Het gebeurt me heel vaak: ik zit me ergens op te winden, en mijn hand glijdt over de mousepad richting de tab met Twitter (in dit geval Hootsuite), en ik begin te typen. Ik type mijn onvrede.
Ik wil het zo graag kwijt, en wat is nou lekkerder dan van mijn mede-twitteraars een bemoedigend woord te krijgen, of te horen dat ze het herkennen, of wat dan ook?
Toch doe ik het dan niet. Ik heb mezelf aangeleerd om in het geval van een negatief getinte tweet nog even goed na te denken.
Niet dat ik het vervelend vind als anderen iets dergelijks tweeten. Helemaal niet. Het is fijn om te weten waar mensen mee bezig zijn, wat ze bezig houdt. Fijn als mensen meer doen dan mooi weer spelen. En fijn om mensen op te kunnen beuren, mee te kunnen leven, te kunnen steunen.
Maar toch voelt het voor mij niet goed. Het is erg verleidelijk om te klagen over mijn verhuizing en hoe alle communicatieprocessen tussen alle betrokken partijen verlopen. Hoe gestresst we zijn, en hoe vervelend het dan is als de partijen van wie je afhankelijk bent dan niet communiceren en waar het mis gaat, ook nog een ander de schuld geven.
Make it better
Maar wat voegt het toe? Sure, ik ben het kwijt, en dat is lekker. Maar is het mijn rol in dit leven om mijn eerstewereldproblemen over jullie uit te storten? Die stiekem natuurlijk geen echte problemen zijn? Is het niet leuker en beter om dingen te delen waar anderen iets aan hebben?
Misschien maakt het ook wel uit of je op je blog iets schrijft, of op Twitter. Er wordt al zoveel gezucht en gesteund op Twitter. Er komt al zoveel over je heen, zonder dat je echt filtert. Op een blog heb je een andere band met de auteur, je bent op zijn/haar domein.
Is twitteren ooit echt prive?
Daarbij komt dat ik een paar mensen volg op Twitter die vanuit hun functie als werknemer van prominente bedrijven veel volgers hebben en heel zichtbaar zijn. En regelmatig heel negatief zijn over (in mijn ogen) onbelangrijke dingen. Negatief-kritisch. Beetje zeurderig.
Vind ik niet handig. Ze mogen dan als privepersoon op Twitter aanwezig zijn, als ze niet die functie hadden had ik ze nooit leren kennen en ook nooit gevolgd. Ik associeer ze met hun werkgevers. En het geeft toch een gek gevoel als iemand dan een beetje sexistisch blijkt te zijn. Of arrogant. Of vreselijk negatief. Dat straalt toch af op hun werk (-gever), vind ik.
Ik doe het heus wel eens hoor, zeuren in het openbaar. Soms moet ik gewoon even zuchten en steunen. Zoals nu.
Maar meestal houd ik mezelf tegen. Gelukkig erger ik me ook niet zo vaak en snel, dat scheelt natuurlijk ook…
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Zeuren of klagen hoort bij ons. Maakt ons menselijk. Alleen maar happy faces en blije emoties doen mij vermoeden dat er ook iets niet klopt. Een off-moment kennen we allemaal. Het ligt er maar net aan hoe je daar mee omgaat. Hou je jezelf in en stuur je heel soms een minder tweetje. Of leef je jezelf helemaal uit op de Sociale kanalen en laat je iedereen meerdere malen meegenieten van je onvrede.
Zelf probeer ik daar, net als jij, gepast mee om te gaan. Tot 10 tellen doet wonderen.
een off-moment kan ook prima zonder klagen. gewoon melden dat het niet goed met je gaat vind ik geen klagen.
mooie beslissing
gij zult niet kwaadspreken (klinkt stijf en ouderwets maar zit toch wat in, vooral als het je eigen beslissing is)
tuurlijk kan en mag je negatief zijn , al denk ik wel 4 keer na eer ik send