De ditjes en datjes van opnieuw een enerverende week. Toepasselijk toch, op de zondag? Niet echt de hink-stap-sprong van Jacob Jan, maar wel zoiets.
Merkbeleid
Het is me duidelijk dat veel merken overal ter wereld te koop zijn, maar dat ze hun campagnes overal aanpassen. Logisch, ook. Maar grappig om te constateren.
De reclame voor de low-fat frituurpan (of hoe dat ding ook heet? De healthy fry of zo?) van Tefal die ik vandaag zag had allemaal Turkse hapjes op de foto. Ik vroeg me meteen af wat voor hapjes je dan ziet in de Nederlandse campagne.
[Oh wacht…de ‘actifry’ heet’ie.]
Hier de Nederlandse site (inderdaad anders: frietjes! Zou het niet leuk zijn om ze voor alle landen eens op een rij te zetten, die campagnes?). .
Markten veroveren
In Turkije zie ik in de speelgoedwinkel heel veel speelgoed zonder merk. En de ‘merken’ (Lego, Playmobil) zijn veel duurder dan in Nederland. Interessant om te zien. Ik zag ook een paar merken die ik niet kende, en die er uit zagen alsof ze niet lang mee zouden gaan.
Aan de andere kant was het grappig om te zien hoe die merk-loze merken inspeelden op dingen die mijn jongens ook geweldig zouden vinden (kastelen, ridders, monsters, dino’s, piraten, etc.) en daarin hele series hadden ontwikkeld. Niet gehinderd door allerlei ideeen over wat kan en wat niet kan.
Ik kan het niet goed uitleggen, maar het leek veel aggressiever? Heftiger? Opportunistischer, ook wel? En natuurlijk: goedkoper.
Dat doet me ook denken: het is dus mogelijk om alsnog een merk op te bouwen, een markt. Als je regionaal gaat denken, internationaal, is er misschien wel heel veel mogelijk als nieuwkomer op een markt? Het kan altijd anders, dat blijkt!
Cultuur
Ik ben een prachtig boek aan het lezen over de cultuur van mijn nieuwe gastland. Het heet ‘Istanbul: The Collected Traveller’ en daarin het eerste verhaal: “The Byzantine Empire: Rome of the East”, door Merle Severy. Die Merle ga ik nog eens even op Amazon zoeken, want wat kan die schrijven. Ik moet ook denken aan jou Jacob Jan, want in ruim 30 pagina’s zet de schrijver de geschiednis neer van Istanbul, Byzantium, het Ottomaanse Rijk. Hij is overal geweest, op de historische plekken die vroeger 1 rijk waren en nu verspreid liggen over ik weet niet hoeveel landen.
Net als in Hongarije sta ik versteld van de strijd, de geschiedenis, de oorlogen, de culturele invloeden, van een land dat ik alleen kende door mijn medelanders en de winkel waar ik vaak boodschappen deed. Een van de mooiste dingen van in het buitenland wonen, moet toch wel zijn dat je begrip krijgt voor geschiedenis en cultuur, niet altijd in detail, maar in een soort vogelvlucht, hoewel intenser dan als je er niet zou wonen.
Prachtig boek! Ook voor wie hier niet woont. Ik meen dat ik het in Den Haag gekocht heb? Bij Stanley & Livingstone, dacht ik, waar we standaard een keer heen gaan voor ieder nieuw avontuur! 🙂 Mijn manier om grip te krijgen op mijn nieuwe omgeving…
Vergeten
Ik geloof niet dat het iemand is opgevallen, maar ik wil graag schuld bekennen: ik ben vrijdag vergeten te bloggen! Zo maar! Ik geloof dat het nog niet eerder gebeurt is, sinds ik begonnen ben met mijn #iederedagbloggen (23 december 2011). Of misschien toch? Misschien 1 keertje.
Het zal de vaste, aanmoedigende lezer (Linda! Ik kijk naar jou, o.a.! En naar jou, Peter! En naar jou, Jacob Jan! En naar …) goed doen te weten dat ‘schuld bekennen’ een grapje is, omdat het me helemaal niets maar dan ook echt helemaal niets uitmaakt dat ik het vergeten ben/was. 😀 [ik ken mijn pappenheimers, hoor, voor je het weet krijg ik er van langs omdat ik niet boos op mezelf mag zijn dat ik een keer vergeet te bloggen, en ik ben ook niet boos op mezelf, dat jullie het weten]
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
heb hem gevonden:
kan ik zelf lezen 🙂
http://www.scribd.com/doc/58121745/Byzantine-Empire-Rome-of-the-East#fullscreen
wordt meteen nieuwsgierig naar dat boek. (zoon van een geschiedenislerares, zit misschien toch in de genen).
ik vind het zo leuk om alles te lezen van je verwonderingen in Istanbul.
ik betrap me er op dat ik veel door wil vertellen.
“weet je nog?,” zeg ik dan aan Sacha en de kinderen, “die Nederlandse vrouw die in Amerika woonde en nu in Istanbul?. nou wat die nu weer heeft ontdekt…..”
Dat is een kant van bloggen die ik leuker ga vinden.
Niet over social media, daar krijg ik langzamerhand een beetje genoeg van.
niet over persoonlijke groei (behalve als het echt persoonlijk is) (vandaag zelf gezondigd daarin)
maar over wat we tegen komen en hoe dat ons leven beïnvloedt, over wat we fascinerend en mooi vinden.
caleidoscopisch bloggen. heerlijk om te lezen.
(en daarom ook een vaste rubriek voor mij in hink-stap-sprong)
over schuld bekennen gesproken, ik kwam erachter dat ik op de een of andere manier niet meer geabboneerd was of nooit geweest. Ik vind het vooral jammer want daardoor heb ik lang niet al je blogs voorbij zien komen, én ik heb het gelijk ‘hersteld’ 😉
Laat ik nu al vanaf zaterdagochtend zitten te wachten met welk excuus je het vrijdaggemis zou verklaren. Maar je stelt me niet teleur. Gewoon vergeten. Geen excuus. Gewoon. Vergeten. Niet meer, niet minder. En daarna. Gewoon. Weer doorgaan. That’s the spirit.
En ja, ik begin mijn pappenheimer inmiddels ook een beetje te kennen 😉