Ik was vandaag voor het eerst in hele lange tijd op pad voor mijn werk, voor een afspraak. Ik moest naar een voor mij nieuwe locatie, met vrij serieuze security. Het was stressvol en ik was niet chill. Tot de mevrouw achter de balie een grapje maakte. De menselijke factor … die maakt veel goed.
Ik heb een nieuwe opdrachtgever waar ik wat langere tijd voor ga werken. En waar ik heel excited over ben, by the way*. Ontzettend leuke mensen, sociale organisatie, veel maatschappelijke impact, sterk inhoudelijke professionals en ook nog eens een unieke social media situatie. Lucky me!
Maar juist vanwege die maatschappelijke impact en maatschappelijke belangstelling mag je niet zo maar het terrein op, zoals ik vandaag ontdekte.
Ik begon al niet zo ontspannen aan mijn reis, geef ik toe. Ik had een vervangende auto – onze auto lijdt aan een geheimzinnig probleem dat maar niet te vinden is – en dat was al even stressen.
Mijn telefoonhouder was er niet en er zat geen usb-poort in voor het opladen. In de vervangende auto lag geen voorraad mondkapjes zoals in onze eigen auto, dus die moest ik ook nog even kopen onderweg. En ik moest op tijd komen. Ik ga altijd vroeg van huis, maar je weet het maar nooit he. En we gingen afspreken met niet alleen mijn opdrachtgevers maar ook hun baas en de baas van de baas (i know i know alleen honden hebben een baas! dit is niet zo’n organisatie waar ze in ‘bazen’ denken. maar je begrijpt wat ik bedoel).
Conclusie: ik was niet zo chill.
Toen ik had uitgevogeld waar de parkeerplaats was, binnen mocht rijden en daarna naar de receptie liep, was ik al een beetje gestresst. Had ik eigenlijk niet een thuistest moeten doen? Moest ik nou wel of niet een mondkapje op? En zat ik eigenlijk wel goed? Ik had de naam van de organisatie niet eens echt zien staan en het was een enorm terrein.
Bij de receptie stonden bordjes om de richting en de regels aan te geven. Ik ben zo iemand die vrijwel standaard de bordjes mist en over het hoofd ziet, ondanks goede bedoelingen. Dus hoe meer er zijn, hoe moeilijker ik het vind. En hoe groter de kans dat ik nog meer regels en aanwijzingen over het hoofd ga zien.
Toen ik aan de beurt was, moest ik mijn identificatie in een heel blits apparaat schuiven – net als bij de douane. Ik werd nog zenuwachtiger, eigenlijk. Gelukkig had ik mijn rijbewijs al bij de hand. Ik weet waar deze organisatie mee te maken heeft dus ik had al wel verwacht dat zoiets gevraagd zou worden.
Maar goed. Ik was al een beetje zenuwachtig en die technologie en serieuze maatregelen maakten me nog een beetje zenuwachtiger.
Gelukkig kwam toen de menselijke factor: een SUPERvriendelijke mevrouw achter de balie. Die me vriendelijk drie keer vertelde dat ik gewoon het naamkaartje moest pakken (ik was zo afgeleid dat ik haar niet begreep). En dat ik gewoon mijn rijbewijs weer uit het apparaat mocht pakken. Ze maakte nog een grapje, belde mijn contactpersonen … vroeg me vriendelijk om even te wachten…
Mijn opdrachtgevers kwamen me uit de glazen gang halen (waar je niet uit kan als je geen pasje hebt) en opeens was alles weer normaal.
Toen ik wegging kon ik niet door het poortje, omdat ik geen goede pas had. Bezoekers moeten langs de beveiliging en langs de receptie weer naar buiten.
Gelukkig stonden er meerdere beveiligers (en die staan er niet voor niets…rare wereld) die alledrie gingen uitleggen hoe ik moest lopen en waar ik mijn pasje kon inleveren. Ze maakten grapjes en riepen ‘Fijne weekend!’.
(Ik presteerde het nog steeds om de pasjesbak waar heel groot BEZOEKERSPASSEN op stond voorbij te lopen maar met hulp van de receptie kwam alles goed.)
Als je naar zo’n organisatie gaat en je wordt geconfronteerd met dit soort maatregelen, schrik je toch even. De wereld is veranderd. Waar je vroeger gewoon een terrein op liep en naar binnen liep, is dat nu heel anders geworden. En dat heeft iets stressvols. Je wordt toch geconfronteerd met iets waar je niet over na wilt denken. En het is niet leuk om je rijbewijs te moeten laten scannen om met mensen te gaan praten (er stond netjes een bordje bij dat de security mensen toegang kregen tot je gegevens).
Het is maar goed dat er receptionisten en beveiligers en andere professionals zijn die dat begrijpen en zich niet van hun stuk laten brengen. En hun best doen om gastvrij te zijn.
Die mevrouw met haar lach en die beveiligers met hun vriendelijke grapjes zorgden dat alles heel anders voelde. En dat daarom de hele organisatie anders voelde.
De menselijke factor! Die is zoveel belangrijker dan je zou denken. Juist in deze tijd. En juist op plekken waarvan je het belang makkelijk zou kunnen onderschatten.
* Mijn opdrachtgevers vroegen nog waarom ik geen story had gemaakt over mijn bezoek, want dat hadden ze wel verwacht. Ze kwamen er later ook achter dat ze niet weten hoeveel ik voor de Rijksoverheid werk (waar zij ook toe behoren). Dat komt omdat ik dat niet echt op social media deel. Ik vind het niet aan mij. Misschien toch maar eens wat meer over praten?!
- Ik schrijf nog steeds - 1 december 2023
- Verliefd op je AI - 24 oktober 2023
- Blog je nog? - 2 oktober 2023
De menselijke factor is inderdaad zo belangrijk! Eigenlijk best heftig dat dit soort veiligheidsmaatregelen nodig zijn.
Ja, ik vind het heel confronterend, iedere keer dat ik daar ben. Een plek waar mensen gewoon al jaren en jaren hun werk doen die nu opeens een plek is geworden waar allerlei figuren zich op richten en van geloven dat het iets slechts is. Raadselachtig en verontrustend.