Weet je nog, vroegâh? Toen je collega’s van 50 autoriteit hadden? Omdat ze alles gezien, alles gedaan hadden? Omdat ze (uit het leven gegrepen) al 30 jaar marketing deden voor een oud bedrijf met heel veel geld en het klappen van de zweep kenden?
Die tijd is voorbij. Voor het online vakgebied, althans.
Op zich zat het er aan te komen.
Verhaaltje:
Als junior productmanager vers uit de universiteitsbanken keek ik uiteraard erg op tegen mijn veel oudere collega A. En terecht! Zoveel ervaring (al werd ik een opstandige puber als ik andere ideeën had dan hij. Heb ik nog steeds, dat puberale, merkte ik vandaag, maar da’s meer een verhaal voor snapchat ==> eljadaae).
Toen iemand de domeinnaam van ons stopgezette product wilde hebben, stelde ik voor om het te verkopen. Het was een prachtige url. Men was met stomheid geslagen (behalve Henk dan, het paste totaal in zijn straatje <3). Maar wat de rest betreft had het bedrijf het zo, om niet, kunnen krijgen.
De reden dat ik vond dat we geld moesten vragen voor die domeinnaam was dat ik in die tijd altijd las dat domeinnamen geld waard waren. Ik had niets met internet maar ik wist wel van Curry. Voor de <30-ers onder jullie: de man die van DJ/Presentator naar miljonair ging door domeinnamen te claimen voordat iemand maar door had dat dat zin had. Zo was hij tijdelijk de eigenaar van mtv.com. Moest hij inleveren. Tegen betaling, naar algemeen wordt aangenomen.
Hoe dan ook, toen ik opperde dat het commerciele bedrijf dat onze domeinnaam wilde best wel iets mocht betalen voor de goodwill die we hadden opgebouwd, keken mensen me vreemd aan.
Maar ik keek er anders tegen aan, als jonkie. Dat hele online gebeuren, dat was toch anders dan de andere dingen.
Leeftijd doet er niet meer toe.
We moeten allemaal alles telkens weer opnieuw leren.
Jongeren begrijpen veel beter hoe de online wereld in elkaar zit. Zij zijn de drijvende kracht. En op hen maakt je leeftijd geen indruk. In tegendeel zelfs, lijkt het soms. Haha. Ironisch.
Tuurlijk: het helpt als je die online ontwikkelingen in een bredere context kunnen plaatsen.
Maar verder zijn er nieuwe aspecten van de online wereld die zij net zo goed of beter begrijpen dan mensen die twee keer zo oud zijn als zij.
“Luister eens, ik doe dit al heel lang. Dus.”
Ik zie het mijn leeftijdsgenoten roepen. Letterlijk, soms. En ik hoor het mezelf denken. Best vaak, eigenlijk. Erg he.
Ik blog al 9 jaar! Ik twitter al 6 jaar! Ik zit al een eeuwigheid op LinkedIn.
Een soort van midlife crisis, is het, voor ons oudjes. Het gevoel dat we het niet bij kunnen benen.
Ben je eindelijk ouder, maakt het geen indruk meer! Lekker dan.
Maar eigenlijk wel logisch. Want je moet online telkens dingen opnieuw ontdekken. Alles verandert constant. Uitproberen is bijblijven.
Als je alles nog hetzelfde doet als 8 jaar geleden, ben je gone. Lost. Loser. Done.
Als je alles nog hetzelfde doet als 1 jaar geleden, ben je gone! Lost! Loser!
Instagrammers boeit het niet dat je al 10 jaar blogt. Jonge bloggers ook niet, trouwens. Snapchatters boeit het helemaal niets dat je blogt, tweet en facebookt. Been there, done that.
Mensen bekijken wat je doet en baseren hun oordeel op wat ze van je zien. Oud of jong. Maakt ze niet uit. Face value: iemand beoordelen op wat ze lijken te zijn. Op wat je ze van ze ziet.
Als je iets wilt zijn in die online wereld, moet je blijven vernieuwen.
Leeftijd staat niet meer gelijk aan autoriteit.
Het maakt niet uit hoe oud of jong je bent.
Het maakt uit wat je doet.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Sinds de komst van de PC is het voor mij al duidelijk dat ervaring remt. Mensen kunnen maar een aantal keren een soort revolutie meemaken en dan is de rek er uit en houdt men vast aan iets waar men goed in was.
Misschien zijn deze effecten al veel ouder, maar ik kwam er rond 1982 achter. We hadden toen op het werk 2 grote textverwerkers van IBM waar je in kroop. Een paar mensen mochten dat maar, onze topsecretaresses. En toen kwam de PC en moesten deze dames alles met Wordprefect doen. Ze vonden de kwaliteit daarvan maar nix. Maar toen kwam ik er achter dat er 1 nooit tabs had gebruikt om in te springen, ze deed dergelijke dingen met een setje spaties voor ogenschijnlijk hetzelfde effect. Je hoefde maar 1 woord in te voegen en het hele A4-tje zag er niet meer uit. Ze kon de stap op meer punten niet meer maken, maar dit was 1 van de opvallendste.
Ik merk dat ook bij snapchat. Op de een of andere manier was het voor mij lastig om het te gaan begrijpen. Ik zocht overal te veel achter. En ik zocht naar voor mij bekende manieren om zo’n app te bedienen. Frustrerend. je moet er voor open staan, dan kun je blijven leren, maar als je vast blijft houden aan wat je kent wordt het lastig. Dat was denk ik bij die secretaresses ook zo. Plus, ze verloren natuurlijk een stukje positie. En dat is bij die nieuwe netwerken eigenlijk ook zo – mensen die elders een groot gevolg hebben, moeten opnieuw beginnen.
Mooi beschreven.
Ik studeer zelf Pedagogiek en merk dat dit ook in mijn vakgebied speelt. Ik denk dat het belangrijk is om jezelf te blijven ontwikkelen, om je kennis op te blijven frissen. Het vakgebied blijft namelijk ook continu in ontwikkeling. Door middel van (jonge) stagiaires/collega’s kunnen oudere mensen hun kennis juist weer opfrissen. En jonge mensen kunnen op hun beurt weer leren van de kennis en ervaring van oudere mensen. Oudere mensen horen naast en niet boven jonge mensen te staan.
Ja – eens. Het is niet makkelijk maar je moet voor elkaar open blijven staan. Je kunt allemaal van elkaar leren…plus veranderingen gaan zo snel en hoe jonger je bent hoe beter je daar mee om kunt gaan. Des te meer redenen om mensen die jonger zijn dan jij serieus te nemen.