Vandaag is het gelukt. Ik heb een smart phone met internet en een werkende sim! Na een jaar passiviteit heb ik me eindelijk even druk gemaakt. Hop, naar de Vodafonewinkel verderop in mijn straat.
Dat is altijd best wel een avontuur hoor. De mensen van mijn lokale Vodafonewinkel spreken geen Engels. En ik spreek natuurlijk maar een paar woorden Turks. Maar net genoeg om te begrijpen wat er om me heen gebeurt.
En toch, altijd als ik er ben, voel ik me een beetje onderdeel van de community.
De straat waar ik aan woon is bepaald geen luxe straat. Het is echt een normale, Turkse stadswijk. Helemaal aan het einde staat het vol met luxe compounds en aan de kant van de Bosporus bevindt zich een van de bekendste uitgaansgebieden van Istanbul. Maar daartussen is het gewoon, het leven van alledag.
De meeste gebouwen zijn vrij oud en her en der staat zelfs een echt oud Turks houten huis (op het punt van instorten).
Je hebt er alles. Een moskee, ijzerhandels, kleine eettentjes, taartenwinkeltjes, bakkers, slagers, kledingwinkeltjes, supermarkten (die precies lijken op de Turkse supermarkten in Nederland), telefoonwinkels, kappers, kruidenwinkels. Maar niets luxe. Allemaal gewone winkels. Nauwelijks grote winkelketens, met name plaatselijke winkeltjes.
Je kunt het zo gek niet bedenken, of het wordt er verkocht. Nog iedere keer dat ik er loop, zie ik iets nieuws.
Daarom vind ik het er ook zo leuk.
Het is wel heel anders dan mijn leven, aan de andere kant van de straat in mijn luxe huis. Terwijl ik in de winkel was vandaag kwamen er iedere 5 minuten mensen binnen om ook hun telefoontegoed op te laden. Ik zet er meetstal 50 of 100 lira op. Maar zij deden dat allemaal met 15 lira. De hele tijd komen mensen met cash binnen en kopen beltegoed.
Er kwam zelfs een jongetje van een jaar of 10 binnen met een briefje met daarop een telefoonnummer, en 20 lira waarvan hij 15 lira op het tegoed moest zetten.
Er kwam een dame binnen met haar telefoon aan haar oor die ze aan de jongen van de Vodafone gaf om een of andere discussie te hebben over het tegoed met de beller. Niemand kijkt daar raar van op.
Dat kan hier. Je zoontje even met je nummer en wat geld naar de telefoonwinkel sturen.
Wat ook kan is, als je 5 verdiepingen boven een winkel woont, even je mandje naar beneden laten met een heel lang touw en een boodschappenbriefje. Het komt gewoon vol terug.
Je krijgt toch de indruk dat het weliswaar een drukke wijk van Istanbul is, maar stiekem gewoon een dorp in een dorp.
Het is zo lokaal! Moeilijk uit te leggen.
Geen afstandelijkheid. Hulpvaardigheid. De zwerfhond krijgt een bot toegeworpen van de slager. De lokale winkelier krijgen hun glaasjes thee van de thee jongens die blaadjes met glaasjes thee rondbrengen en weer ophalen. De gepensioneerde mannen drinken thee in een theehuis tegenover de Moskee. Hippe meiden lopen naar de bushalte om de bus te nemen, de (echte) stad in.
Het is wel net ietsje anders dan mijn oude buurt in Amerika.
Maar toch ook weer niet.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Het lijkt me heerlijk! Mensen die zich nog om mekaar bekommeren, mooi.