Het is deze maand 2 jaar geleden dat ik begon met de twitterchat #blogpraat. Twee jaar! Wie had kunnen denken dat het nog zou bestaan en vrijwel iedere week plaats zou vinden? Ik heb veel geleerd de afgelopen twee jaar over wat werkt, en wat niet. 5 lessen over het runnen van een online community, met dank aan de vele, vele mensen die de afgelopen twee jaar deelnamen!
1. Een community vergt liefde en aandacht
Heel lang dacht ik dat #blogpraat zichzelf wel kon runnen. De chat is van de community, dacht ik, niet van mij. Ik hoef niet altijd alles te doen en overal aandacht aan te besteden. Het loopt wel.
Maar ik ben er achter dat dat toch niet helemaal zo is. Hoewel we met zijn allen echt een ‘community’, een groep, zijn, moet ik wel zorgen dat er iets blijft gebeuren. En ik moet ook blijven vernieuwen, dingen toevoegen, innoveren. De website af en toe veranderen. Input geven voor hoe een tweetup er uit zou kunnen zien. En vooral, blijven communiceren. Hoe minder tweets ik vantevoren uitstuur, hoe minder deelnemers. Iedereen moet het even top of mind hebben, dat het weer bijna maandag is.
Ik merk ook dat hoe meer ik zelf voorbereid, hoe meer er uit komt tijdens de chat. Grappig om te zien. Misschien omdat de vragen dan beter in elkaar zitten. Ik moet, kortom, blijven investeren. En dat zou best nog iets meer kunnen, ben ik me van bewust, met het oog op de toekomst!
2. Een community is een levend iets
De community wordt bepaald door wie er in zitten. Er is meestal een bepaalde groep mensen die een tijd lang het meest betrokken 
is, geen week mist. De afgelopen twee jaar heb ik verschillende ‘groepen’ gezien, van mensen die elkaar vinden in en via #blogpraat en een tijd lang heel actief zijn. De chat wordt als het ware van hen, zij functioneren als moderatoren eigenlijk. Zij geven de chat een tijdlang vorm en inhoud. En dan gaan ze verder naar andere dingen en staat er weer een nieuwe groep op. Heel leuk om te zien.
De community verandert dus telkens. Er hangt een andere sfeer, er is een andere behoefte, en andere mensen zijn het actiefst. Er zijn geen verplichtingen, alleen betrokkenheid, en die verandert door het jaar heen. Behalve bij mij dan 🙂
3. Een onderlinge band is een kracht maar soms ook een drempel
Soms ontaardt blogpraat in een gezellige kletspartij. Een onderonsje. Hoe verbondener je je voelt, hoe losser je ook bent met elkaar. Hoe meer je gaat geinen. Een beetje zoals in een cafe waar je je vaste vriendengroep weer ziet en misschien wat minder bezig bent met het leggen van nieuwe contacten. Dat is heerlijk. Het is gewoon een heel warm gevoel. Een beetje thuiskomen, maar dan online.
Toch heeft het ook een keerzijde. Want nieuwkomers voelen zich daardoor soms buitengesloten. Alsof je de grap in het cafe even gemist hebt en niet mee kunt lachen. Het is voor mij als moderator (of hoe je dat wilt noemen) soms even zoeken naar open blijven staan voor nieuwe deelnemers, want die zijn er bijna iedere keer weer.
Je bent blij dat mensen zich thuisvoelen, en je voelt je ook zelf thuis bij mensen die je wekelijks tegenkomt. De balans zoeken tussen ‘ons kent ons’ en ‘wij willen jou ook leren kennen’ is soms een uitdaging.
4. Soms loopt het gewoon niet
Soms heb ik een maandag dat het gewoon niet echt loopt. Het is dan zoeken waar het aan ligt. Was het onderwerp niet interessant? Was de vraagstelling niet handig? Bleef het te vaag? Was de insteek verkeerd? Verkeerde toonzetting?
De belangrijkste indicatie dat het niet loopt is dat mijn eigen energiepeil omlaag gaat, of liever gezegd, dat het me veel energie kost om het aan de praat te houden. Heel gek om te merken.
Vandaag bijvoorbeeld liep het heel anders dan ik dacht. Ik dacht dat er heel veel te leren was over een paar nieuwe platformen, maar vanuit de deelnemers kwam terug dat er weinig behoefte aan was, geen duidelijke interesse en ook dat het gewoon niet duidelijk was wat het nut was.
Dan heb ik gefaald, vind ik. Ik heb enerzijds niet de mogelijkheden weten te schetsen; en anderzijds ook niet gezorgd dat de discussie op gang bleef tussen voor- en tegenstanders; tussen mensen die veel over een onderwerp weten en de mensen die behoefte hebben aan meer informatie over dat onderwerp.
Ik zie het zo dat ieder onderwerp uitgediept kan worden in al zijn facetten. En dat je daarover kunt praten, discussiëren zelfs. Mijn doel is dat uiteindelijk mensen zeggen: hee, dat is leuk, zou ik eens iets mee kunnen doen. En anderen meer: hee, leuk dat mensen dat zo zien, maar het past totaal niet bij mijn manier van bloggen. Maar daartoe moet er wel een gesprek op gang komen. Als dat niet gebeurt, heb ik mijn rol als moderator niet goed opgepakt.
5. Je moet vast blijven houden aan je eigen idee
Mijn gedachte bij #blogpraat was altijd: kennis delen, en van gedachten wisselen met gelijkgestemden. Mensen met dezelfde interesse. Gaandeweg raken ook anderen enthousiast over jouw community. Zij hebben er weer andere ideeen bij, willen andere kanten op, andere invullingen geven aan de opzet.
Dat is prima natuurlijk, en erg leuk – het wordt meer dan the sum of it’s parts. Tegelijkertijd moet je als oprichter of moderator blijven vasthouden aan je idee, je doelstellingen. Als je dat niet doet, wordt opeens onduidelijk voor (potentiele) leden van je community wat ze daar nou moeten doen. Wat ze bij kunnen dragen. En ook: wat ze er uit kunnen halen.
Het is jouw ding, en daar moet je soms voor vechten, gek genoeg.
Je kunt kortom veranderen, je MOET veranderen, maar je moet ook je eigen visie handhaven. Dat heeft ook te maken met punten 1 tot en met 4. Het is een levend iets, je moet er energie aan blijven geven, mensen betrekken, etc.
Conclusie
Als ik zo terugkijk ben ik blij dat twitterchat #blogchat van Mack Collier in mijn leven kwam – en ik op het idee kwam om hetzelfde gewoon te proberen in Nederland. En dat ik na de eerste paar keer heb doorgezet. In je eentje twitterchatten is behoorlijk deprimerend maar als ik destijds niet vol had gehouden hadden ik en de mensen die de afgelopen twee jaar deelnamen, ook iets moois gemist. Rome wasn’t built in one day, zeggen ze hier. En #blogpraat ook niet.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
Lijkt wel te gaan over een relatie of over de opvoeding van een kind Elja 🙂
Mooie woorden en lessen
Henk
les 6:
Kijk even naar de reacties (betrokkenheid) en de manier waarop Elja hieronder reageert.
nuf said…
Hahaha! Stop met de complimenten!! 🙂
Leuk om iets over de achtergrond van #blogpraat te lezen. Al 2 jaar dus!
Jammer dat ik er maandag niet bij was. De keren die ik er tot nu toe bij was, is er volgens mij niets fout gegaan. En misschien ben je wel strenger voor jezelf dan nodig is.
Op naar de volgende 2 jaar zou ik zeggen!
Thanks! YES!! Op naar de volgende 2 jaar! 🙂
Voor mij ben jij de spil van #blogpraat !Fijn dat je het wilt doen & zijn, er jouw draai aan geeft, ons (be)geleidt en iedere keer weer nieuwe dingen laat ontdekken & ervaren.
Boven alles: voor mij voelt het ‘echt’ omdat ik jouw passie, jouw kwetsbaarheid er in ervaar . . .
🙂
🙂 !
Elja, ik wil je eerst en vooral bedanken voor 2 jaar #blogpraat. Ik leer(de) iedere week bij, en het is bovendien steevast gezellig! Alvast mijn maandag wordt ernaar gepland.
Zoals reeds eerder hier gezegd: niet elk onderwerp spreekt even erg aan. Of niet iedereen kan over ieder onderwerp even goed meepraten. Maar wat dan nog? Eigenlijk is het simpel: als het onderwerp je ligt/je iets zinnigs over het onderwerp te vertellen hebt, discussieer je mee. In het andere geval is het een kwestie van meelezen (lurken) en bijleren.
Nog 2 bedenkingen.
1. Is het bij een meer technisch onderwerp/onderwerp waarbij dingen moeten gelezen worden niet mogelijk om de linkjes naar die lectuur enkele dagen van tevoren door te geven, zodat iedereen “beter voorbereid” aan de start van #blogpraat komt?
2. Misschien is het ook wel nuttig indien 1 of 2 mensen er extra op letten dat de chat niet al te veel van het onderwerp afdwaalt (zonder daarbij per se politieman te hoeven spelen)?
Dank Ben! Jij ook bedankt voor enthousiaste deelname! Voor mij is dat dus erg leuk, terugkerende mensen, bekende gezichten en zo. Erg leuk ook om je nou in het ‘echt’ te ontmoeten in de hangout!
Volgens mij is dat een heel goed idee, die links vantevoren. Als ik er zelf niet aan toe kom, dan misschien gewoon anderen die de tag #blogpraat gebruiken om ze te tweeten? Het gebeurt af en toe al zie ik.
Over dat opletten, ik vind het lastig om daar echt regels voor op te stellen, dat maakt het meteen zo on-vrij? En een beetje afdwalen moet ook kunnen toch? Misschien gewoon eens kijken hoe het gaat, en het bespreken als het voorkomt?
Ik was niet bij blogpraat gister, beetje ziek en ook wel een beetje afgeschrikt door de toptweet van 3 nieuwe platformen en hangout 😉 maar vandaag meteen (via karin) met pinterest aan de slag gegaan en ik zie er zeker een meerwaarde in omdat ik ook Vaak foto’s en collages blog, dus dankjewel!
En wat bijzonder om te lezen dat je dit al 2 jaar doet!! Ik Ben blij met #blogpraat en met jou! Keep on the good work! Lieve groet, Laura
Hoi Laura, dit was echt goed om te lezen/horen. Soms realiseer ik me niet dat een onderwerp dat voor mij heel dicht bij mij ligt, voor anderen minder toegankelijk is. Andersom zijn er soms onderwerpen die ik zelf niet bedenk en die anderen aandragen, fijn is dat.
Die Karin heeft echt wat losgemaakt he? Ik vond het ook een superfijn artikel! 🙂
Zoals ik gisteren in de hangout al zei voel ik me op zijn minst medeverantwoordelijk voor het wat minder lekker lopen van de sessie van gisteren. Het deed me beseffen dat jij niet in je eentje elke keer die kar zou hoeven te trekken. Dat de vaste deelnemers daar ook best een rol in kunnen spelen.
Ik vind dat je wat te hard voor jezelf bent als je vindt dat je gefaald hebt als het een keer minder gaat. Zelf ben ik in ieder geval wel blij met de spiegel die je me in de hangout voorhield. Het heeft (deels) zelfs geresulteerd in een verse blog:
http://knetter.dondersteeg.nl/2012/02/balanceren/
Ga zo even lezen Robert! Dit was absoluut niet bedoeld als kritiek op wie dan ook hoor! Meer de constatering dat zo’n community aandacht nodig heeft, en je soms even een paar stappen terug moet doen om te kijken hoe het werkt, wat je beter kunt doen. Ik vind het altijd erg gezellig met jou & de rest 🙂
Dat neemt niet weg dat je soms iets ziet gebeuren maar niet de tijd hebt of de aandacht om er goed op te reageren en het gesprek gaande te houden. Interessante dingen zijn dat… *peinst*
Voor mij was het een kwestie van ‘wie de schoen past’. En met positieve cq opbouwende kritiek is toch ook helemaal niks mis? Daar wordt Blogpraat alleen maar beter van, als het goed is.
Absoluut geen falen hoor! De ene keer hebben de deelnemers aan #blogpraat wat meer een klik met het onderwerp dan de andere keer. En dat gebeurde gisteren, denk ik. Blogpraat is een van de echt nuttige dingen die ik doe op Twitter, ten minste zo ervaar ik dat. De social media die ik inzet, gaan bij mij over het met elkaar in gesprek gaan. En als groep zijn we daar samen voor verantwoordelijk. Niet jij alleen. Jij bent de initiatiefnemer achter de Nederlandse #blogpraat, maar ik zou het jammer vinden dat jij in je eentje de last voelt van een blogpraat die af en toe eens ontspoort. Soms vallen inderdaad pas later de kwartjes. Je zult nog verbaasd zijn wie je straks allemaal tegenkomt op pinterest en Google+. Doorgaan zo!
Lief! Dank! En het voelt nooit als een last hoor. Maar wel als een verantwoordelijkheid, dat wel. Maar zoals Hannie zegt, die kun je delen!
ik zie het niet als falen hoor, en zeker niet van jou!
door het onderwerp ben ik van te voren op zoek gegaan naar bv pinterest.
Nu doe ik veel aan psp (corell paint shop pro) en heb er super plaatjes gevonden
dus …….
voor de hang-out was ik helaas te laat. wel heb ik de plugin gedownload zo wie weet.
totnu toe niet veel met google + gedaan, mede omdat facebook, wewsite en twitter al genoeg tijd kost!
Leuk! Dus echt iets voor jou, dat Pinterest? Die hang-out was leuk om te doen, wel heel gek om elkaar opeens in het echt te zien hoor! Weer een hele andere manier om te communiceren. Misschien gewoon eens uit gaan proberen na afloop van #blogpraat als napraatplek of zo. 🙂
Ik leer hier eg van. Ik leer sowieso veel van jou en van #blogpraat. Ik maakte me er gisteren ook een beetje schuldig aan. Niet zo erg.
Wat wel goed is om te weten: soms duurt het wat langer tot het kwartje valt. Ik las de post van Karin Winters, en ga toch een wat beter kijken op printerest. Maar ik ga eerst google+ eens wat meer aandacht geven.Want ook geleerd van gisteren: Als je niet inevsteert in een platform, dan wordt het niks.
Soms vallen de kwartjes pas na 21.00 uur. Wel zo aardig om jou daarin te delen. Zonde als je dat mist. Bij deze dus.
Ik leer ook van jou. Dat komt ook door #iederedagbloggen, dat brengt je toch dichter bij elkaar belevingswereld he? Het is voor mij ook heel fijn om iedere week dezelfde gezichten in blogpraat te zien, dat geeft een rustig gevoel, dat er mensen meekijken en meedoen en ook mede een soort van verantwoordelijkheid voelen voor de sfeer.
En over Pinterest – ik heb er ook veel over geleerd van Karin (De Zwaan? zie hier: http://www.lings.nl/2012/02/pinterest-en-bloggen/). Ik zie ook steeds meer mogelijkheden. Of je het nu gebruikt of niet, toch leuk om te begrijpen wat het is!
Hoi Elja,
Mooi verwoord en een prima evaluatie van de afgelopen 2 jr. Ik kan me voorstellen dat de verantwoordelijkheid ook wel eens te groot kan worden. Als je aan jezelf voelt dat je energie wegraakt, dan is het wellicht iets om dat gewoon te melden? Dan is het aan ons om dat op te pakken, lijkt me.
Je hebt wel de eindverantwoordelijkheid, maar hoeft niet uitsluitend en exclusief verantwoordelijk te zijn. 🙂
Dank Hannie! Fijn dat je weer af en toe meedoet. Het was goed om het even te bespreken, zo laat jij mij ook weer even zien wat er verandert en me nadenken over of ik er iet aan kan/moet doen!