Ik zit Glee te kijken. Mijn favoriete serie.
Waarom favoriet? Geen idee. Behalve dan de emotie die het bij me oproept. De dans, de muziek (wat minder het acteren, toegegeven!). Het doet me denken aan mijn tijd in de VS, aan het gevoel van 17 zijn, het geluk dat je voelt als je zingt. Ik word er emotioneel van, zo mooi vind ik het.
Ben ook onder de indruk van de producenten. Hoe ze talent scouten. Hoe ze een publiek aanspreken. Hoe ze aandacht schenken aan details.
Emotie oproepen – echte
Grappig, als je er over nadenkt. Emotie is belangrijk. Als iets geen emotie oproept, is het eigenlijk niets.
Ik zag vandaag op Facebook een erg aangrijpend plaatje voorbij komen, een prachtige foto. Iets met een kind, natuurlijk. Er stond een uitleg bij om het beeld aangrijpender te maken. Maar ergens klopte er iets niet, voor mijn gevoel. Het was gemaakt om heel veel emotie op te roepen (met welk doel weet ik niet, awareness denk ik voor een situatie). Maar bij mij werkte het niet. Het lag er te dik bovenop. Maar ik zag anderen er voor vallen.
Ook vandaag: ik was foto’s nemen in Istanbul. Met een vriendin op Han-jacht. Een Han was vroeger een karavaanstop voor handelaren op de zijderoute, gebouwen met binnenplaatsen en – hoe heten die lange gewelfde veranda’s? – … en vaak ook een moskee. Ik heb eerder foto’s gemaakt van zo’n Han. Vandaag was ik met een vriendin naar nieuwe aan het zoeken.
Ik ben gek op foto’s. Als je naar foto’s kijkt, voel je iets.
Het is gekke dat je soms als degene die iets maakt niet ziet welke emotie datgeen oproept bij anderen.
Toen ik die foto’s vorig keer had gemaakt, koos de fotograaf die de workshop leidden hele andere foto’s dan ik had gedaan. En je zag de reactie van de rest van de cursisten op die foto’s. Reacties die ik niet had verwacht. Helemaal omdat bijna iedereen in de workshop semi-professioneel was. Alleen Caro en ik deden voor de lol mee.
Bij jezelf blijven is de kern
Of het nou een foto is, of een blogartikel, of een product of wat dan ook, misschien geldt het altijd wel: misschien hebben anderen de mooiste emoties en ervaringen met wat jij maakt als je niet uit bent op die emotie. Misschien werkt het daarom wel. Omdat je iets doet vanuit je eigen emotie.
Misschien is dat de kern. Van bloggen. Van fotograferen. Van social media.
Misschien moet je om die ander te raken dicht bij jezelf blijven en bij wat jou raakt.
PS Foto’s volgen!
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
PS: van de week naar de kapper geweest en wat moest ik aan jou denken – het was met zo’n gratis kappersbon, op de fiets naar Nieuwegein naar een dorpskapper, wat heb ik moeten knokken – en ik spreek nog wel de taal – om mijn haar zo geknipt te krijgen zoals ik wilde “toch wel een beetje minder kort dan u wilt? “Het moet wel vrouwelijk blijven. Toch?!”
En dank u wel…en daarna om niet allemaal gels en weet ik veel erin geramd te krijgen. Ik vluchtte haast de winkel uit en was bekaf toen ik thuiskwam, en niet van het fietsen. Tjonge… Het zat gelukkig wel (bijna) zoals ik wilde, dat dan weer wel. Jeez wat off topic zeg… Nou ja, vooruit maar.
Weet precies wat je bedoelt, dus niet echt off-topic hoor. Wat een drama. Beledigend, dat is het. Ik heb dat ook in de VS gehad, ook over geblogd volgens mij. Dat ik een shampoo nodig had voor mijn pluizige haar. Ze was boos dat ik haar dure shampoo niet wilde kopen en dat ik niet eens wist welk merk ik gebruikte…
Averechts effect dus. Maar ja. Als het gratis is, is er altijd wel een nadeel denk ik he?
ik moest verschrikkelijk lachen toen ik dit aan het lezen was, halverweg dan… Ik had twee blogs tegelijk aangeklikt om na elkaar te lezen en dacht dat deze de andere was… al lezende dacht ik vervolgens: Goh dat is ook toevallig, deze vrouw is in istanbul aan het fotograferen wat leuk, en jee ,die is ook op jacht naar Hans, wie weet loopt ze wel samen met Elja, anders moet ik ze misschen even aan elkaar voorstellen….hoe kippig kun je zijn dacht ik nadat ik mijn naam las…tjonge. Het was midden in de nacht zullen we maar zeggen.
Ja ik ben nog steeds heel blij met dat jij ook in die groep zat en de extra onstpanning die mij dat gaf, samen met Thatcher zelf waren wij volgens mij het meest no-nonsense. Inderdaad is mij het zinnetje bijgebleven ‘vastleggen wat jij beleeft’. Gelukkig doe ik het nog steeds voornamelijk intuïtief anders zou ik mezlef klem denken volgens mij, net als veel van de anderen in die groep…
Ik zie al maar de foto van mijn grote vissebekken voor me, voor mij bizar mooi waarvan ik nooit gedacht had dat ik zo een soort foto zou nemen, alleen omdat we op die paar vierkante meter zo lang bleven fotograferen. En hij lijkt er voor veel mensen ook erg uit te springen. Bijzonder.
Ik ga gauw nog eens naar jouw foot’s kijken 😉
Haha! Het was natuurlijk ook erg ironisch dat onze foto’s ook in de smaak vielen. Jij met je kleine cameraatje en ik met mijn nul komma nul ambitie en ervaring. LOL. Maar ook een beetje sneu. Hoe meer je nadenkt, hoe beter je kunt worden, hoe meer je leert, hoe beter je kunt worden, maar er komt een punt dat je de intuïtie weer de overhand moet laten nemen kennelijk…
Ik weet niet of een ander altijd geraakt wordt wanneer je dicht bij je zelf blijft, maar het is denk ik wel zo dat wanneer je gaat nadenken over (emotioneel) effectbejag tijdens bv het bloggen, dat het dan vaak mis gaat. En daar heb ik nu zelf de laatste tijd zo’n last van. Dat ik teveel bezig ben met hoe iets overkomt ipv dat ik gewoon iets kwijt wil. Daarom komt er misschien nog wel veel uit mijn vingers, maar post ik bijna niets omdat ik het allemaal te geforceerd vind. Het is mijn huidige worsteling (die ik hopelijk snel ga winnen…).
sorry Elja, ik gebruik jouw blog even voor een antwoord aan Peter.
Die sorry slaat trouwens nergens o, ik denk dat je het alleen maar fijn vind dat je blog zo gebruikt wordt.
Peter:
Zou het kunnen zitten in verschil tussen intentie en vorm?
Dat je aan vorm best mag sleutelen, knustelen en kunstelen?
Dat je intentie zuiver blijft?
Aan dat laatste twijfel ik bij jou geen moment.
Hoi JJ, ik weet zeker dat Elja dit leuk gaat vinden onder haar blog 🙂
Dank voor je vertrouwen in mijn intentie. Maar eerlijk gezegd twijfel ikzelf dus wel soms aan mijn eigen intenties. Ik bespeur een zekere gemakzucht o.i.d. in mijn schrijven. Dat ik ongemerkt trucjes gebruik. Dit gaat vorm voorbij en daarom erger ik me er zo aan wanneer ik mezelf er op betrap. Begrijp je?
Ja, begrijp ik.
Het lijkt denk ik op de dip die ik een tijdje terug had.
Dat ik opeens heel erg baalde van mezelf.
Dat weet ik nog en het lijkt er inderdaad op.
Ik zit al een tijdje na te denken over jouw comment (de eerste in deze conversatie). Ik vind alles wat je doet leuk, dat sowieso. Maar ik zie wel verschil met jouw fictietijd en nu. Heel andere fases. Volgens mij vind jij het juist leuk om met vorm en zo te spelen, met de verrassing en zo. Natuurlijk gaat het dan om effectbejag, op een bepaalde manier. Maar de intentie is dat vermaak of mensen aan het denken zetten. Dat is gewoon de opzet van jouw blog, van wie jij bent, dan. Dat is alleen maar leuk.
Persoonlijk bloggen wil niet zeggen dat alles maar puur en echt en rechttoerechtaan moet zijn, toch? Ik vond jouw fictieblogs geweldig. Ik wist vaak niet eens of het nou fictie was. Maar volgens mij was voor dat soort posts iedere dag gewoon totaal onhaalbaar. Er zit gewoon te veel schrijftijd en ook denktijd in.
Misschien zit daarin het forceren. Het te vaak willen bloggen terwijl het je niet de tijd geeft om te doen wat jij het liefste doet en hoe jij het het liefste doet.
Ik weet het niet, hoor. Maar dat vraag ik me soms af bij jouw blog. Nogmaals ik vind alles wat jij doet, leuk. 🙂
Ik denk dat je gelijk hebt, en dat ik het zelf ook wel weet maar niet wil accepteren. Ja, ik wil dagelijks bloggen, maar helaas schrijf ik daar niet de juiste blogs voor. Zonder te beweren dat ze nu van dusdanig hoge kwaliteit zijn, steek ik inderdaad veel tijd in het bedenken en uitwerken van wat in den beginne een simpel blogidee of ingeving is. Ondertussen heb ik me er al bij neergelegd dat het dagelijks bloggen (in ieder geval op dagen dat ik moet werken) niet haalbaar is. Nu nog overtuigd raken dat mijn intenties eerlijk zijn en dan alleen nog lekker aan de vorm klooien. Ik krijg weer zin! Dank je.
Mooi dat iedereen door andere dingen geraakt wordt en dat je dat bijna niet kunt voorspellen… Ben erg benieuwd naar je foto’s.