De school van mijn oudste zoontje gaat niet door morgen, hoorde ik net. Te veel veiligheidsrisico’s voor leerlingen en leerkrachten die uit bepaalde wijken moeten komen.
Ik schrik er toch van, ja. Tot nu raken de ontwikkelingen mij alleen zijdelings. Als ik met buren praat en zo. Als F. nietvermoedend bij de Starbucks om de hoek van zijn kantoor in Taksim zit en bemerkt dat mensen anti-Starbucks zijn doordat er een fles water naar binnen wordt gegooid. (OK dat was vrij direct)
Maar nu is er opeens dit. Een afzegging.
Vrienden van mij hebben, voor ze in Turkije kwamen wonen als expats, in een land in het Midden-Oosten gewoond waar de revolutie uitbrak. Waar mensen aan ‘happy shooting’ doen, dat wil zeggen dat iedereen met zijn geweer in de lucht schiet van blijdschap en dat de kogels dan wel gewoon neerkomen met alle gevolgen van dien.
Je kunt je voorstellen dat zij het meer irritant dan zorgelijk vinden, deze hele situatie hier.
Alles is relatief, he.
Tot nu toe maakte ik me eigenlijk niet zo’n zorgen. Nu gaat het wel door me heen. Wat als…?
We zullen zien.
Ik denk aan al moedige mensen en een prachtige, diverse cultuur en denk: we zullen zien.
- Ze kunnen het niet ruiken - 9 mei 2022
- Bloggen met een drempel - 20 april 2022
- Familie zoeken via je DNA - 12 maart 2022
Zorg goed voor jezelf rn de rest <3
pas goed op jezelf, ik hoop dat er niets gebeurt. Hoeft ook niet als je uit de ” vuurhaard’ kunt blijven
Ja precies, we blijven op veilige afstand. Maar ik maak me nu wel veel zorgen, ben er heel erg mee bezig, slecht slapen, slecht concentreren, afgeleid. Misschien ook wel juist omdat ik geen Turks spreek en dus moeite heb betrouwbare informatie te vinden. *gaat bloggen*
Alles mag dan relatief zijn, de situatie is ook erg onvoorspelbaar. Vandaag kun je denken dat het allemaal wel meevalt, morgen kan het zo maar geëscaleerd zijn. “We zullen zien.” Als je maar tevens goed uitkijkt.
Ja hoor, we kijken uit. Ik blijf uit de buurt, laf als het is misschien.