Ik heb heel diep nagedacht, vorige week en ook deze week. Met nadenken bedoel ik dat ik mijn hersens heb laten kraken. Het leuke van je hersens echt laten KRAKEN is dat je een heel proces doorgaat. En als je je daar bewust van bent, leer je weer van alles over jezelf. En met ‘je’, bedoel ik: ik.
Info > vertaling > analyse
Vorige week was ik bezig om een project dat ik doe helemaal te analyseren. Het is een online campagne, met landingspagina’s en banners en links en dat soort dingen. In Google Analytics kun je als het om online zaken gaat ontzettend veel informatie halen, mits je het goed hebt ingericht.
Ik had na wat gezoek en gecopy/paste een prachtige spreadsheet met cijfers over clicks en views en dat soort moois. Maar dan begint het eigenlijk pas. Dan moet je je concentreren, alle rijen en kolommen nakijken. Wat valt op? Wat wijkt af? Waar zitten de uitschieters? Kijkend naar het patroon, wat verwacht je te zien, en waar zie je dat wel en niet?
En, nog intensiever, dan moet je gaan nadenken over het WAAROM. Waarom zijn hier op die dag zoveel clicks? Welke dagen zie je meer of minder views? Hoe komt dat? Wat is er die dag gebeurd? Je bent aan het kijken naar informatie aan de ene kant, maar je moet die informatie vertalen, en vervolgens begrijpen, aan de andere kant. Als je die spreadsheet laat zien aan iemand zonder toelichting, is het voor hen alsof ze een vreemde taal zien. Turks, of zo. 😉
Info > vertaling > begrip
En vandaag had ik mijn derde Turkse les, en ik bedacht dat het bij het leren van een nieuwe taal ook zo is. Het is een hele gekke fase, dat begin. Je hersenen doen er namelijk fracties langer over dan gebruikelijk om wat ze zien, te vertalen naar betekenis. Als je in je eigen taal leest, zoals jullie op dit moment, vertaalt je wat je leest direct. Je geeft direct betekenis aan die tekens die je voor je ziet. Maar bij een nieuwe taal is dat niet zo.
Zelfs als je wat je ziet, al kent, duurt het fracties langer voordat die vertaling plaatsvindt. Je kunt in 5 uur les ontzettend veel leren! Je leert wel (ik roep maar wat) 30 uitdrukkingen en 100 woorden. Althans, ‘leert’, je begínt ze te leren. Ze zitten al een beetje opgeslagen in je hoofd, je moet ze alleen tevoorschijn toveren. En dat duurt even. Seconden. Fracties van seconden. Of tientallen seconden bij mij op dit moment. Als je je concentreert, actief nadenkt, je hersens laat kraken, kom je er weer op (“ahhh…dat is ook zo…dat betekent ‘I like’!” *opluchting*).
Gespleten
Het is een gek fenomeen, vind ik, in beide gevallen. Het is net alsof je gespleten bent. In twee, zelfs drie personen. Eentje die informatie leest, en eentje die dezelfde informatie begrijpt. En jij, diezelfde persoon, moet persoon 1 laten praten met persoon 2! En het raarste moment is als je je daarvan bewust bent.
Ik zat van de week een collega de spreadsheet uit te leggen, maar ik moest toen ik hem opende zelf eerst even goed kijken en nadenken. Een fractie van een seconde zag ik alleen maar rijen met cijfertjes. Een beetje zoals in The Matrix. Dat ze naar het scherm staren, en wij zien cijferreeksen, maar zij lezen de code en zien een film aan zich voorbij trekken.
Wat er bij mij gebeurt, is een gevoel van paniek, in die fractie. Heee????? Wat???!! IK SNAP HET NIET!!??? Maar dat duurt niet lang, meestal. En dan word ik rustig. En denk ik na. En the world starts making sense.
PHEW.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ik probeer weer te reageren, kijken of het deze keer weer wel lukt ;_) op je vorige post kreeg ik het niet voor elkaar.
Adembenemend wat je beschrijft, letterlijk. Want dat gevoel van paniek heb ik drie jaar bijna constant mee geleeft.
Omdat ik zelf vaak zo lang moet/moest wachten en het niet komt… kwam/komt.
Gelukkig is en komt er veel ook wel, maar niet op bestelling, bijna nooit.
Vandaar ook de hersenonderzoeken, incluis MRI’s. Geen littekenwefsel te bespeuren maar zo’n heftige val met hoofd op beton en vervolgens een zware bouwlamp erboven op in combi met de burnout lijken genoeg aanleiding om circuitjes niet meer vanzelfsprekend te laten werken.. om het/mijn geheugen knudde te laten zijn..
Informatiekanaaltjes die juist averechts werken. Handschoenen opnemen om op de fiets te stappen en voor het daadwerkelijk de deur uitlopen ze juist weer op het stapeltje ‘ik ga op reis en ik neem mee’ te gooien. Omdat ik zo vergeetachtig ben heb ik die ruim van te voren aangelegd.
Het benauwd me minder, ik neem meer tijd, dus dan komt mijn computer wachtwoord wel, of ik gok, als ik het laatste woord wat ik gedacht heb, weer verwijderd heb, want dat is wat ik automatisch intik…
het lastigste is als mensen reageren met: o maar dat heb ik ook: Blijkbaar hebben ze dat nodig. Maar alleen mensen die het ook bijna bij voortduring hebben, weten wat het echt is die verhoogde staat van paniek onderdrukking zodra er ook maar de kleinste deadline is of lijkt te zijn. terwijl ik er vroeger mijn hand niet voor omdraaide, zelfs excelereerde – nu weet ik geeneens of ik het woord wel goed spel.
De geboortedatum van je zoon niet één twee drie herinneren, of je postcode vier vijf zes, telefoonnummers en verjaardagen no way jose… Tom tom werd van luxe-comfort product een broodnodig cadeau van lief om het leven leefbaar te maken ‘on the road’ in plaats van één voortdurende gecontroleerde panick attack…
Gelukkig is de auto de deur uit, wát een rust. want dat was echt niet meer verantwoord op het eind.
De handschoenen miste ik gelukkig al toen ik tien seconden erna in de boodschappentas keek of ik ze wel bij me had en niet drie verdiepingen lager 😉
Maar onrustig is het wel..
Mijn Nintendo met Braintrainer ligt ook op het stapeltje ‘ik ga op reis en ik neem mee’ . Nintendo aangeschaft ooit om precies die reden. Braintrainen.
Net als wol en een breipen, want sinds kort brei ik weer omdat het zo heerlijk ontspant.
Tjonge. Blijkbaar moest er iets van mijn hart, het is lang genoeg voor een eigen blogpost geworden zie ik. Tjonge driewerf.
… en gaaf dat je Turks aan het leren bent, super leuk.
Ik heb mijn online cursus klaar staan, maar leer denk ik beter van een Turkse film nu, beeld + gehoor leert nu het best bij mij 😉
Jij veel dank voor je aanleiding tot mijmeren hier…
wat beschrijf je dat proces gaaf. ik zie het voor me 🙂