Ik zit met een probleem. Nou ja, een dilemma. Een soort van vraagstuk. Het heeft te maken met wat ik wel en niet kan en wil delen op dit blog.
Misschien is het geen probleem, dilemma of vraagstuk. Misschien is het gewoon een keuze waar ik me toe gedwongen voel en waar ik niet blij mee ben.
Die keuze heeft te maken met de grenzen van dit blog.
Alle bloggers hebben hun grenzen. Die van het toelaatbare. Wat ze gepast vinden. Wat ze te persoonlijk vinden. Wat ze niet vinden passen binnen het kader of thema van hun blog. Het kan van alles zijn.
Mijn grens heeft meer te maken met anderen dan met mijzelf. Die zit er in dat ik, nu ik afscheid neem van een stukje iets dat ik opgebouwd heb en me richt op een volgende fase in mijn loopbaan, zoveel te vertellen heb.
Er zijn zoveel ideeën en conclusies en lessen te delen. En gevoelens. En analyses van die gevoelens. En conclusies over processen. Conclusies over mijn rol in het geheel en wat ik daarvan geleerd heb.
Afscheid nemen brengt zoveel te weeg.
Iets loslaten geeft zoveel inzicht.
En iets starten ook.
Mijn grens heeft te maken met het feit dat mijn gedachten raken aan andere mensen. Omdat ze mijn blik zijn op anderen. Omdat ze nog grotendeels in mijn hoofd zitten en niet met die anderen gedeeld zijn. Of omdat ze gewoon betrekking hebben op anderen en dus niet alleen van mij zijn.
Gedeeltelijk komt die grens ook voort uit het feit dat mijn ideeen en gedachtes dezer dagen gaan over plannen die belangrijk zijn voor mijn toekomst en die ik voor mezelf moet houden omdat ik ook daar niet alleen in ben. Het zijn niet alleen mijn plannen, ook die van anderen.
Ik denk dat je als je wilt weten wat me bezig houdt, veel kunt lezen tussen de regels door. En dat je als je me volgt op allerlei social media kanalen wel wat puzzelstukjes vindt. Maar niet de hele puzzel.
Mijn grens is hard en stellig (blijkt).
Het overgrote deel van mijn gedachtes, die ik normaal gesproken hier op dit blog zou delen, bereikt jou niet.
Ik heb het daar moeilijk mee, dat zwijgen.
Wat ik lastig vind aan het niet-bloggen, is dat ik:
- Gewend ben om duiding te geven aan wat ik meemaak door dingen hier op te schrijven (en te publiceren) en
- De feedback van jou als lezer mis als ik niet kan delen wat ik denk en
- Kennis en ideeën onthoud aan de wereld, terwijl dat een van mijn motivaties is om te bloggen.
Wat je deelt, wordt groter en duidelijker en leuker en mooier. Dus door iets niet te delen, onthoud je een idee die mogelijkheden.
Af en toe denk ik: ik schrijf het op en dan publiceer ik het ooit, in de verre toekomst. Maar dat voelt toch niet hetzelfde. Want door iets nu te delen, heb je de mogelijkheid om input te krijgen, van gedachten te veranderen en een ander perspectief te krijgen.
Hoe eerder je iets deelt, hoe meer impact het kan hebben, in de tijd.
Op de begrafenis van mijn oud-manager, Henk, zei iemand dat tegen me. Dat ik geluk had gehad dat hij mijn eerste manager was geweest. Omdat hij daarmee zijn stempel had gedrukt op mijn hele werkzame leven.
Dat is ook zo. Ik dacht en denk heel vaak aan hem, bij wat ik deed en doe. Aan zijn aanpak. Aan hoe hij iets gedaan zou hebben.
Op mijn beurt geef ik die lessen en verhalen weer door aan anderen. Omdat ik ze al zo lang met me meedraag, zijn ze onderdeel geworden van hoe ik ben.
Hoe eerder je iets deelt, hoe meer kans het heeft om impact te hebben op jezelf en anderen.
Het voelt bijna als verraad, dat niet-delen.
Het is maar net hoe serieus je je blog neemt of je plek in de wereld of je kansen om iets te betekenen voor die wereld.
In zekere zin is het arrogant, te denken dat het uitmaakt dat je iets niet deelt.
Maar toch.
Misschien werd de wereld er beter van, als iedereen meer zou delen en zijn of haar grenzen op zou rekken.
Je schrijft verdomd goed Elja, ook als je het niet zo op zou maken. Goed, dat was even naar aanleiding van een reactie van je tijdens blogpraat. Maar nu over deze post; één zin trok vooral mijn aandacht: ‘Het voelt bijna als verraad, dat niet delen.’ DAT herken ik zo. Soms denk en dacht ik ‘Jullie moesten eens weten!’ En dan toch vrolijk andere blogs schrijven. Nou ja, ook niet altijd, want ik was toch nog heel open. In de tijd dat ik voor VrouwOnline schreef al (terwijl mijn relatie ZO slecht ging, maar ik DAT nou net niet kon uitleggen) en ook nu nog vaak, dat valt al helemaal niet uit te leggen, maar je kunt nou eenmaal niet over alles schrijven, omdat je niet alleen meer met jezelf te maken hebt. En dat zul je herkennen, ook al is de situatie anders.
Thanks!!! :))
Ik denk dat we ons ‘verrader’ voelen omdat we wel bereid zijn om het te delen, het eigenlijk ook willen delen, maar het gewoon niet kan omdat het niet alleen onszelf betreft. Dat is de ene kant. De andere is dat we ook een soort exhibitionistische neiging hebben, een verslaving – dat delen is verslavend. Het idee dat andere meelezen en meeleven is heerlijk. De ene kant is dat willen delen voor de ander en de andere het willen delen voor jezelf. Of zo.
Ik vind dat jij in je blog, zoals over de vakantie, heel open bent over hoe dat voelt. Dus net als ik – denk ik – deel jij heel open als het alleen van jou is. En houd je grenzen aan als het ook van een ander is. Dus ja…ik herken het helemaal….!!
Oh, wat herken ik dit.
Ik Mask zo veel mooie dingen mee met kinderen die ik zou willen delen. Maar dat doe ik niet. Het is van die kinderen en van mij.
Abstracter maken zoals Peter zegt doe ik soms. Maar dat zijn waterige blogs.
Het is niet anders.
Ja precies – het kan gewoon soms niet. Punt.
Heel herkenbaar. Ik kom er ook achter dat zwijgen/niet schrijven een dam vormt, de boel opstrroopt – wat geschrevn wil worden moet er echt uit anders gaat de troom stoppen, in ieder geval bij mij. Mijn aarzeling rondom mijn laatste post had daar ook mee te maken, privacy van derden in dit geval een andere orde, vluchtelingen hier in het crisiscentrum maar nog steeds vergelijkbaar. Enorm blij dat ik dat wel geschrevven heb, bleek inderdaad enorme inpakt te hebben positief op veel mensen – tegelijk kan het soms ook echt gewoon niet, komt abstraheren de inhoud niet ten goed, een lastig delemma voor blogers. daar moet je volgens mij, of althans dat poog ik, mee omgaan in de ‘helemaal doen alsof voor het eggie’modus – schrijven alsof je m gaat posten zoals je m censuurloos zou willen posten, en dan opbergen weg leggen en een dag of meer later een andere versie schrijven, en dan misschien nog niet posten – maar dan heb je ze in iedeer geval geschreven – en wie weet onstaan er dan hele goeie, ietwat geabstraheerde posts, of wie weet een keigoed boek of artikel wat gerijpt is door de tijd en voortschrijdend inzicht
Success!!
Ja goed plan, opschrijven maar niet publiceren. Alleen – dan doe ik het dubbel…ik weet niet of ik dat wil. Zo’n gedoe he? Wat gaaf van die blogpost!
Misschien dat je sommige zaken wel kunt delen door het abstracter of universeler te brengen. Zodat het niet meteen te herleiden valt naar iets waar jij concreet mee bezig bent of wat je bezig houdt. Ik weet, dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch, wie weet kun je dan je grenzen daardoor weer een kleine beetje verleggen.
Zelf verstop ik veel in mijn fictieblogs. Soms om iets kwijt te kunnen, soms om de reacties die ik hoop te krijgen en zaken kunnen verduidelijken. Maar het blijft moeilijk.
Ik zou het graag willen proberen. Maar ik denk dat het vrijwel altijd te herleiden is voor wie me kent en voor degene over wie het gaat. Vrees ik. En dat durf ik niet goed aan.