Misschien is dat wel het raarste van weggaan en terugkomen (expat/repat): dat je bij alles terugdenkt aan hoe het in dat andere land was. Dat je alles vergelijkt.
Je betrapt je er op dat je denkt: dit zou in Turkije ondenkbaar zijn! als je op school lekker in de aarde wroet om de schooltuin te helpen fatsoeneren (ik stelde me even voor wat er was gebeurd als onze oude school had voorgesteld dat de ouders de tuin op kwamen knappen, ha, dat was me wat geweest! Niemand deed uberhaupt zelf de eigen tuin! Een andere wereld.).
En op de eerste maandag na de zomervakantie denk je aan die eerste dag na de zomer in de VS. Als je buurt volstroomde met vaders en moeders die gezamenlijk hun kinderen naar school brachten. Het is een Ding, daar, de eerste dag. First Day of School.
En dat je die derde zomer je oudste zoontje naar Kindergarten bracht, toen hij 5 was, de jongste net geboren (zie foto! een hele dierbare). Ik probeerde me groot te houden maar het is zo beladen en emotioneel daar. Toen de kinderen allemaal in de rij stonden om naar binnen te marcheren, hield ik het niet meer. Huilen. En toen moest J. ook huilen.
Geen goede start. Of wel. Ik was niet de enige!
Vandaag brachten we onze jongste, ons Amerikaantje, naar De Grote School. Niet zo’n traditioneel beladen moment als in de VS, die eerste schooldag hier.
Hij zat er al een jaar op de peuterschool dus hij was helemaal niet zenuwachtig, leek het. Hij komt in de klas bij kinderen die hij al kent. In een gebouw bij zijn grote broers. Hij liep naar binnen en keek bij wijze van spreken niet meer om.
Mama hoefde niet eens te huilen. Alleen even te slikken.
First Day of School op zijn Nederlands.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie