Mijn oudste zoontje heeft iedere dag huiswerk. Daar staat per dag een half uur voor. Hij is pas 6, en ik vind het soms wel een beetje zielig, moet ik zeggen. Volgens mij kreeg ik pas huiswerk toen ik naar de Middelbare school ging. Maar goed. We doen braaf ons best om dat huiswerk, plus onze online Nederlandse les, af te krijgen. Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. En vorige week kwam daar een nieuw soort huiswerk bij: online rekenen, met een programma dat mathlethics heet.
Spelend leren
In het begin leek het vooral een leuke extra manier van leren. Hij vond het geweldig. Je kunt namelijk op je eigen niveau een rekenspelletje doen – spelend tegen kinderen vanuit de hele wereld. Het is echt heel gaaf om te zien. Je klikt een nieuw spel aan, en de computer selecteert drie andere kinderen ergens op de wereld die op dat moment online zijn, en dan begint het spel. Zo zit hij druk sommen te maken in een spel waarin hij speelt tegen kinderen uit Engeland, Australië of een land ergens op de wereld waarvan we allebei de vlag niet herkennen.
Het is heel Amerikaans: je moet binnen een bepaalde tijd zoveel mogelijk sommetjes maken, en je ziet op het scherm wie er voor loopt, wie de meeste sommen heeft gemaakt, en of je ze goed hebt. En aan het einde is er een winnaar. De kinderen zijn alleen met hun voornaam en hun vlag en de naam van hun school te zien, dus het is niet heel persoonlijk of privacy-gevoelig. Maar het is natuurlijk wel heel spannend met zo’n timer en echte deelnemers.
Zo’n spelletje vond J. wel leuk. Maar deze week moest hij van de juf als huiswerk specifieke oefeningen maken. Ze kan inloggen en zien of iedereen het af heeft, en iedere week zijn er bepaalde oefeningen die je gedaan moet hebben. Deze week ging het om klok kijken. Drie oefeningen waren het, en ze moesten af. Iedere oefening had zo’n 10 vragen, en als je een antwoord kiest, krijg je meteen te zien of je het goed hebt.
De angst voor fouten
Hij had niet alles goed. En dat vindt hij heel lastig. Want hij is gewend dat alles goed gaat. Hij hoeft er weinig moeite voor te doen, leren. En als iets een keer niet lukt, kan hij daar maar moeilijk mee omgaan. Hij houdt niet van fouten maken. Ik herken die stress niet echt, moet ik zeggen. Ik sta op zo’n moment met verbazing te kijken. Ik ben iemand die heel anders leert dan hij. Hij is veel gestructureerder in zijn denken en leren, dan ik. Ik ben meer van learning by doing, leren in een kronkellijn in plaats van een rechte lijn, en de acceptatie van imperfectie is daar een onderdeel van. Hij leert lineair, en snel, en makkelijk, en fouten probeert hij te vermijden.
Terwijl hij bezig was met de eerste en tweede oefening, probeerde ik hem uit te leggen dat je daar juist van leert, van je fouten. Want ik zat te kijken naar het proces en realiseerde me dat je eigenlijk sneller leert van fouten, dan van de dingen goed doen. Hoe vervelender je die fouten vindt, hoe sneller je je gedrag aanpast, conclusies trekt, en leert. Helemaal als je zoals hij heel snel kunt analyseren waar de fout zit. En zo’n hekel hebt aan fouten.
Toen hij de derde oefening deed, een mix van de eerste en de tweede, ging hij als een trein. Hij had geleerd van zijn fouten in oefeningen 1 en 2. En begreep oefening 3 dus beter. Toen kon hij weer lachen.
Falen is niet het tegenovergestelde van succes
Daar moest ik aan denken, toen ik dit artikel las. In een interview over de regels voor succes, geeft de oprichtster van The Huffington Post als stelregel voor succes “Dare to fail”. Ze quote haar moeder, die haar voorhield dat falen een opstapje naar succes is. Niet het tegenovergestelde van succes, zoals we geneigd zijn te denken.
Je begint niet aan iets om fouten te maken en te falen. Natuurlijk niet. Ik ook niet. Ik wil slagen in wat ik probeer te bereiken. Ik ben er serieus in, ik bereid me goed voor, ik werk er hard voor. Maar ik ben niet bang voor fouten en falen. Misschien komt dat doordat ik weet dat ik daar zoveel van leer? Of omdat ik wel eens gefaald heb, en geleerd heb dat het niet het einde van de wereld is.
Dare to fail. Ik had het kunnen bedenken. 🙂
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Herken ik wel een beetje. Als iets niet in 1x lukt raak ik soms weleens gefrustreerd. Vandaag hebben we weer gezien dat het draait om ’trial and error’ hè Elja? Daar leren we heel veel van 🙂
Grappig, ik heb dat dus niet zo, dat ik na 1 keer gefrustreerd raak. Gek hoe mensen zo verschillend leren.
We leren iedere dag, jij en ik! Gelukkig is er room to fail! #learning! En als het nooit fout gaat, leer je ook niet echt verbeteren misschien? Vandaag in ieder geval weer bijgeleerd, mede dankzij jou. Zo zie je maar! 🙂
ik las ergens dat dat onze oude hersens zijn (reptielenbrein) , het overlevingsinstinct van de oermensen. In die tijd was een fout levensgevaarlijk. Weet niet of het klopt, maar klinkt logisch, dat daar die angst vandaan komt.
wel leuk dat je het verschil zo mooi kunt zien.
wat kun jij van je zoontje leren? bedenk ik nu opeens…
Ja, ik ook. Laatst nog. Via jou? Via mezelf? Over dat reptielenbrein.
Anyway. Dat zoontje van mij lijkt in sommige opzichten op mij, maar in veel dingen op zijn vader. Zoals de manier waarop hij denkt. Hij is ook slimmer dan ik, haha! Heerlijk om te zien. Hij legt razendsnel verbanden tussen dingen. Ik leer vast iedere dag al van hem, denk je niet? Je kinderen zijn toch je grootste spiegels, en de mensen die je continu om je heen hebt.
goeie! En heel waar! I love to fail – als het maar niet dagelijks is. Herkenbaar trouwens, dat lineaire leren, heeft mijn zoontje ook en durf soms niet iets nieuws te proberen omdat hij denkt dat het dan niet gaat lukken – typisch faalangst die hoort bij lineair leren. Ik heb dat helemaal niet op diezelfde manier, maar zijn vader wel – wat denk je, zou het ook F vs M gedrag zijn?
Heeeeee Aleida… 🙂 Ja he? Ik zat te denken: het is natuurlijk niet dat je er van uit moet gaan dat je faalt, dat schiet niet op. Doe ik ook niet. Maar wel dat het niet erg is. Zoiets.
Dat lineair denken, is dat niet iets met MBTI? Hoe je informatie verwerkt? Ik weet eigenlijk niet of sommige types meer bij mannen dan vrouwen voorkomen, jij? [update: het verschil tussen I en E schijnt er wel te zijn, maar vrij minimaal]
Ik geloof het wel, ik weet het niet zeker. D zit in een zogenaamd kangeroe-klasje voor “slimmerds’ noem ik het maar, daar hebben we binnenkort een gesprek met z’n begeleider, ik zal het haar eens vragen, net iets waar zij het antwoord op moet weten…..
Wat je zegt over J, dat hij slimmer is dan jij, dat heb ik ook met D, Ik sta verbaasd over de dingen die hij weet, het tempo waarin hij het oppikt (als hij het niet eng vindt tenminste) en de levensvragen die hij zichzelf stelt. Laatst nog, over doodgaan. Ik zeg, als je dood bent doet je lijf het niet meer en dan word je begraven, OK zegt D, maar wat gebeurt er dan met wat ik denk, met de D die ik in m’n hoofd ben? Tsja, wat dan? Ik weet het niet, ik geloof niet meer zo in hiernamaals of dergelijke dingen…. En werkelijk, waarom wil een 5 jarige dat weten? Maar ’t maakt me stiekem trots, dat hij over dat soort dingen na wil denken…
Grappig, ik heb ergens een citaat gelezen (weet niet meer waar) wat hier enorm op van toepassing is: “Ik heb niet gefaald, ik heb enkel 10.000 manieren gevonden hoe het niet moet.” 😉
Er stond ook iets (in dat artikel van Huffington) dat iedere bio van een succesvol ondernemer laat zien dat ze moesten falen om te slagen. Grappig principe is het he? Het klinkt onlogisch, maar gevoelsmatig lijkt het toch te kloppen….
Kijk nou wat ik net tegenkwam?! https://www.facebook.com/photo.php?fbid=419363824806608&set=a.247602838649375.59415.238308929578766&type=1