Voor Henk-Jan’s jaarlijkse #mijnmoment publicatie, waar ik vol trots aan mee doe, heb ik mijn bijdrage al ingezonden (25 december staat hij online geloof ik, hier).
Als je het #mijnmoment project wel eens mee leest, weet je dat er altijd vele ingrijpende momenten te lezen zijn. Een jaar kan heel goed of heel slecht lopen. Je weet het nooit. Maar elk jaar heeft dieptepunten en hoogtepunten. Hopelijk niet te hoge en niet te diepe. Gewoon, normale.
(even los van het gegeven dat wat normaal is voor de een, niet normaal is voor de ander)
Ik weet nog dat we op het vliegveld stonden, in Istanboel. Dat we in het hotel ingecheckt waren omdat onze bedden waren ingepakt. Dat ik de laatste keer het huis uitliep. De laatste keer het zwembad indook (haha!).
Ik weet nog dat ik afscheid nam van onze lieve nanny B.
Ik weet nog hoe ik voor het eerst ons nieuwe huis inliep en verliefd werd op de vloer (tsja. Een mens kan op rare details vallen).
En wat ik vooral nog weet, zijn de duizenden, honderdduizenden momenten met mijn kinderen. In meerdere steden en landen. De dagelijkse vertedering. Het gedoe en de opwinding van drie kleine jongetjes. Stokken, guns, stenen, ballen. Lego lego lego. Gillen rennen springen huilen lachen.
All I need.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Grote momenten, kleine momenten, stop ze in de geheugenmachine, laat maar lekker draaien…
Heerlijk, al die momenten.
:))