Ik las vandaag een opmerkelijk artikel. Of liever gezegd, een blogartikel over een opmerkelijke gedachte.
Je vindt het blog en het artikel hier.
Het idee (gebaseerd op een boek) is dat we een slaaf, een lijfeigene, zijn geworden van de tijd omdat we langzaam zijn vervallen in een wereld waar we – naast ons gewone werk en onze gewone taken – alles zelf doen terwijl we daar niet voor betaald worden.
Blijf er bij…het gaat nogal ver.
Het idee is dat we de hele dag dingen doen waar we niet voor betaald worden maar die vroeger wel gedaan werden door mensen die daarvoor betaald kregen.
Denk aan: zelf tanken, online shoppen zonder hulp van een ervaren verkoper, zelf afrekenen online zonder dat er iemand achter een kassa staat die dat voor ons doet, zelf onze vuile vaat wegbrengen in een wegrestaurant, zelf onze bankzaken regelen, ons geld uit de pinautomaat halen, ons vuilnis buiten zetten of het grofvuil wegbrengen, etc. etc.
Op geheel Amerikaanse wijze (dat bedoel ik positief) wordt gesproken over ‘schaduwwerk’ en ‘burgerlijke lijfeigenen’. Dat soort termen doet jou en mij natuurlijk de hakken in het zand zetten maar de reden dat dit fenomeen beschreven wordt is belangrijk:
Het gevoel dat we hebben dat we zo druk zijn. Het gevoel dat we geen tijd hebben om leuke dingen te doen, dat we het drukker hebben dan vroeger, dat we geen tijd hebben om te gaan hardlopen met vrienden of met die oude vriendin af te spreken.
Terwijl we het, volgens Amerikaanse onderzoek, juist minder druk hebben dan vroeger. Iedereen. Mannen, vrouwen, rijken, armen – iedereen heeft meer vrije tijd gekregen dan 50 jaar geleden.
De auteurs van het boek en het artikel denken dat we niet alleen meer tijd zijn gaan besteden aan dingen die we vroeger niet zelf hoefden te doen. Maar dat de enorme hoeveelheid handelingen en acties die van ons gevraagd worden ons bovendien uitputten. Dat we dus het gevoel hebben dat we geen tijd hebben voor dingen, maar dat we in werkelijkheid geen energie meer hebben voor dingen.
Herkenbaar? Voor mij wel. Ik heb als thuiswerker wel eens van die uren dat ik gewoon futloos rondklik en rondtype en in mijn hoofd bezig ben met wat ik allemaal moet doen.
De afgelopen dagen waren dat bijvoorbeeld de hockeyclub bellen, de ponyclub bellen, de turnclubs bellen, visum regelen, gymschoenen kopen, boodschappen plannen voor volgende week, planning maken voor mijn gezin (drie kinderen + schoolzwemmen + sporten + schoolgym + verschillende schooltijden…aarrgghhh) plus bedenken hoe we een tijdje een gast kunnen herbergen dus hoe we de ene rommelkamer in het huis leegkrijgen, bedenken wat er nodig is voor de nieuwe au pair en de vertrekkende au pair, cadeautjes kopen voor vrienden in de VS. Nog even los van werk en spannende nieuwe opdrachten waarvoor ik in hele nieuwe werelden terecht kom waar ik nog alles over moet ontdekken en regelen.
Ik denk niet dat ik al die dingen vroeger had kunnen uitbesteden. Nog even los van het feit dat ik vroeger niet aan het roer had gestaan van een bedrijf en een carrière anders dan die als moeder.
Maar toch.
Het is overweldigend, al die taken, en het gevoel dat je geen keuze hebt.
Volgens het artikel is het ergste eigenlijk nog dat je je niet bewust bent van al het werk dat je feitelijk verzet.
Interessante gedachte, he?
Ik denk wel eens: ik weiger! Ik doe niet meer mee aan de cadeautjes, de binnen- en buitenschoenen, de zwemles en de afspraken, de internetaansluiting en de verzekering.
Maar als ik me dan afvraag wat het alternatief is – zelfvoorzienend worden ergens in Alaska, zoals de mensen in een TV-programma dat J en ik af en toe kijken – voelt dat ook niet goed. Zelfvoorzienend zijn is natuurlijk veel meer werk (misschien wel leuker werk?) maar het is ook niet helemaal eerlijk, vind ik, om jezelf te onttrekken aan de wereld waar je onderdeel van uitmaakt.
Ach.
Zo heeft deze onbetaalde lijfeigene van de tijd nog eens iets om over na te denken.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Ja, dat is zeker een interessante gedachte. Het eerste wat ik dacht was ook: dat is waar. Maar dat is het natuurlijk niet per definitie.
Het aantal werkuren is in elk geval drastisch verminderd. Van standaard 50 tot 60 uur naar meestal zelfs maar parttime werken en anders maximaal 40 uur (op wat uitzonderingen na, natuurlijk)
Maar boodschappen doen bij Albert Heijn online is sneller dan er naartoe rijden een een cassiere het af laten rekenen. We hoeven juist niet meer naar de bank om geld op te halen, omdat we alles pinnen. Veel andere zaken die we uit konden besteden, was ook weer weggelegd voor de wat rijkeren. Maar ja, vroeger werkten de vrouwen weer helemaal niet en werkten we dichter bij huis en hoefden we misschien ook wel minder te regelen…. Nou, ik ben er nog niet helemaal uit. Dus ja, zeker een interessante gedachte.
Ja, dat heb ik ook, ik word heen en weer geslingerd tussen de vraag of het nou handiger is of niet. Interessant.