Ik was vandaag aan het helpen bij de verkeersles op school. 6 groepen kinderen een fietsoefening laten doen. Pionnetjes, obstakels, bochtjes. Achterom kijken, hand uitsteken, inhalen.
Het deed me sterk denken aan de hockeytraining waar ik bij help.
Ik weet niet of andere mensen het ook zo doen (heb nog nooit meegedaan met de verkeerslessen op school) maar al snel realiseerde ik me dat ik ze niet zo maar vanaf het startpunt op weg kon sturen. Als ik bleef staan terwijl zij wegfietsten om het parcours door te fietsen, gebeurde er niets en veranderde er niets.
Als ze dan aan ergens op het parcours vergaten om hun hand uit te steken, kon ik van 100 meter terug wel gaan roepen of ze bij terugkomst vertellen wat ze fout deden, maar wat heb je daar aan? Je moet het ze zeggen terwijl het gebeurt.
Dus liep/rende ik met ze mee. En ging op een gegeven moment halverwege staan zodat ik ze kon coachen en aanspreken.
Dat is een intensief gebeuren, als je ieder kind dat voorbij fietst feedback wil geven.
Maar het werkte wel. In een kwartiertje per groep maakten ze enorm veel vooruitgang.
Toen ik naar huis fietste realiseerde me dat ik dit soort dingen:
1) leuk vind om te doen;
2) telkens weer opzoek (ik was vroeger kinderrondleider in de dierentuin);
3) mijn eigen ideeën heb over hoe je mensen iets leert; en
4) altijd heel veel energie investeer in dit soort rollen.
Het klopt: het is makkelijker om te blijven staan in plaats van mee te rennen.
Dingen te roepen van een afstandje en mensen te laten kijken wat ze er mee doen.
Take it or leave it! te denken.
Het is makkelijk om afstand te houden.
Maar het levert volgens mij geen optimaal resultaat op.
Als ik iets heb geleerd van het opvoeden van 3 jongens, is dat je de dingen moet blijven herhalen. Dat je ze moet blijven coachen.
Ik kan de jongens op de hockeytraining aan laten rotzooien als de trainer aan de andere kant van het veld instructie staat te geven en zij bij het goal lopen te klieren in plaats van doen wat ze horen te doen (oefening volbrengen, bal oprapen, niet midden door oefening lopen, snel terug naar startpunt).
Ik kan de kinderen tijdens de fietsles 1 keer vertellen wat ze moeten doen en ze vervolgens laten gaan. Waarbij ze vrijwel allemaal vergeten om te doen wat ze moeten (achterom kijken, hand uitsteken, inhalen, achterom kijken, hand uitsteken, inhalen).
Ik kan een presentatie geven voor een groep of zaal en denken: take it or leave it (door ze gewoon een verhaal te vertellen en de interactie niet te zoeken en niet te prikkelen).
Maar zo ben ik niet.
Ik wil mensen er in sleuren.
Ik wil ze er bij halen, iets leren, tot ze doordringen, motiveren, enthousiasmeren.
Ik wil het licht zien aangaan, de kwartjes zien vallen, de lach zien verschijnen.
Ik wil zien dat na 3 keer de hoofden zich omdraaien en de armen worden uitgestoken. Dat na 3x dezelfde oefening er een lachje verschijnt omdat ze weten dat ik zag dat ze het goed deden.
Ik praat en schreeuw en grap en gebaar en herinner en vraag.
Ik wil verandering.
Daarom ben ik er, op zo’n moment: om verandering te bewerkstelligen.
Trainingen en presentaties volg je om er van te leren.
Leren = verandering.
Als ik een training of presentatie geef, beoog ik een verandering.
Daarmee heb ik ook het antwoord gegeven op mijn eigen vraag, een tijdje geleden op dit blog.
Er zijn mensen die het kunnen: afstand houden.
Mensen die een training kunnen geven en niet moe naar huis gaan. Die anderhalf uur fietsles geven en niet moe zijn. Die een uur op het hockeyveld staan te roepen en emotioneel afstand kunnen houden van wat daar gebeurt.
Maar ik niet.
Als het mijn rol is (of ik het mijn rol maak) om mensen iets te leren of iets te laten zien, dan ga ik er vol in.
BOEM.
Ik ZIE JOU.
En je zult het weten.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ali zegt
Ik word altijd heel enthousiast van jouw verhalen over dit soort dingen. Dit is ook weer heel leuk
Elja Daae zegt
Wat leuk om te lezen, lief! Ik vind het ook gewoon leuk om mensen iets te mogen leren, of vooral: om ze te motiveren. En om me af te vragen hoe je dat doet en hoe anderen dat doen. Tsja. Nerdy. 🙂