Stilte is niet het antwoord.

Of ik niet beter al mijn tweets kon deleten, vroeg iemand vannacht aan me, per DM. Stil blijven zou beter zijn.

Ik begrijp die reactie wel.

Die komt van mensen die ver weg zitten. Die nooit hebben ervaren hoe het is om zo dichtbij zoiets groots en heftigs te zitten. Als Nederlander kun je je sowieso niet voorstellen dat dingen op deze manier kunnen lopen. Onvoorstelbaar is het voor ons, letterlijk.

Ik ben niet bepaald stil, nee. En ja, ik word wel een beetje te emotioneel, misschien. En ja, soms retweet je iets of iemand waarvan je later denkt: dat zouden mensen anders uit kunnen leggen dan het bedoeld is. En ja, mensen proberen je voor hun (opzwepende) karretje te spannen en daarvoor moet je waken. En ja, ik heb vanochtend twee vrij emotionele tweets toch verwijderd vanwege die DM. Nu denk ik: waarom eigenlijk?

Jullie zouden eens moeten weten hoeveel tweets ik gisteravond getypt heb en weer verwijderd in plaats van te verzenden. En hoeveel tweets ik NIET geretweet heb. Omdat ik probeer toch even na te denken: voegt dit iets toe? Help ik hier iemand mee? Begrijp ik de bron en de context goed genoeg? Is dit niet meer een tweet over mij dan over de mensen die op straat staat om te laten zien waar ze in geloven?

Want natuurlijk gaat dit niet over mij! Dit gaat over de mensen van dit land. En ik ben hier een gast. Een tijdelijke inwoner die de taal niet eens machtig is. Bovendien, ik ken maar een klein stukje van de context.

Waarom ik desondanks niet stil ben?

Omdat ik hier woon. Omdat ik hier mensen ken. Omdat dit heel dichtbij mij komt.

Omdat ik wel een beeld heb gevormd van wat er daadwerkelijk gebeurt. Misschien is het gekleurd. Absoluut is het gekleurd! Maar dat geldt voor bijna iedereen.

Omdat ik vrijdagmiddag letterlijk door de demonstratie heen ben gereden met de taxi en zag dat het allemaal gewone studenten waren. Omdat ik van ooggetuigen hoor wat er gebeurt, van mensen die ik ken. Omdat ik traangas heb gevoeld en geroken in situaties waar alles verder vredelievend leek.

Omdat ik van ooggetuigen dingen hoor. Heel veel kleine dingen en grote dingen die samen een beeld schetsen. Omdat ik videos heb gezien van pantserwagens die over iemand heenrijden en traangaskogels die een openstaand raam van een woonhuis in worden geschoten en van gewonde burgers.

Omdat ik live streams heb gezien van wat er gebeurde.

Omdat ik aan den lijve heb ondervonden hoe het voelt als de nationale media niet rapporteren en de internationale media niet juist rapporteren en hoe het voelt om niet op de hoogte te worden gehouden.

Omdat ik de euforie van mensen heb gezien en gehoord zaterdag en zondag. Omdat ik overal mensen heb gezien met vlaggen. Mensen die toeterden en floten. Mensen die uit hun huizen en uit auto’s hingen terwijl ze met lepels op pannen slaan. Mensen die op een afgesproken tijdstip lawaai gingen maken met pannen en potten en toeters en de lichten van hun huis laten knipperen om een statement te maken. Niet een paar mensen. Ik heb er talloze gezien. En het waren er duizenden. Meer, denk ik. Tienduizenden. Honderdduizenden?

Omdat er zoveel geweldigs gebeurt. Zie ook dit soort foto’s.

Omdat ik heb gezien en gehoord hoe de demonstranten en mensen die niet ter plekke waren elkaar hielpen door spullen beschikbaar te stellen, hun deuren en hun wifi open te stellen, telefoonnummers van artsen te delen, informatie te delen over waar het gevaarlijk was en waar mensen werden tegengehouden. Veel via social media. Ongelofelijk vind ik dat.

Omdat ik van ooggetuigen heb gehoord hoe het voelde, wat ze zagen, wat ze weten vanuit hun eigen vriendennetwerk.

Iemand vertellen dat ze stil moet zijn en haar tweets moet verwijderen kan meerdere redenen hebben.

• Bezorgdheid (hoe handig is het om dat soort tweets te delen als je in Turkije woont?).
• Irritatie (andere mening over hoe het zit, logischerwijs, er is ook een grote groep Turken die er anders over denkt, hoewel het hier niet om een Turk ging).
• Dat ik de aandacht naar mezelf trek (zonder dat ik dat zou moeten doen, misbruik maak van de situatie eigenlijk)
• Denken dat ik het groter maak dan het is (en mijn bereik als Twitteraar misbruik voor olie op het vuur).

Dat laatste is de reden dat ik ze gewoon laat staan. En dat ik rustig doortweet op mijn manier. Want het riekt naar ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Brrr.

Ik maak het niet groter. Het is heel ingrijpend en het is een belangrijk signaal en het voelt als belangrijk voor de mensen om wie ik geef en het is een historisch moment op heel veel manieren.

Ik ben er niet op uit stemming te maken. Ik ben er niet op uit om de aandacht naar mijn eigen situatie te trekken (ik ben volkomen veilig en blijf dat ook).

Ik ben geen journalist. Ik heb een verantwoordelijkheid om na te denken over wat ik deel, natuurlijk. Maar ik ben een mens met een persoonlijke twitter account en dit is wat ik zie en wat ik ervaar. Wat ik deel is mijn persoonlijke filter.

Ik ben er op uit om te delen wat er gebeurt met een omgeving, een cultuur en mensen die belangrijk voor me zijn geworden. En hoe ik me voel – dat ook.

Zo simpel is het.

Passive coexistence &tolerance are no longer enough today. Peace requires continual and new forms of dialogue and exchange.

— UNESCO (@UNESCO) June 3, 2013

Ik heb misschien niet echt een stem in de conversatie. Maar delen wat ik zie of hoor of wat anderen zien en horen dat kan ik wel.

Stilte voelt niet als het juiste pad.

• Over
• Laatste berichten

Elja Daae

Elja is spreker, trainer en adviseur op het gebied van social media. Ze is de auteur van vier boeken, waaronder hét boek over effectievere social media: 'Super social'. Meer lezen? Abonneer je op haar nieuwsbrief over marketing, social media en ondernemersschap. Iedere 2e vrijdag in je inbox!

Laatste berichten van Elja Daae (alles zien)

• 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
• Vakantie - 1 augustus 2024
• Achieve more - 25 mei 2024