Mooi woord: ‘engagement’. Populair ook. Beetje buzz word, durf ik wel te stellen.
Online is dat belangrijk, schijnt.
(engagement, niet buzz. Hoewel ze op elkaar lijken in de zin van dat ze niet zo makkelijk te bereiken zijn)
Ik had vandaag een lang gesprek met Frank (waarover volgende week meer) over wat nou werkt, online (en wat leuk is, aan online, dat ook).
Het gaat allemaal om het persoonlijke, concludeerde hij (even samengevat) en ik ben het met hem eens.
Het gaat allemaal om mens-tot-mens.
Dat is denk ik ook wat sommige mensen niet begrijpen, mensen die niet zo veel online zijn. Wat hun medemens zo enthousiast maakt over bloggen, over Twitter, over Facebook, over andere sociale netwerken – dat is dat er daar andere mensen zijn om mee te engagen.
De mens is niet gemaakt om alleen te zijn, zei mijn moeder wel eens als ik weer eens liefdesverdriet had. En zo is het. De mens is een sociaal dier.
En online zijn we dat ook: sociale dieren.
Ik had een twittergesprek deze week met allemaal mensen tegelijk. Ze waren allemaal heel enthousiast over ons multi-mens-twittergesprek terwijl het inhoudelijk niet zo veel voorstelde.
Het was zo’n ‘Hoi!’, ‘Leuk om je te zien!’, ‘Goedemorgen!’-gesprek. ‘Pietje, mag ik je voorstellen aan Jantje?’. Dat.
Maar het was een conversatie. En laten we wel wezen, vaak ben je online vooral aan het zenden. Daar maak ik me net zo goed schuldig aan. En in de wereld van die gesprekspartners geldt dat nog veel meer.
Behalve dan natuurlijk dat ‘zenden’ soms gewoon een oproep is. Een vraag om contact. Een oprechte behoefte om die conversatie aan te gaan.
Een verlangen naar verbinding.
Engagement is een mooi woord, natuurlijk. Maar het wordt vaak gebruikt vanuit het marketingperspectief. En dan is het een woord dat een zakelijk georiënteerde vraag inhoudt. Een ‘het moet met iets opleveren’-vraagstuk.
Dus je gaat engagen met mensen maar alleen omdat je iets wil bereiken.
Ik denk dan ook liever vanuit ‘verbinding’. Áls ik uberhaupt al zo doelbewust bezig ben, online. Eerlijk gezegd ben ik op mijn best als ik doelonbewust bezig ben. Maar dat terzijde.
Want eigenlijk is dat wat mij drijft om te bloggen. Om #blogpraat op te richten en iedere week te organiseren. Om bij Frankwatching te werken en wat ik daar doe. Het verlangen naar verbinding.
Het mooiste ter wereld, hetgeen het meest gelukkig maakt, zijn toch: andere mensen. Toch?
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
- Anoniem bloggen bestaat straks niet meer echt - 3 april 2023
“andere mensen én verbinding ervaren” ( alleen andere mensen sec kunnen/kan – mij – ook – juist – ongelukkig maken. Volgens mij bedoel je hetzelfde, maar je laatste zin riep dit in mij op…
Mijmert door over eenzaamheid te midden van mensen of in een of welke relatie dan ook.
Mooi stukje weer
Ja. Dat is ook zo. Soms kan een groep juist eenzaamheid geven, doen voelen. Je moet wel verbinding hebben met individuen in een groep, anders is het eenzaam. Ik gun je dat niet hoor, jeetje, ik gun je juist het tegenovergestelde, de verbinding.
weet ik hoor dat je me dat gunt. * ik ken bijna geen grotere gunner dan jij*
en zeker weten Elja, gelukkig is er veel verbinding in mijn leven met fijne mensen, alleen is er ook gewoon veel alleen, wat soms helemaal niet eenzaam is en fijn en soms über-lastig tot ronduit eenzaam….
én ik bof enorm met mijn “verbanden” 😉
Ook met die met jou! *dierbaar* 😉
Schot in de roos.
Ik heb qua twitter een stap(je) terug gedaan.
Maar het contact is er !
Dat contact blijft hoor! 🙂 En het helpt natuurlijk als je een blog hebt he??
Wat een mooie blogpost en zeker waar. Dat is namelijk precies de reden waarom ik de laatste tijd zoveel op twitter zit en minder bezig ben op facebook. Via facebook ontstaan er bij mij niet echt conversaties terwijl op twitter ik de laatste tijd heel veel converseer met medetwitteraars en daar word ik heel vrolijk van. Gewoon gezellig keuvelen (in 140 tekens nog wel) met andere mensen, die je vaak niet eens face-to-face hebt gezien maar wel interesse in je tonen. Oprechte interesse zoals het schijnt, ik vind het heerlijk, die wederzijdse interesse op twitter. Ik hou van twitter om verbinden te maken met andere mensen.
Ja grappig is dat. Facebook is veel passiever met al die likes. En minder open ook. Ik lees steeds meer dat ‘oude’ twitteraars het zo vervelend vinden tegenwoordig, op Twitter. Ik ervaar dat helemaal niet zo en jij dus ook niet. Grappig he. Misschien andere verwachtingen? Of meer moeite om door de troep heen te zien?