Vandaag naar Edirne geweest met vriendin I en tour guide Mehmet. Edirne ligt in Turkije, bij de grens met Griekenland en Bulgarije (het schijnt dat tot voor kort mensen de rivier tussen Turkije en Griekenland overzwommen maar dat dit gestopt is nu mensen dan toch teruggestuurd worden naar Turkije).
Drie moskeeën gezien.
En maar een van Sinan. Dat is een wonder want de man heeft in de 100 jaar dat hij leefde geloof ik 450 bouwwerken ontworpen en veel van de beroemde moskeeën in Turkije zijn van zijn hand.
Ik weet nooit zo goed wat ik moet met al die moskeeën. Mehmet krijgt me er toch altijd heen, gek genoeg (dit was zo ongeveer de 10e tour die ik met hem deed). Het komt ook vooral doordat ik het heel stom vond dat ik mijn hoofd moet bedekken en mannen niet.
Maar vandaag merkte ik dat het me niet echt boeide. Als een pro trek ik mijn schoenen uit bij de ingang (let op: je moet ze uitdoen en dan niet met je sokken op de grond komen! want dan is het idee zinloos) en gooi ik mijn hoofddoek om. Ik kan dat.
En ze waren wel echt weer heel mooi. En ze zijn allemaal verschillend. Vooral de ‘oude moskee’ (‘oud’ en ‘nieuw’, zoals veel van die moskeeën aangeduid worden, is nogal betrekkelijk in Turkije – met oud bedoelen ze in Turkije dan ouder dan 1400 of zo) was mijn favoriet. Zo simpel maar zo mooi, met kalligrafie en tekeningen op de muren.
Of ook bijzonder, de moskee waar voor het eerst een ‘court yard’, een ommuurde plek voor de ingang, en een fontein voor de ingang werden gebruikt. Wisten zij veel dat dat een revolutionair concept zou blijken te zijn dat navolging ging krijgen. In de manier waarop moskeeën ontworpen werden zit enorm veel innovatie en variatie.
(opvallend in Edirne was dat in een van de moskeeën de vrouwen gewoon baden in de grote gebedsruimte. vrijwel altijd zitten ze in aparte ruimtes)
Ook een stukje lever geproefd, want dat moet als je in Edirne bent.
Daar staat het om bekend. Iets anders eten mensen er niet, lijkt het.
Mehmet nam de lever maar I en ik hadden gewoon kip en köfte, mjam. Turks eten…zo veel lekkerder dan dat van ons. En gezonder!
En mag ik even een applausje voor de heerlijke Turkse yoghurt? Die mis ik. En dat je die dag gewoon als bijgerecht bij je gehaktballen besteld en opeet. Een eetcultuur naar mijn hart.
Nog een voordeel van een dagje op stap in Turkije 🙂
Maar ik, ik vind eigenlijk de kleine details altijd het leukst. De verhalen.
Het zijn altijd de kleine dingetjes die je verbazen en bijblijven. Zoals Mehmet’s verhaal over waar de hoofddoek eigenlijk vandaan komt (was een stammenoorlogdingetje).
Of dat hoekje van de moskee dat eigenlijk een foutje was van de architect die zich misrekend had (de ongebruikelijke en zichtbare steunbalken die overal te zien waren, gaven ook al een aardige indicatie van zijn rekenkunsten).
Of hoe je Allah en Mohammed schrijft in het Arabisch en wat dat kleine m-achtige tekentje betekent boven de letters (dat er een dubbele letter in zit, dus).
Of dat ze net buiten Istanboel een heel stuk natuur letterlijk hebben platgeveegd en afgegraven en omgezaagd om er een belachelijk groot derde vliegveld te bouwen. Het was een nogal triest gezicht.
Of dat mensen in Turkije vroeger in draken geloofden.
Echt totaal verbaasd was ik toen we keken naar de schilderingen op zo’n platform in de moskee waar de notabelen mogen bidden en hij noemde een bepaald figuur ‘een draak’.
Mijn zoontje T. heeft het veel over draken (en dat dat goden zijn volgens de Chinezen) dus ik dacht dat ik hem verkeerd begreep.
Maar ze bestonden, in de natuurgodsdienst die heerste in Turkije voor het een moslimland werd. En oude mensen hebben het er nog over. Alleen mochten ze (de draken!) niet meer met hoofd en al worden getekend – in moskeeën zie je alleen geometrische patronen en geen afbeeldingen van mensen of dieren. Dus nu heten ze ‘wolken’ en hebben ze de slinger die je ook in Chinese afbeeldingen zit maar met een wolkenpatroon en zonder hoofd.
Ik denk dat T dat wel een mooie bevestiging vindt van zijn eigen geloof in drakengoden.
We zijn ook nog even naar het échte paleis van de sultans geweest.
Want er was een ouder paleis dan het beroemde Topkapi in Istanboel (Constantinople) en dat lag in Edirne (Adrianople). Het was nog groter dan het huidige topkapi en het was een paleis voor de jacht. En een soort van tussenstop voor als de sultants oorlog gingen voeren in Europa.
Maar in de 1878 hebben de russen het platgegooid, eh, laten exploderen. Er staan alleen nog wat ruines overeind. En alle andere toeristen reden er langs, door naar het stadion waar de beroemde modderworstelwedstrijden worden gehouden in het laatste weekend van juni.
(willen jullie even binnen kijken in de modderworstelarena? nee, bedankt, laten we naar dat oude paleis gaan!)
En dan nog een bezoekje aan het beste museum van Europa.
Je kent het niet he? Maar het is volgens de EU een van de beste van Europa. Er komt geen greintje technologie aan te pas, anders dan de luidsprekers die rustgevende muziek spelen.
Dat deden ze er vroeger ook, toen het een museum was voor mensen met geestesziekten. En een school voor medische studenten.
Erg grappig gedaan. Op basis van plaatjes uit oude medische geschriften en verhalen, hebben ze in iedere kamer een beschreven situatie uitgebeeld met volledige inrichting en life size paspoppen.
En toen de terugreis.
Dat was op zijn Istanboels. Want iedereen die hier woont weet wat vrijdagavond betekent: uren en uren file. Echt, de Nederlandse files zijn er niets bij. Maar niemand toetert. Niemand maakt zich druk. Iedereen weet dat het gewoon zo is en dat ze er uiteindelijk wel komen.
Ik zat in goed gezelschap in een auto die ik zelf niet hoefde te besturen dus het kon slechter ….
Morgen op het programma: zakelijk overleg over business model (jaja! dat moet ook gebeuren, met mijn gastheer), naar voetbal kijken, menemen eten (eiergerecht), onze oude oppas opzoeken om haar de kunstwerkjes van de kinderen te overhandigen, met I. op stap naar mijn favoriete plekken in Istanboel, er zit nog een potje lasergamen in het avondprogramma, eten bij mijn favoriete restaurant (niet Turks, wel lekker) en naar het schijnt een ijsje toe. Drukdrukdruk…!
Hieronder mijn snapchatverslag van Edirne, heel on-snapchattig bewaard voor het nageslacht.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Geef een reactie