Een tweet van @punkmedia (bijzonder-leuke man…volgen!) deed me nadenken over de leegheid van Twitter. En de vele andere kanten van Twitter. Over de ergernis en de euforie die Twitter mij brengt. Want voor mij kent Twitter vele kanten.
De leegte
Er zit een hele lege kant aan Twitter. De kant van zenden vanuit je eigen belang. Je eigen boodschap verkondigen. Mensen naar je eigen plek trekken (je blog, je website, je vermelding, je mention). Over jezelf praten – hoe goed je het doet, hoeveel je weet, hoe druk je het hebt, wat je gegeten hebt, hoeveel fans je hebt of hoeveel volgers. En niet te vergeten: je eigen producten of diensten aan de man brengen.
De passiviteit
Er zit ook een passieve kant aan Twitter. De kant van volgen. Van niet-bijdragen. 1-op-1 informatie doorzenden. Luisteren zonder te praten. Niet mee- en terugpraten. Geen feedback geven.
De warmte
Er zit ook een hele warme kant aan Twitter. De kant van Contact met een grote C. Van aandacht voor elkaar. Connectie. Interactie. Inspraak. Conversatie. Discussie. Helpen. Kennis delen. Anderen de aandacht gunnen. Nieuwe mensen leren kennen.
Het nut
Er zit een nuttige kant aan Twitter. Informatie vinden die je zoekt. Antwoorden krijgen op je vraag van mensen met ervaring en inzicht. Steun. Delen van emoties, ervaringen, ideeën, kennis en daar reacties op krijgen. Dingen en mensen en ontwikkelingen gaan begrijpen. Aanbiedingen krijgen die bij je passen. Kortingen en cadeautjes ontvangen. Meedoen aan of meelezen van een gesprek en zo minder eenzaam zijn. Lachen om elkaars grappen en genieten van foto’s uit andermans leven.
Twitter is…
Voor mij is Twitter al deze dingen. Soms meer het een, soms meer het ander. Soms zend ik, soms ontvang ik. Soms deel ik, soms delen anderen met mij. Soms leg ik iets uit, soms leer ik iets. Vaak praat ik over mezelf. Ook wel over anderen. Soms neem ik deel, soms lees ik mee. Soms vind ik Twitter leeg. En soms juist niet.
…overweldigend mooi….
Maar soms, meestal – vaak – vind ik Twitter overweldigend mooi. Zoals vandaag, toen ik een felicitatiekaartje ontving van @stanlenssen (volgen, die man!). Net als eerder al van @rkroesbergen (volgen…) en @artoek (idem). Mensen die ik ken via Twitter, en niet eens allemaal IRL (in het echte leven…). Mensen met wie ik me oprecht verbonden voel, zelfs al heb ik ze niet allemaal in de ogen kunnen kijken.
’t Is een bijzonder iets, dat Twitter. Soms is er de leegheid. Soms is er de vulling, als losse flodders. Maar vaak, vaak is er de connectie.
’t Is een bijzonder iets, en dat is het.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
ik vind twitter en mijn blog twee dingen die samen passen en samen horen. de een is niet anders dan het andere, echter is twitter een microblog. het mooie zou kunnen zijn twitter als blog te gaan beschouwen en vooral mooie anekdotes en quotes en mijmeringen etaleren binnen 140 tekens.
twitter is voor mij hetzelfde als mensen irl ontmoeten en spreken. ga je me volgen en zeg ik hallo en er gebeurt niets, volg ik je niet. in het ‘gewone’ leven zou je ook fronsend doorlopen en denken; wat een chagrijn.
de interactie is belangrijk. je visie en gedachten overbrengen is goed. teveel marketingpraatjes en ‘kijk eens hoe goed ik het doe’ moet je maar zoveel mogelijk achterwege laten.
toch heb ik soms wel moeite met tweeps en bloggers die alle kanten op waaien. wat wil je nou? is twitter nu leuk en morgen ineens niet meer en overmorgen weer wel? …
Wat bedoel je met ‘alle kanten op waaien’? Mensen die dan actief zijn, en dan weer niet?