Mijn zoontjes en ik waren op een feestje gisteren. Het was een Nederlands feestje en er werd een stoelendans gedaan.
Mijn zoontjes hadden dat nog nooit gedaan, stoelendans.
De jongste (bijna 3) wist niet hoe het werkte en wat hij moest doen. Hij wist niet wat hem overkwam toen hij er als eerste uit lag. Hij moest heel hard huilen. Arm ventje!
Ik voelde met hem mee, want ik herinner me als de dag van gisteren hoe zeer ik stoelendans haatte, als kind.
Op ieder feestje werd de stoelendans gedaan.
En op ieder feestje vreesde ik het moment dat het weer zo ver was.
Kennelijk deed ik wel gewoon mee. Ik geloof niet dat ik zo’ kind was dat durfde besluiten om gewoon iets niet te doen. Zoals mijn middelste zoontje rustig deed, gisteren.
Hij keek het proces een beetje aan, luisterde naar de regels en besloot vervolgens om de dans uit te zitten. 🙂 Hij is wel zo’n kind, namelijk. Als het hem niet zint, doet hij niet mee. Simpel. (ja, voor hem dan he. Voor zijn ouders is dat best wel eens lastig).
Toen ik mijn kinderen gisteren bezig zag, realiseerde ik me dat ik als kind al een hekel had aan het competitieve element van het spel en de spanning die dat meebracht.
Ik moest eerlijk bekennen aan mezelf dat ik nog steeds een hekel heb aan dat soort competitie.
En, dat het ook gedeeltelijk is waarom ik niet zo’n sportfan ben. Sport draait om beter zijn dan de ander, om winnen van die ander of gewoon van jezelf, jezelf onder druk zetten om het beter te doen.
Om competitie met anderen of jezelf.
Toen ik laatst achter mijn vriendinnen een heuvel op buffelde zonder dat er tijd was om op of om te kijken, vroeg ik me al af wat zij daar nou uithalen. Het leek alsof ze een wedstrijd deden met zichzelf.
Ik haalde mijn plezier en voldoening meer uit het gezelschap en de omgeving en het buiten zijn, geloof ik. Ik voelde me wel voldaan dat ik het fysiek gered had, aan het einde van de dag, maar ik haalde mijn kick uit het ZIJN meer dan uit het DOEN.
Zoiets?
Het is niet zo dat ik geen ambitie heb.
In tegendeel, geloof ik.Maar stoelendans? Ik geloof eigenlijk gewoon dat er altijd genoeg stoelen zijn, in het leven.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Questie van zelf een klapstoel meenemen. 😉
Mij valt overigens op dat kinderen qua zelf iets besluiten tegenwoordig veel zelfstandiger zijn dan vroeger. Waarschijnlijk omdat gezinnen kleiner zijn en ouders niet naar zware middelen als onder de duimhouden hoeven te grijpen.
Tsja, ze lijken wel assertiever ja….