Angst heeft heel veel kracht. Helaas.
Dat heb ik gisteren weer gezien en daar heb ik weer een les van geleerd.
Mijn oudste zoontje had keelpijn en ik had die ochtend een mail gekregen van school dat er strep throat rondging in de klas. Streptokokken, heet het geloof ik in NL. Het is gewoon keelpijn alleen kan het hele ernstige complicaties hebben, dus artsen zijn er heel voorzichtig mee.
Mijn zoontje moest van de dokter een dosis antibiotica via een infuus. Ik weet: je kunt je afvragen of het nodig was. Je kunt je afvragen of ze dat in NL ook zou zouden doen. Maar ja. De dokter sprak nauwelijks Turks, hij leek een betrouwbare arts (niet eentje in een privékliniek die onnodige testen voorschrijft) en hij vroeg me: wat doe je als hij vannacht opeens 40 graden koorts heeft?
Nogmaals, ik weet niet of het nodig was maar ik vertrouwde de dokter en heb ook achteraf het gevoel dat het goed is geweest. Liever dat infuus dan een kind dat doodziek kan worden.
Het was een drama.
Mijn zoontje werd hysterisch bij het idee. Hij is 7 en heel bang voor prikjes. Ik moest hem aan zijn arm de gang doorslepen, letterlijk. En toen voor de deur gaan staan zodat hij niet wegrende. Hij gilde en schreeuwde en schopte.
Het was, kortom, een nachtmerrie.
Uiteindelijk legde de dokter aan hem uit dat hij heel ziek kon worden als hij geen medicijn kreeg en werd hij iets kalmer en kon de zuster het infuus aanleggen.
Zodra het er in zat zei J verbaasd: maar het doet helemaal geen pijn?
Dat moment zal me altijd bijblijven. Hem ook, denk ik.
Het stak zo af tegen het complete drama van het kwartier daarvoor.
Ik moest lachen en hij ook en de dokter ook en de zuster ook.
Vervolgens lag hij daar een uur op bed met de iphone te spelen en af en toe zei hij dat hij niets voelde, verbaasd. Dat hij dacht dat ze bloed gingen afnemen en dat hij daarom zo bang was. Dan legde ik weer uit dat ze dat ook gedaan hadden (de uitslag was dat hij inderdaad een hoge concentratie van een of andere stof in zijn bloed had en nog iets waar strep throat uit bleek) maar dat hij dat niet gemerkt had omdat het via hetzelfde naaldje ging.
We hadden het er over dat hij eigenlijk bang was geweest voor niets (zijn eigen conclusie). Dat een prikje eigenlijk ook niet echt pijn doet als je het vergelijkt met die keer dat hij was gevallen en zijn knie open lag. Of als je alle keelpijn die hij voelt als hij slikt en praat, optelt. Dan is de keelpijn erger.
Ik begrijp hem wel (heel confronterend is dat).
Ik heb ook die neiging om me dingen erger voor te stellen dan ze zijn.
En ik haat prikjes. Ik weet wel dat niemand prikken leuk vindt maar ik ben het type dat een meewarige blik krijg van de zuster die het bloed afneemt, zo van “Echt? Je bent zo bang voor prikjes maar je hebt wel drie kinderen gekregen zonder verdoving??”. Dat idee. (dat zeg ik tegenwoordig ook tegen mezelf: het is nooit zo erg als die keer dat… en dan denk ik aan een bloedafname in Italië die letterlijk op een bloedbad uitliep).
Hoe dan ook.
Ik ben zo trots op J. Dat hij als 7-jarige het vermogen heeft om terug te kijken, te analyseren wat er is gebeurd (heeft hij van zijn vader, niet van mij) en te concluderen hoe hij in de toekomst kan kijken naar een zelfde situatie.
Want ongemak is OK.
Pijn niet, brrrr, pijn is vreselijk. Maar ongemak, vooral tijdelijk ongemak, klein ongemak, dat is te doen.
Op Zenhabits las ik net dit:
“I realized I didn’t need that comfort. I could be in discomfort and nothing bad would happen.”
En zo is het. Hij heeft het over uitstelgedrag of toegeven aan je craving voor snoep om een ongemakkelijk gevoel te voorkomen. Hoe we soms ongewenst gedrag vertonen omdat we proberen een negatief, ongemakkelijk gevoel te vermijden.
Een prikje is discomfort maar je dergelijk discomfort gewoon ondergaan, ook al is het niet leuk. De angst er voor is erger en kost meer energie dan de werkelijke situatie.
Angst is krachtig. En daarom moet je het soms gewoon bevechten.
- Vrij zijn van verandering - 26 maart 2025
- Blog of column? Over wat je wel en niet mag bloggen van jezelf - 24 maart 2025
- Raar - 23 maart 2025
Geef een reactie