Iedere morgen dat ik mijn kinderen weer op tijd de deur uit heb en op tijd op school aflever, denk ik: Pfjoe.
Het is weer gelukt!
Drie kinderen op tijd op school, veilig, gewassen, gevoed, met schone kleren, al hun (zwem-, gym- en andere) spullen, snacks en lunch en happy.
En iedere ochtend op school kijk ik met verbazing om me heen naar al die ouders met al die kleine kinderen en denk ik: we hebben het hem maar weer mooi gelapt, met zijn allen.
Het is ons weer gelukt, collega’s!
Goed gedaan, wij! Goed gedaan jij! Goed gedaan, jullie!
Goed gedaan, ik!
Want hoe stom het ook klinkt, het kan een overweldigende taak zijn.
Ik vind mijn kinderen op tijd de deur uit krijgen een van de stressvolste momenten van de dag, als ik niet uitkijk.
Vooral als je er alleen voor staat! Pfff. Dubbele buiging voor alle alleenstaande ouders…!
Ik geef toe dat er maanden, misschien zelfs al jaren, zijn geweest dat ik er met tegenzin mee bezig was. Gestresst stond ik tegen de kinderen te roepen dat ze op moesten schieten, maakte ik hun lunches, liep of reed ik ze gehaast naar school en créche, de baby in de kinderwagen, handschoenen weer kwijt, knuffel weer verloren, huiswerk weer vergeten, rugzakjes niet om, pffff.
Ik was boos, opgejaagd, gestresst, geïrriteerd.
Ik wist niet wat ik had.
Ik was niet dankbaar.
Maar langzamerhand ging ik me realiseren dat het maar zo kort duurt.
Dat je ze maar zo kort naar school mag brengen.
En dat je niet eens altijd de kans krijgt om ze naar school te brengen (in Istanboel gingen ze met de schoolbus vanaf ons huis. Lekker makkelijk voor mij maar ook niets aan. Het hele schoolgebeuren ging compleet langs me heen).
Dat het een voorrecht is om ouder te zijn. En een voorrecht om je kinderen naar school te mogen brengen.
Dat je er van moet genieten!
Het is een voorrecht.
Al voelde het niet altijd zo, het is het wel.
Het moeilijkste beroep dat ik ken, ouder zijn. Ook het leukste. Maar ook het moeilijkste. En het belangrijkste.
En nu, in Nederland, vind ik het een voorrecht dat we samen naar school fietsen. Kleintje achterop, kleintje naast me kletsend op zijn fiets, iets-minder-kleintje druk fietsend voor me uit, semi-zelfstandig.
Nog even en ze doen het alleen.
Nog even en ze hebben me niet meer nodig.
Nee…
Ik geniet er van zolang het kan!
Update: sharing is caring
Ik moet smakelijk lachen om ‘de leukste oudertweets’ van Hunffington Post. Zo zie je maar. Ik ben niet de enige! Jij ook niet!
- De hashtaggids: alles over hashtags op Instagram, LinkedIn, Twitter en Facebook - 9 september 2020
- Je moet bloggen wat je wil - 8 september 2020
- De LinkedIn bedrijfspagina: 5 tips voor meer bereik en meer resultaat - 24 augustus 2020
Uit mijn herinnering weet ik niet beter dan dat ik maar een paar keer door mijn moeder naar de kleuterschool ben gebracht en later opgehaald en hooguit 1x bij de aanvang van de lagere school. Ik kon dat makkelijk zelf en mijn moeder begreep dit gelukkig. Tegenwoordig lijken ouders wel veel langer hun kinderen te beschermen tegen het verkeer dat in de jaren stukken veiliger is geworden. Bij elke uitgaande school zie ik kuddes ouders en uit mijn herinnering was dat toen ik op de lagere school zat nog geen fractie daarvan.
Er werden ook kinderen van een gemeente verder naar onze school gebracht in een klein busje, omdat ons kerktype niet overal scholen had. Over die kinderen werd door de rest van de schoolkinderen nogal meewarig gedaan. En dat terwijl het liedje ‘busje komt zo’ nog geschreven moest worden.
Per school verschilt het tegenwoordig erg of er allemaal mensen met auto’s of vooral fietsers en bakfietsers staan te wachten.
Goed dat je dit zo benoemt, je hebt nl helemaal gelijk!
🙂