De mens is er op gericht om na verdrietige gebeurtenissen verder te gaan met zijn of haar leven. Dat is maar goed ook, natuurlijk, vanuit de natuur gezien. Maar ja.
Ik woonde ooit een presentatie bij van een beroemde Happiness-professor in de VS, Gilbert. De beroemde geluksprofessor, die een van de populairste TED-talks ooit gaf over wat mensen gelukkig maakt. Kijk maar eens. Het is heel anders dan je denkt, het antwoord.
Hij vertelde in zijn praatje destijds (een ander praatje dan de TED-talk) dat mensen, wat er ook gebeurt in hun leven, zelfs bij de ergste dingen, na een jaar of 2-4 weer even ‘happy’ zijn als voor de gebeurtenis. Misschien was het 5. Het was in ieder geval KORT.
Er staat iets over in dit interview met hem:
As a species, we tend to be moderately happy with whatever we get. If you take a scale that goes from zero to 100, people, generally, report their happiness at about 75. We keep trying to get to 100. Sometimes, we get there. But we don’t stay long.
We certainly fear the things that would get us down to 20 or 10 — the death of a loved one, the end of a relationship, a serious challenge to our health. But when those things happen, most of us will return to our emotional baselines more quickly than we’d predict. Humans are wildly resilient.
Het lijkt me onvoorstelbaar.
Zelfs de wetenschappers geven toe dat er gebeurtenissen zijn die zo vreselijk zijn, dat mensen er moeilijk over heen komen (p.7 van dit artikel).
Mensen hebben een ongelofelijke veerkracht, dat geloof ik wel.
Maar toch.
Het zou een troost kunnen zijn. Moeten zijn. Maar dat is het natuurlijk niet.
hmmm, ikzelf vind het een ontluiterend heftige ervaring dat mijn rek niet terugkomt, hoe dat soms ook wel lijkt te geboren en als werkelijke echte rek voelt, blijkt ze dan door een onverwachtse tegenslag of extra uitputting, broos en breekbaar te zijn geweest. Rauwe rouw wordt langzaam zachter is deels ook wel mijn ervaring, maar als leed op leed op leed gestapeld ten diepste uitput, lijkt in ieder geval in mijn geval, de bodem nooit meer werkelijk vast onder de voeten te worden. Zoals gezegd, heel confronterend en ontluisterend, ook om mezelf dat niet te verwijten.
Ik hoop werkelijk dat als je dit schrijft vanuit eigen hartepijn en leed, dit zo snel mogelijk zal verzachten.
xxxCarolien
lief! het helpt! En tsja, die rek, dat is lastig want die heb je nodig om terug te krabbelen en te genieten van kleine dingen etc. 🙁 Je moet denk ik blijven geloven dat hij terugkomt…je daar aan vast houden?
Het is echt waar. Gemiddeld duurt het bijvoorbeeld 7 jaar om het overlijden van je kind te verwerken; het ergste wat je kan overkomen. Ik heb het twee keer van heel dicht gezien bij en het klopt. Maar die wetenschap helpt echt niet om je beter te voelen. Rouwen blijft een rauw proces.
Wist je dat na het overlijden van een partner of een echtscheiding het gemiddeld 3 jaar duurt voordat je alles verwerkt hebt. Ik vond het bizar om deze cijfers te horen. Tijd heelt alle wonden is dus niet zomaar een cliché.
Gelukkig weekend!
Nee ik geloof er echt in: tijd heelt alle wonden. Maar ja, je moet er wel doorheen komen, die tijd. Logisch dat dat heel lastig is in zo’n situatie en dat je niets hebt aan zo’n statistiek!
Terwijl je zelf denkt dat verder gaan op dat moment onmogelijk is. Of in ieder geval heel lang zal duren. Of dat je niet meer zult lachen de komende tijd. Heftig. Sterkte Elja, wat het ook is waar je nu verdrietig om bent!
Ja precies. Het is wel troostend maar op het moment zelf lijkt het toch niet alsof het klopt, zo’n onderzoek!