Iemand mailde me met de vraag of dit nou een blog is of een verzameling columns. Ik heb nog niet geantwoord (sorry vragensteller) maar de vraag is wel een zinnige. Het lijkt wel alsof ik alleen nog columns blog. Of blogs column. Maar waarom?
Ik zie zelf twee redenen:
- Mijn zelfopgelegde verplichting om iedere dag te bloggen betekent dat ik iedere dag iets moet schrijven. Vaak leidt dat tot korte stukken, gedachtes, dingen die opvielen. Niet voldoende diep uitgedacht voor langere ‘blogs’.
- Vroeger kon ik uren steken in een blogartikel over een onderwerp uit mijn vakgebied en dan grote, SEO-waardige artikelen opleveren. Maar tegenwoordig voelt het alsof mijn kennis over mijn (huidige) vakgebied niet mij, maar mijn werkgever toebehoort.
Met die laatste overweging valt het schrijven van lange, inhoudelijke blogs meteen weg. Ik zou mijn blog kunnen vullen met dingen die ik heb geleerd, dingen die ik vind, dingen die ik ervaar, dingen die ik weet en dingen die ik graag anders zou zien in mijn huidige werk. Maar dat kan ik niet echt doen.
Mag het wel?
Ik had vroeger een directeur die dat zelf wel gewoon deed trouwens, lange blogs schrijven over *onze* onderwerpen. Hij zou het aanmoedigen, vermoed ik. Maar ik voel me daar niet helemaal makkelijk bij.
Misschien komt er ooit weer een dag dat ik het mag van mezelf. You never know.
Zo zit ik al een tijdje te denken over een onderwerp waar ik graag over zou bloggen. Waar ik zelfs een enorme passie voor heb ontwikkeld de afgelopen twee jaar. Namelijk de vraag hoe de democratie nou werkt. Wat de rol is van ambtenaren. En vooral hoe je als individu of groep nou zorgt dat je je democratische invloed uitoefent via de paden die er zijn. Want ik zou graag willen dat meer groepen de weg wisten te vinden naar de Rijksoverheid, de Eerste en de Tweede Kamer, toezichthouders, belangrijke instanties.
Het komt mede doordat ik me pas realiseerde hoe weinig ik begreep hoe het allemaal werkt, toen ik deze baan eenmaal had.
Het is geen cynisch verhaal, helemaal niet – juist optimistisch. Zoals ik laatst zei tegen iemand tijdens een bijeenkomst: er is geen bastion van macht, althans niet een waar jij geen invloed op kunt hebben. Maar het vraagt wel tijd, begrip, doorzettingvermogen, en het vermogen om je verhaal goed te kunnen verwoorden. Wat dat betreft is er echt wel een drempel – daarin wees hij me dan ook terecht. En terecht.
Wil ik het wel?
Er is ook nog een ander, heel persoonlijk onderwerp, waar ik graag over zou bloggen en waar ik aan de achterkant ook over blog – zodat ik niet kwijtraak wat ik ontdek in die persoonlijke reis. Maar het voelt nog niet als het juiste moment om alles publiekelijk te delen.
Oh en dat doet me denken – ook over mijn ‘leiderschap’ en mijn hele ervaring met en ontdekking van het leiden van een team en het werken in loondienst zou ik graag willen bloggen. Maar ook dat is nu nog te gevoelig en te weinig alleen van mij.
One day
Ooit!
Ooit ga ik het doen. Na mijn pensioen, of zo.
Maar nu?
Nu blijft het nog bij vage columns.
Gelukkig hoef jij ze niet te lezen 🙂
61/1000
- Zo verwijder je al je Facebookberichten en opmerkingen (en meer) - 19 april 2025
- Wat blogs leuk maakt - 18 april 2025
- Waarom je blogtitels beter moeten en ook waarom haast geen goed idee is - 15 april 2025
Ik heb nogal een hoge drempel om iets een column te noemen. Mag niet te lang, moet terugkeren bij het begin en een of meer kwinkslagen zijn gewenst. Daar hebben veel van je stukjes geen last van. 😉
Hahahaha. Bedankt. Denk ik?!
Herkenbaar deze, Elja. Ik worstel er zelf ook behoorlijk mee, het is toch een gevoelig onderwerp waar ik over schrijf. Is het handig me daarmee te verbinden? Maar ja, in alles wat ik lees, kom ik niet tegen wat mij zo goed helpt – op 1 klein fragmentje weggemoffeld in een kader over een ander onderwerp na. Het hoe het dan kan komt helemaal niet aan bod. En het helpt mij zo goed en iedereen, inclusief deskundigen, die ik erover spreek, is enthousiast. Dus ik moet het wel afmaken en delen. Net trouwens nog een alinea weggehaald omdat er iemand herkenbaar zou kunnen zijn. Die alinea heb ik gelukkig ook niet nodig.
Herkenbaar dus. Ik schrijf overigens nog wel. Ergens in een community met slotje. Ook daar enthousiaste reacties.
Ik begrijp je helemaal! Maar goed dat je het blijft doen, denk ik. Jouw geschrijf dient een hoger doel dan mijn geklets.