Gisteren kwam de pianostemmer om mijn oude piano te stemmen.
Ik heb er al 20 jaar niet meer op gespeeld, al staat hij al 7 jaar bij ons in huis en is hij de hele wereld met ons rond geweest.
Hij was vals en ik ook.
Het is een overblijfsel uit de boedelscheiding van mijn ouders. Ik had er geen goede herinneringen aan, dacht ik.
Ik had in de VS al geprobeerd om hem weg te geven, maar ik had uiteindelijk geen goed thuis voor hem gevonden. Nu wilden vrienden hier in Istanboel hem misschien wel hebben, als hij nog te redden was qua geluid. Vandaar dat de stemmer er was.
Ik zat naast de pianostemmer om te kijken of het allemaal nog iets zou worden. Ik zat met mijn hoofd al helemaal bij het gedoe rondom de verhuizing naar de compound naast ons, waar onze vrienden wonen, want het is een kolossaal ding.
Ik kreeg nét een sms-je dat die vrienden er vanaf zagen. Maar toen was het al gebeurd:
Ik was opnieuw verliefd geworden.
Kijkend naar de piano en luisterend naar de bekende tonen voelde ik me zo blij. Zo vol herkenning. Zo tevreden.
Naarmate de tonen weer helder werden en de stemmer vol kunde en aandacht bezig was, de piano helemaal open met zijn binnenste buiten, was het alsof er een oude vriend de kamer in wandelde.
Meer dan 30 jaar gaan we terug, mijn piano en ik.
Ik ken hem langer dan bijna alle mensen in mijn leven buiten mijn familie. Zelfs de relatie met mijn man stamt van Na De Piano.
Opeens wist ik weer hoe blij ik werd van spelen en zingen, van het gevoel dat je bepaalde muziekstukken kunt spelen uit je hoofd. Van je vingers soepel over de toetsen.
Van boer-er-ligt-een-kip-in’t-water-haal-hem-er-uit-en-hou-je-snater-jan zonder je vingers van de toetsen te halen.
Wat een ráre ervaring.
Mijn piano wil niet weg bij ons, denk ik. Hij heeft nog een rol te spelen. Hij wil spelen met mij en met mijn kinderen. Muziek maken. (weer) Léven.
Mijn plakpiano.
Ik zat gisteren Lord of the Rings te kijken (de film van mijn een-na-favoriete boek). In het begin is er een scene waar Bilbo vertrekt uit de Shire en net een aanvaring heeft gehad met Gandalf omdat hij De Ring niet wilde achter laten. Ken je die?
Als hij de deur uitloopt, zit de ring nog in zijn zak. Als Gandalf hem helpt herinneren dat hij de ring toch echt moet achterlaten, pakt hij hem uit zijn zak en wil hem op de grond laten vallen.
Maar de ring wil niet weg. Hij zit als een magneet aan zijn hand geplakt en glijdt maar heel langzaam naar beneden. Tegen alle zwaartekracht in.
Zo is het ook met mijn piano.
Ik heb geprobeerd om hem weg te geven, maar hij zit aan me vastgeplakt.
Defying nature’s laws of in ieder geval de wil van zijn eigenaresse en oude vriend. Tegen alle zwaartekracht in.
Gelukkig maar.
Snel op zoek naar mijn bladmuziek!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Mooi!
Heel mooi beeld, filmpje, hier in mijn hoofd.
(PS even verbeteren, het is Bilbo! die hem voor Frodo achter moet laten, sorry ook mijn één na favoriete boek)
Ohhhh vergis ik me nu?! Erg! Ga het meteen aanpassen!
Your precious!
Haha! Dankjewel Frédérique!