Ik zag vandaag een prachtige tentoonstelling in het fotomuseum in Antwerpen.
Sinds een paar jaar kijk ik anders naar fotografie. Ik ben kritischer en leergieriger. Niet over techniek, maar over verhalen vertellen. En context.
In de tentoonstelling zit een foto van een uitkijkpunt ergens in Europa. Het ligt hoog, op een soort uitstekende rots. De foto is genomen vanaf dezelfde hoogte, een eind weg. Je ziet kleine mensjes en de houten wandelpaden naar het uitkijkpunt. 
Het punt van de fotograaf is dat we ons laten leiden door die gebaande paden. We nemen niet de moeite om een ander perspectief te zoeken.
Dat is toevallig een thema dat me al heel lang bezig houdt. Vooral sinds Instagram, waar onze hang naar dat ene, bekende perspectief zo pijnlijk duidelijk wordt.
Ik zie in mijn Instagram feed continu dezelfde plaatjes uit Istanboel voorbij komen. Geijkt. Is dat wat mensen willen?
In de tentoonstelling zit ook een foto van de Matterhorn. Het lijkt een tekening.
De fotografe zocht op internet amateurfoto’s van de Matterhorn en legde ze over elkaar na ze bewerkt te hebben.
Ze laat zien dat we allemaal hetzelfde beeld fotograferen.
Waarom? Geeft het ons een gevoel van bezit? Bewijs dat we ergens geweest zijn? Het gevoel dat we voldoen aan de verwachting die we hadden door alle andere plaatjes die we van dat gezichtspunt hebben gezien?
Interessant perspectief…
- Vrij zijn van verandering - 26 maart 2025
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
Geef een reactie