Ik lees het boek van Marie Kondo. De opruimgoeroe. Ken je dat? Helemaal hip, is Marie.
Het is wel een beetje over the top, af en toe. Schijnbaar was ze al vanaf haar 5e aan het opruimen en schoonmaken. En ze blijft benadrukken hoeveel klanten ze heeft en zo. Maar toch, ze zet me aan het denken. Niet dat ik er veel nieuws van leer, maar de herkenning is misschien wel net zo veel waard.
Ik ben dan geen Marie Kondo en mijn huis is zelden opgeruimd maar ik ben wel een hele, hele goede weggooier. Geworden.
“Chaos in je kamer is chaos in je hoofd!”
zeiden de ouders van mijn huisgenootje in Groningen altijd tegen haar. Het was zo’n gezin met succesvolle artsen waar van de dochter verwacht werd dat ze ieder uur studerend doorbracht om later ook succesvol arts te worden. Niets minder dan een 8! Daar kon je niet mee thuis komen (brrr). Daarom had die uitspraak voor mij altijd een nare bijsmaak.
Maar nu ik ouder en wijzer 😉 ben, vrees ik dat ik haar ouders gelijk moet geven.
Al die spullen om me heen, daar word ik onrustig van. Zelfs als ze opgeruimd zijn in dozen en kasten. Wat moet ik toch met al die spullen?
Spullen zijn ballast.
Net als bij een luchtballon, zeg maar. Hoe meer je overboord gooit, hoe lichter je wordt.
En hoe meer je hebt, hoe lastiger het is om ruimte en rust om je heen te hebben. Zelfs al is het ‘opgeruimd’.
Ik ben niet voor niets gecharmeerd van die mensen die proberen minder dan 100 spullen te hebben.
Ik herken overigens wat Marie (ik noem haar even bij haar voornaam, alsof ik haar ken! Haha) zegt over het verstoppen van spullen in dozen: daarmee is het nog niet echt opgeruimd. Voor je het weet heb je overal dozen en kratten met spullen. Ballast blijft ballast, zelfs als het is netjes opgeruimd en uit het zicht.
Nee:
ballast moet je weggooien.
Weggooien wat kapot is en weggeven of verkopen wat nog waarde heeft.
De afgelopen maanden gingen er heel wat plastic dozen naar de kringloop en het grofvuil, bij ons thuis. Daar had ik de afgelopen jaren ballast in ‘opgeruimd’. En vervolgens de hele wereld over gesleept.
Van Den Haag naar Boedapest, van Boedapest naar Chicago, van Chicago naar Istanboel en van Istanboel naar Wassenaar. En hoeveel we ook weggooiden en weggaven, we hadden meestal de allergrootste maat verhuiscontainer nodig. Zoveel troep zeulden we over de wereld. Ik gooide iedere keer radicaal weg. Autoladingen vol. Maar het hielp niet echt.
Toen de verhuizers op 2/3 van de container waren, vorig jaar juli, kwamen ze vragen waar ze alles moesten laten. Het paste niet meer in ons huis.
Opeens wist ik wat echt belangrijk was aan ballast: niet de inhoud, maar het volume.
Pas nu we een jaar in ons nieuwe huis wonen, begin ik door de bomen het bos weer te zien. De megabank uit de megawoonkamer uit het megaappartement in Turkije staat er nog. En de piano, die de hele wereld over is geweest ook al speel ik er nooit op (ahum). En de antieke kisten uit Hongarije. Samen toch wel een kubieke meter of 15? 20? 25?
(Ik heb ontdekt dat er spullen zijn waar je een tijdje over na moet denken. Dan weet je pas of het ballast is. En met de tijd wordt het makkelijker om ze weg te doen).
Maar verder ruim ik het kubieke meter voor kubieke meter op. Weg er mee. Ruimte. Rust.
Ballast overboord.
Elja Daae
Latest posts by Elja Daae (see all)
- Waarom ik soms niet doe wat ik moet doen en het toch werkt - 18 oktober 2019
- Kiezen is goed maar keuze bieden is beter - 15 oktober 2019
- Vragen, vragen, vragen - 13 oktober 2019
Geef een reactie