maar toch. Gisteren bij de zwemles stonden alle moeders en vaders in de doucheruimte, boven op elkaar, te kijken naar hoe hun kinderen zich inzeepten en instructies gevend. Letterlijk bovenop een kluitje, bovenop die kids. Ik deed dat eerst ook. Maar ik had daar genoeg van. Mijn kinderen kunnen dat zelf, merkte ik, en ze willen dat ook zelf doen. Het is niet leuk om 15 ouders om je heen te hebben staan. Mijn zoontje van 5 regelt dat zelf en loopt daarna naar de gang waar ik sta te wachten. Ik denk niet dat hij er slechter van wordt, dat hij af en toe dingen zelf/alleen moet doen.
Ik herken ook je moment van: dit is waanzin. Ook wij vinden Sinterklaas belangrijk als traditie. Maar ook wij deden extreme dingen. Sinds vorig jaar brengt Sinterklaas bij ons bijna alleen nog maar nuttige en niet te dure cadeautjes en de kinderen zijn superblij met hun nieuwe pantoffels, rugzak, broodtrommel, mutsen en wanten. De schoen zetten ze om de paar dagen en meestal zitten er gewoon pepernoten in.
Wat shit dat je er ziek van werd. En wat fijn dat jullie nu de rust vieren. Dit soort reacties steunt me in het idee dat je je er toch los van kunt maken!
heel herkenbaar en meer
eind 97 kwamen zoon en ik naar NL, al gauw ging ik een studie voor herintredende moeders doen – hij was namelijk 4, dus dat kon en was fijn en goed. Alléén kon ik, met eerst een fulltime studie en later een fulltime baan, absoluut niet meedraaien in het toen al veel vragende school-ouders circuit. Zoontje werf meestal door opa naar school gebracht en weer opgehaald, en met veel kunst en vliegwerk kon ik m ondanks de files meestal net op tijd en soms te laat ophalen bij de buitenschoolse opvang. Zelfs school gesprekjes moest opa vaak doen, laat staan dat mams me kon draaien in allerlei wenselijke activiteiten – thanks god dat opa keigoed was in hapjes maken – hij had er les in gegeven, dus daardoor kon zoon voor het kerstdiner met heel populair lekkers op de proppen komen.
Ik weet wel dat ik er zelf ook veel aan gemist heb – ik gaf vaak ook les in het weekend en kon soms wel en soms niet zoon halen en brengen naar de verjaardagsfeestjes
Gellukig was school zelf heel begrijpend, dfe leraren en ook de meeste ouders, maar ik heb die contacten die anders automatisch ontstaan tussen ouders onderling wél gemist.
Maar o wat was ik blij dat zoon niet van voetballen bleek te houden en later interesse kreeg voor atletiek, want dat was savonds en dan kon ik m zelf halen en brengen en zodoende toch een beetje geveol hebben dat ik deel uitmaakte van het schoolse en buitenschoolse leven van mijn zoon
Je kunt niet meer doen dan je best, he? Maar de druk wordt soms wel heel hoog. In jouw geval gelukkig begripvolle reacties. Ook in mijn omgeving proberen we elkaar maar gewoon te helpen door kinderen rond te rijden naar school, sport en verjaardagsfeestjes zoveel we kunnen. Het heeft geen zin om anderen te veroordelen om wat ze niet doen, want je weet dat eigenlijk iedereen zijn/haar best doet om het rond te breien.
En petje af voor alleenstaande ouders!!!
Herkenbaar, ik heb de basisschool net achter de rug. Ik dacht dat de hoge lat te wijten was aan onze keuze voor de vrijschool, maar met de voetbalclub was het al niet anders. Maar let op: ook in de (mantel)zorg is het niet anders.
Onderwijzers en zorgenden hebben het zo druk dat ze niets extra’s (lees: feestmomentjes) kunnen doen. Helaas zijn ze deels ook druk met verantwoording ipv uitvoering.
Straks moeten ze participatie ook nog verantwoorden, of krijgen ze korting op hun loon als ze onvoldoende participatie hebben binnengehaald. Hoe ver moet het gaan?
Ik weet ook niet hoe ver het moet gaan. Het lijkt me dat er een einde is aan wat we met zijn allen kunnen!
het leven is een kwestie van keuzes en prioriteiten. 🙂
Waar. En misschien ook te makkelijk? Prioriteiten stellen en keuzes maken wordt een stuk moeilijker als jouw kind het enige is dat geen zelfgemaakte surprise krijgt. Of de enige wiens ouders niet komen kijken naar zijn hockeywedstrijd. Of de enige die niet iedere dag zijn schoen mag zetten en de enige die geen lego in zijn schoen vindt.
Jaaa, dat denk ik al heel lang. Aan de ene kant is de inzet van de ouders nodig omdat er op scholen bezuinigd is. Denk ik. Ofwel de scholen doen veel meer dan vroeger – maar wij hadden ook al Sinterklaas en surprises en Kerst een musical in de Zesde Klas in 1972. Dus dat kan het niet zijn. Aan de andere kant hebben we minder kinderen dan Vroeger, en zijn de kinderen kostbaarder. Quality time is een relatief nieuw concept. Geen denken aan dat mijn ouders mee gingen naar het hockeyveld vroeger, we hadden toch fietsen? Een middelbare school kozen zij, na enig overleg met kennissen, en je kreeg een boekentas en hup daar ging je, op dag één.
Sint Maarten bestond trouwens helemaal niet bij ons, in het land van Maas en Waal, in de jaren 70, en in Utrecht ook nog niet. Ik heb Sint Maarten zien opkomen, 15 jaar geleden.
We maken het leven zo druk als we willen. En de sociale druk is het drukst 😉
Wij vierden altijd Sint Maarten, in Spaarndam. Is echt streekgebonden geloof ik. Mijn moeder deed wel eens stiekem het licht bij de voordeur uit. Dan moesten mensen onze lange voortuin door in het donker en kwam er niemand. Dat was lekker rustig als je vergeten was om snoep te kopen. Gelijk had ze.
Het is de druk inderdaad, we willen onze kinderen alles geven, alle cadeautjes, alle tijd, alle ervaringen, alle uitjes, alle vakanties, alle sporten, alles alles alles. Alles moet perfect zijn. Arghhh.