Ik lees ‘De eeuw van mijn vader’, van Mak.
Het raakt aan vele thema’s die me bezig hebben gehouden de afgelopen jaren. En het maakt me onrustig.
Zoals hij zegt: het is makkelijk om achteraf verbanden te leggen en ontwikkelingen te duiden.
Het is het richting vinden in het leven nu, zonder toekomstbril, dat zo lastig is.
Moet je nu iets doen, voor morgen? Voor jezelf of voor anderen? Kun je NU iets doen om de toekomst beter te maken?
Wat houdt je (me) tegen?
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Robert zegt
Wat betreft het grote geheel (de wereld, de mensheid) ben ik pessimistisch. Meer brandhaarden, meer conflicten, extremer geweld. Zoals de paus een paar maanden geleden zei: de derde wereldoorlog is al lang begonnen. En waar in het verleden uit onrecht en ongelijkheid een strijd ontstond voor verandering, is het geweld nu vooral gericht op destructie. Die geest is uit de fles, daar kunnen we als individuen niks meer aan doen.
Blijft over ons eigen leven, en dat van de mensen om ons heen. We weten – gelukkig, zou ik zeggen – niet wat ons te wachten staat. Maar wie ouder wordt ontkomt bijna niet aan tegenslag: gezondheidsproblemen, werkloosheid, verlies van een geliefde, noem maar op. Wat kan je dan nu doen voor morgen, voor de toekomst? Vooral vandaag doen wat je leuk of waardevol vindt. Dat wendt eventuele tegenslagen niet af, maar het idee dat je hebt gedaan wat je wilde doen, biedt ooit troost, en rust.
Elja Daae zegt
Ik ben wat optimistischer dan jij denk ik maar ik ben het met je eens: leef zoals je zou willen leven. Dan is er geen plaats voor spijt.
Peter Pellenaars zegt
Ik denk dat je altijd moet proberen iets te doen voor morgen, als is het maar dat je bijvoorbeeld dingen laat die een negatieve invloed op morgen hebben. Positief uitstelgedrag 😉
Daarnaast blijft het moeilijk om in het heden te zien wat de grote (golf)bewegingen in de tijd zijn. Is een verrechtsing in Nederland een oprisping of het begin van een grotere verschuiving. Wie zal het zeggen? Wie kan het zeggen?
In alle tijden was het zo dat de meeste mensen zich bezighielden met wat hun direct aangaat en wat er zich op dat moment om hen heen afspeelt. Korte termijn politiek. Omdat je daarvan denkt de gevolgen te kunnen zien en beïnvloeden. Dat is tegenwoordig niet anders. Het is duidelijker en geeft meer voldoening wanneer je werkt aan veranderingen die snel zichtbaar worden.
Wanneer je niet weet welke kant uitgaat voor wat de lange termijn betreft (ook al omdat daar door verschillende mensen verschillend over wordt gedacht) is het moeilijk om vervolgens invulling te geven wat je dan precies moet doen. Ook al omdat je het meestal niet zult meemaken of je daden een positief gevolg hebben. Als je al het idee hebt dat je daden uberhaupt verschil kunnen maken.
Moeilijk, moeilijk.
Elja Daae zegt
Dat is het. Het is lastig om in het reine te komen met het feit dat het leven van de wereld veel groter en langer is dan dat van jezelf als individu. Maar dat wil niet zeggen dat je niet kunt doen wat je goed lijkt, ook met het oog op de toekomst.
Peter Pellenaars zegt
Dat denk ik ook. Je moet zien te voorkomen dat het verlammend gaat werken en dat je je neerlegt bij het idee dat je geen verandering kunt bewerkstelligen. Als je ergens in gelooft kan het geen kwaad om er dan ook naar te handelen. Met de kans dat je misschien niet meekrijgt hoe het uiteindelijk uitpakt.
Ruth zegt
Het overzicht ontbreekt….
Elja Daae zegt
Ja he? In dat boek worden af en toe mensen genoemd die destijds bijvoorbeeld al zagen hoe vreselijk Hitler was, maar die toen ze hun zorgen uiten weggehoond werden. Dat gebeurt natuurlijk aan de lopende band. Alleen zijn we nu vaker – geholpen door de media die we tot onze beschikking hebben – op zoek naar die ene persoon die het bij het juiste eind heeft, die ene persoon die we kunnen volgen. Het is lastig om te bevatten wat de impact is en hoe we ons nu ontwikkelen en wat dat betekent…