OK OK, lastig onderwerp waar ik al een tijdje over loop te peinzen.
Waar ligt de grens tussen betrokkenheid en afstandelijkheid? En tussen betrokkenheid en sensatiezucht?
Ik vraag het me af de laatste weken in verband met alles wat er in Turkije gebeurt. Had ik naar Taksim moeten gaan? Of kun je via Twitter ook steunen? En dan nog: hoeveel weet je en in hoeverre kun je begrijpen wat er speelt? En dan de media: Zijn ze er omdat ze het belangrijk vinden dat de wereld weet wat er gebeurt (veel wel, natuurlijk)? Of omdat het sensationeel materiaal oplevert (een aantal)?
Als buitenstaander moet je je continu afvragen waarom je iets doet. Hoe helpt het die groep waar je buiten staat? Hoe betrokken je je ook voelt? Dat geldt voor de media, maar ook voor individuen als ik. Tuurlijk, we hebben het recht onze mening te uiten. Maar toch.
Twitter is wat dat betreft een interessant medium waarbij die vraag (en het antwoord) nog belangrijker is. Vooral bij hashtags.
Want een hashtag is zo ingetypt.
Maar niet altijd doordacht. Of terecht. Vind ik.
Voorbeeld: toen ik gisteren het woord ‘Istanbul’ in mijn blije tweet zette (zie onderaan artikel gisteren), vergat ik even dat er nu extra veel mensen zijn die op dat woord filteren om te zien wat er gebeurt. Als ik dat bedacht had, had ik het niet gebruikt, om heel eerlijk te zijn.
Dat is ook precies de reden dat ik de hashtags die door de demonstranten worden gebruikt niet gebruik in mijn tweets.
Het is HUN hashtag. Hij is bedoeld om nieuws te vergaren. Om elkaar op de hoogte te brengen. Om aandacht te vragen en te krijgen internationaal en nationaal. Om meningen te geven. Als ik niets bij te dragen heb, gebruik ik hem niet. Mijn doel is om mensen in Nederland te informeren over wat er hier gebeurt en een stukje ook over wat het met mij doet. Die hashtag vind ik daar niet passen.
De kracht en betekenis van hashtags is waanzinnig.
Ik ben zelf pas net de kracht en functie van hashtags op Instagram aan het ontdekken, bijvoorbeeld. Dat bevestigt wat ik al heel lang ervaar: een hasthag is niet zo maar een woord.
Ik zette gisteren een foto op Instagram met de hashtag #istanbul en had opeens allemaal likes. Terwijl er niet veel gebeurt als ik geen hashtags toevoeg, omdat ik weinig volgers heb. Althans, er gebeurt genoeg, want de volgers die ik heb ken ik en zij mij. Maar ik begin te ontdekken dat de hashtags de reden zijn dat accounts zo groot worden. En dat die hashtags ook maken dat het een medium wordt waar je iets uit kunt halen. Belangrijk. De Turkse hashtags rondom de protesten leveren ongelofelijke beelden op. Check deze maar eens.
Maar het kan ook misbruikt worden. Of onterecht zijn. Zo’n hashtag.
Hashtag hijacking: er zijn honderden voorbeelden van bedrijven of individuen die daar de fout in gaan. Ze overzien het niet, de consequentie van het gebruik van zo’n hashtag. Of het is een kwestie van slechte timing. Een tweet schedulen over een lekker ontbijtje voor de renners in Boston had opeens een andere context, bijvoorbeeld.
Maar het geldt extra, vind ik, als buitenstaander. Je moet een beetje uitkijken en jezelf afvragen: draagt de informatie die je aan de stream toevoegt door de hashtag te gebruiken iets toe voor de mensen die de stream nodig hebben? Of niet?
Je kunt vanuit jezelf redeneren (ik geef context aan mijn tweet door die hashtag) maar hashtags hebben een veel grotere impact dan je je soms realiseert.
Ik zie voorbeelden waarvan ik me afvraag hoe handig het is om die hashtag te gebruiken. OK, anders gezegd, waar ik me behoorlijk aan erger.
Anyway. Food for thought. Hashtags…there’s more than meets the eye.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Marloes zegt
Steeds vaker neem ik afstand van twitter, niet alleen vanwege de hoeveelheid borstkloppers maar ook vanwege het gespam en het nutteloze geschreeuw. Bij Instagram stap ik steeds vaker van de hashtags af omdat het volgens mij geen toegevoegde waarde heeft. Die ene foto krijgt dan misschien meer likes, maar die komen van toevallige passanten, niet van personen die mijn foto´s echt waarderen.
Carolien Geurtsen zegt
…en over buitenstaander binnenstaander las ik net dit http://www.journalistinturkije.nl/verhalen/nederlanders-in-istanbul-solidair_3822/
Carolien Geurtsen zegt
knap dat je überhaupt blogged – ik ben lamgeslagen na gisteren, eigenlijk zou dit een DM moeten zijn want off topic, maar ik heb Twitter niet open en zit in camping kantine zonder leesbril te tureluren op mijn schermpje, dus maar even zo toch.
Ik gebruikte idd bijna nooit de hashtag van de protestors totdat ik zag dat ze engelstalige gingen retweeten en als support ervaren dat er ‘buiten’ook mensen mee leven #dillema’s 😉
Sterkte!