Een beetje twitteren

Toen ik in het buitenland woonde begrepen mensen om me heen vaak niet wat ik deed. In die tijd deed ik van alles bij Frankwatching, waaronder het beheer van de social media kanalen. Vooral met Twitter was ik druk. Het was minder druk dan nu, op Twitter, 5 jaar geleden. Maar dat betekende niet dat we er minder over nadachten. We keken, hielden in de gaten, reageerden, converseerden, probeerden dingen uit. Het was helemaal te gek.

Maar sommige mensen leken te denken dat ik ‘maar een beetje twitterde’.

Ze zagen het niet als vak, maar als hobby. Het ís ook een hobby, nog steeds. Maar social media bedrijven is wel degelijk een vak.

Dat komt omdat social media keihard ingrijpt in bestaande processen binnen organisaties. Omdat het een nieuwe wereld is, met nieuwe regels, die indruisen tegen de manier waarop over het algemeen al decennialang wordt gecommuniceerd door organisaties en bedrijven.

Social media vraagt transparantie.

Transparantie door letterlijk te laten zien en horen wat er binnen een bedrijf gebeurt, in beeld en geluid, kleur en (kon het maar!) geur. Maar ook figuurlijk. Want laten zien wat er binnen een bedrijf gebeurt, wat je als bedrijf doet voor je klanten, wat de gezichten zijn van de mensen achter de muren, dat vraagt nogal wat lef. En het vraagt om een totaal nieuwe werkwijze.

Als je degene bent die als taak heeft jouw organisatie te helpen om social media te implementeren of te helpen verbeteren, ‘een slag te maken’, lijkt dat op een klassieke communicatieklus. Maar niets is minder waar.

Je bent een verandermanager.

Een transparantmaker. Een aan-de-hand-meenemer. Een voor-de-fanfare-uit-loper. Je moet beïnvloeden en uitleggen, inspireren en opleiden, ondersteunen en het voortouw nemen. Alles door elkaar. Je moet gaan zorgen voor de lange termijn en mensen bewust maken van doelen. Maar ook op korte termijn de kwaliteit bewaken en eindeloos lang (uren, soms!) puzzelen op de juiste foto in het juiste formaat bij de juiste tekst met de juiste hashtags in de op het juiste tijdstip verzonden tweet.

Als social media adviseur moet je geloven in jezelf.

En je moet geloven in je visie. Geloven dat social media veel goeds kan brengen.
Want wat het nooit is, is makkelijk. Het is nooit een kwestie van ‘gewoon doen’.
Je moet jouw visie bevechten en verdedigen, uitdragen en bepalen, vertalen en herhalen.

Ik zat vandaag bij een opdrachtgever. Naar Twitter te kijken.

Ik vond het zo spannend, deze specifieke twitter account, dat ik, telkens als we klaar waren met het analyseren van een tweet of klaar waren met het maken van een screenshot of wat we dan ook aan het doen waren, de browser wegklikte om maar te voorkomen dat ik per ongeluk een tweet zou versturen door, weet ik veel, tegen het toetsenbord aan te stoten of mijn koffie om te gooien. Zo zenuwachtig was ik er over. Laten we zeggen dat de druk hoog was.

Ik zat me eerlijk gezegd af te vragen of ik wel durfde wat mijn opdrachtgever gewoon iedere dag doet: tweeten. Want ik hoef me tegenwoordig alleen nog maar druk te maken over mijn eigen twitter account.

Maar social media pro’s zoals mijn opdrachtgever, die werken iedere dag met die druk.

Ze communiceren namens bedrijven met de wereld. Wat ze op Twitter zetten, heeft potentieel een bereik van honderduizenden. En bergt in zich het gevaar van (of de hoop op?) honderduizenden reacties. En dan is er natuurlijk nog de positieve impact die je kunt hebben. Die groter wordt als je het beter weet te doen. Heb je genoeg gedaan voor optimaal effect? Een hashtag is misschien het verschil tussen vele procenten conversie of tussen wel of niet je project in de krant krijgen. Wie zal het zeggen?

Het is, kortom, geen peuleschil. Als ze het fout doen, zijn de gevolgen soms groot. Ze moeten daarom ook zichzelf iedere dag bevechten. Wat is juist? Wat is slim? Hoe kan het beter?

Het is denk ik voor niet-specialisten moeilijk te bevatten, hoeveel er bij komt kijken. En hoe hard er nagedacht wordt, door de pro’s, over iets ogenschijnlijk simpels als een berichtje van 140 tekens.