Oké. Politie voor de deur timeline. Geen grap.
— Ebru Umar (@umarebru) April 23, 2016
Columniste Ebru Umar is gisteren opgepakt, in Turkije, voor het uiten van haar mening.
Er zijn heel veel mensen die online hun mening uiten.
Ik ben het lang niet met iedereen eens.
Dat komt: ik houd niet van opruiend, van shockerend, van cru. Ik houd niet van extreem – links of rechts, maakt niet uit.
Maar ik zie wel dat het soms nodig is.
En dat alle stemmen een doel dienen.
En dat vrijheid van meningsuiting een groot goed is.
Toen ik in Turkije woonde, ten tijde van de Gezi-protesten, was ik te laf om me uit te spreken.
Ik keek wel drie keer uit dan de naam van dat staatshoofd in mijn tweets te gebruiken – me bewust van het feit dat die tweets gemonitoord werden.
En dat je niet zeker bent van je vrijheid, in Turkije.
Ik houd van Turkije, maar ik was bang. Turkije schijnt van alle landen in de wereld, de meeste journalisten in de gevangenis te hebben. En tijdens de Gezi-protesten was niemand veilig – mensen werden opgepakt om niets.
Sommige ooggetuigenverslagen waren vreselijk, shockerend, angstaanjagend, over hun tijd met de politie, in arrestatiebusjes. Brrr.
Dat er Turken zijn die überhaupt kritisch durven te zijn over de politieke situatie is me daarom een wonder.
Ik durfde het in ieder geval niet.
Het beperken van de vrijheid van meningsuiting is geen grap.
Het is wel confronterend hoor, zo’n situatie. Dat je dan niet zo stoer blijkt te zijn als je hoopte.
Je gaat denken over de Tweede Wereldoorlog en je afvragen hoe je je gedragen zou hebben. Of je wel op zou zijn gekomen voor de vrijheid.
Je kunt opeens aan den lijve ervaren hoe het is om niet vrij te zijn om te zeggen wat je denkt. En ervaren wat dat met je doet.
Het is makkelijk om je mening over anderen online te spuien, als je in een vrij Nederland woont.
Maar in Turkije kan dat niet. En zelfs in Nederland kan dat niet, klaarblijkelijk (ik weet niet om welke tweets het gaat, en wanneer ze geplaatst zijn, vanuit welk land, en of het uitmaakt).
Ik verwacht dat Ebru zich goed bewust was van het risico.
En dat ze het tóch deed.
En ik kan niet anders dan dat bewonderen.
Want ook als ik het zelf nooit zo gezegd zou hebben, ik denk dat haar tegengeluid nodig is.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Mooi stuk Elja, eens en eens en snap ik en eens –
Ik hoop dat mijn genen de moed van mijn grootouders en vader hebben meegekregen voor als het er werkelijk op aan komt (oop was regionaal hoofd verzet en ze hebben als gezin over de 30 onderduikers geherbergd gedurende WOII ,en vaders werkte als jung vanaf 11 jaar al voor verzet, berichten wegbrengen en ophalen (telex-Engeland naar verzet en vice versa) en voedsel ‘halen’bij de Duitsers die in de buurt ingekwartiert waren.
Maar zelf ben ik waar het er niet écht op aan komt wat hypocrieter: ik heb mezelf gedwongen me te matigen in mijn tweets about the regime (flinke tijd ná Gezi) omdat ik niet bij mijn eerstvolgende bezoek bij de grens tegengehouden wilde worden,en eventueel het land niet in zou mogen…
Dilemma dilemma
Des te meer respect voor de mensen, vrienden en onbekenden, die een leven en vaak bedrijf in Turkije hebben en zich toch blijven uitspreken
Hopelijk hoeven we er nooit achter te komen, jij en ik, wat we zouden doen! 🙂
Dank je. Jij verwoord precies wat ik voel
<3
Heftig hoor dat je opgepakt kan worden aan de hand van een tweet.
Moeilijk voor te stellen he?!
Je hebt zó gelijk! Snap heel goed dat je toen je in Turkije woonde heel voorzichtig was.
Ik vraag me mijn hele leven al af wat ik zou doen in tijden van oorlog. Denk dat ik helemaal niet zo dapper ben.
Toch wil ik wel gebruik maken van de mogelijkheden van bijv Twitter omdat ik weet dat het helpt.
Niet om op te ruien maar wel om mensen die haatzaaien aan de kaak te stellen, om Amnesty te steunen etc.
Want het helpt echt!
Ja binnen de perken probeer ik ook het mijne te doen. maar heel dapper ben ik niet …