Lang lang geleden leer de ik iemand kennen op Twitter. Wanda, heette ze. En tijdens twitterchat #blogpraat bleek dat ze een blog had over wandelen. Al snel veranderde ze haar tijdelijke blog in een vast domein: wandawandelt.nl. En ik volgde haar reis, als wandelcoach, als blogger, als ondernemer.
Maar hoewel ik haar al heel lang volg, deed ik er niets mee. Al die jaren dacht ik: leuk hoor dat wandelen, maar niets voor mij. Het leek me gewoon niet iets voor mij. Ik vond dat ik, als ik al iets ging doen, moest gaan hardlopen. Weet je wel? Explosief. Intensief. Stoer. Volhouden. Doorzetten. Maar wandelen? Nee.
Ik zag natuurlijk door de jaren heen dat het wandelen van Wanda bepaald geen simpele hobby was. Haar manier van wandelen is intensief en serieus.
Al jaren en jaren, vooral sinds Instagram stories, volg ik haar wandelingen in binnen- en buitenland. Ik zie al jaren de mooiste beelden voorbij komen. Bossen, weiden, bergen, heuvels, riviertjes, steden… ik zie haar altijd wandelen. Lange, intensieve, bewuste wandelingen.
Maar ik wandelde niet. Ja, met vriendin V. als ze haar hond uitlaat. Soms wel 1,5 uur. En steeds vaker ook met mijn man en kinderen, naar het bos. En dat terwijl ik altijd tegen Wanda zei dat mijn kinderen niet wandelden. Van die beperkende gedachte heeft mijn man geen last gelukkig, want die gaat gewoon. Als er maar een bos is en wat takken, of misschien een verhard pad om op te steppen en te skaten, dan willen ze wel.
De afgelopen weken zat ik maar naar Wanda’s verhalen te kijken. Ze stond vroeg op om de zonsopgang mee te pakken, over de weilanden. En heel toevallig zijn weilanden en polderlandschappen een liefde van mij. Ik vind ze prachtig. Ik broed al jaren op manieren om de mooiste plekjes te bereiken en te fotograferen bij zonsopgang en zonsondergang. Vooral als ik in de auto zit en ik zie al die mooie uitzichten over weilanden, op weg naar klanten.
Het komt er nooit van. Ik heb het te druk. En – oh ja – wandelen is niets voor mij.
Maar van de week dacht ik opeens, toen ik wakker werd: ik ga gewoon. Ik ga wandelen.
Ik liep een uur, van mijn dorp naar de weilanden en terug.
En de volgende dag ook weer. Dit keer een andere route.
En vandaag ook weer. Weer een andere route.
Ik zag bloemen, vogels, hoorde een specht. Van de week zag ik zelfs een hert door de sloot zwemmen. Ik bedoel, wauw. Een zwemmend hert, vlak voor mijn ogen.
Ik ruik het fluitekruid en de seringen, de natte velden. En ik vraag me af waarom ik dit niet eerder deed?
Het antwoord is dat ik mezelf te druk vond om te wandelen. En dat ik dacht dat wandelen niets voor mij was. Ik vond dat ik eigenlijk moest hardlopen. Maar ik houd helemaal niet van hardlopen.
Beperkende gedachtes die al snel weer de kop opsteken. Zo bedacht ik al eergisteren dat het meer mindful zou zijn als ik mijn podcast af zou zetten en zou genieten van de stilte. Ook al heb ik daar helemaal geen zin in.
Ik weet niet hoe ik het vol ga houden, dat lopen, als de school weer begint. Misschien toch door eerder op te staan? MIjn kinderen worden ook ouder en zelfstandiger, dat scheelt een hoop. En mijn man is meer thuis, dus hij kan ze sochtends ook uit hun bed halen en zorgen dat ze gevoed en gepoetst aan hun dag beginnen.
De excuses zijn gewoon op. En de omstandigheden zijn juist volop aanwezig.
Ik zet mijn favoriete podcasts op en loop een uurtje. Ik kan het iedereen aanraden!
PS en volg Wanda op Instagram … ze neemt je mee, bijna iedere dag!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Wow, wat tof om te lezen dat je nu echt aan de wandel bent gegaan. Wel volhouden hè 😉 Nee, grapje. Geniet van de momenten die je kunt vinden om er even op uit te gaan. Micro avontuurtjes in een straks weer steeds drukker wordende tijd.
Ik heb nog iedere dag gewandeld sinds Koningsdag dus dat gaat goed. Vaak maar een half uurtje, soms een uur … net hoe het uitkomt. Ik moet soms wel even doorzetten hoor, voel mijn benen echt na een flinke wandeling. Maar met een podcast op mijn hoofd is het heerlijk! Het enige is dat ik een gezin met jonge kinderen heb en dus mijn tijden goed moet uitkienen. Maar het lukt aardig.
Heerlijk, wandelen. Nu al bijna vijf jaar bijna elke dag.
Wat goed Paul!!
Gemiddeld wandel ik 2x daags 4km. (is 3000km/jr) Ben daar bijna 3 jaar geleden mee begonnen. Eerst om een conditie op te bouwen voor m’n bestraling. Vervolgens viel ik over een te hoge straatsteen (en slechte doorbloeding van m’n voeten) en brak en kneusde ik van alles. Toen bleek dat ik flinke botontkalking had en ben om die reden weer meer/vaker gaan lopen. Dus stevig doorlopen. Ga eerst naar buiten en bedenk dan pas waar naartoe, vaak icm een bezoek aan een van de supermarkten. Heb nooit een hoofdtelefoon op. Het eerste stukje is vaak door het park en dan zou ik daar de zingende vogels niet meer horen. Voel me er inmiddels prima bij. Moet er ook niet aan denken om het in groepsverband te doen. Hoef me op dat gebied dus totaal niet aan te pasen qua corona.
Nee dat herken ik. Ik vind het (juist met koptelefoon) zo heerlijk om even alleen te zijn. Maar af en toe loop ik met een vriendin en haar hond of met mijn man 🙂
Goed van je. Wandelen is heerlijk. Zelf zet ik nog maar zelden een hoofdtelefoon op, liever geniet ik van de geluiden om me heen. Maar dat is persoonlijk en doet niets af aan de ervaring van het lopen zelf.
Misschien nu een vast moment te vinden waarvan je weet dat het kan passen in ‘nieuwe drukke tijden’ die in het verschiet liggen. Zodat je zelf en je omgeving er aan gewend is geraakt.
Vandaag heb ik niet gewandeld, kon mezelf er niet toe zetten. Niet goed. Het is moeilijk om er een gewoonte van te maken. Inderdaad – als tijden weer ‘normaal’ worden helemaal!