Ik was ziek, vandaag.
Het 24-uursbuikgriepje dat mijn jongetjes dit weekend velde kwam, niet geheel onverwacht, ook mijn kant op.
Ik ben niet goed in fysiek ongemak.
Tijdens drie natuurlijke bevallingen dook ik niet in mijn weeën en koos ik niet voor mind over matter maar gewoon voor blinde paniek, zo tegen het einde.
Wat niet wegnam dat ik me ergens bleef realiseren: dit gaat voorbij.
Zoals ik me ook vandaag realiseer: morgen voel je je veel beter.
Maar er zijn natuurlijk heel veel mensen voor wie het helemaal niet beter gaat. Die continu, en soms in verergerende gradaties, pijn hebben.
Ik weet niet hoe ze het doen. Ze zijn sterker dan ik. Ik bewonder ze ontzettend.
Maar ik ken een paar mensen die moeten leven met fysieke beperkingen en ik zie dat zij minder worstelen met de fysieke kant, de pijn en het ongemak, dan met het feit dat ze niet meer alles kunnen.
Als zij ergens tegen vechten, is het – lijkt het – niet zozeer de pijn en het ongemak, maar zichzelf en het nieuwe beeld dat ze moeten neerzetten van zichzelf, van wat ze nog wel kunnen.
Dat neerleggen, daar ben ik bij zo’n 24-uursgriepje nog wel makkelijk in. Wat is, dat is. Maar de rest? Pfff.
Gelukkig is het morgen weer voorbij…
PS de foto is ouder! Niet van deze keer. 🙂
- Schrik - 19 januari 2025
- Assess yourself - 17 januari 2025
- Loki - 16 januari 2025
beterderschapjes, en indeerdaad, heerlijk als je weet dat het van overzichtelijke duur is.