Twee dingen. [Is dit weer een serie? Geen idee. Het is gewoon een manier om al mijn marketing-achtige gedachten te vangen.] [Trouwens, je hebt ook van die projecten waar je evenveel dingen blogt als het aantal dagen van de maand. Dan zou ik nu dus, even kijken, 29 van mijn gedachten moeten opschrijven. Dat wil ik jullie niet aandoen.]
[Hoewel?]
Maar goed.
1. Hoe een nieuwe generatie communiceert
Onze Amerikaanse oppas (zoon van vrienden, bij ons aan het logeren om een handje te helpen, en natuurlijk om een andere cultuur te leren kennen) is bijna 17. Het is voor mij heel leuk om te zien hoe hij communiceert met zijn vrienden.
Natuurlijk heeft hij een iphone, en een (oude) laptop, en omdat we wifi hebben kan hij gewoon online. Ik was wel benieuwd hoe hij nou met zijn vrienden thuis communiceerde. Een ding is zeker, niet via email.
Hij gebruikt een soort whatsapp app om te sms-en met vrienden en familie, hij twittert met zijn vrienden, en hij gebruikt Facebook messages om de nieuwste viral videos met zijn vrienden uit te wisselen. Op het prikbord zet hij alleen foto’s, zegt hij.
Als hij online is, zit hij videos te kijken op YouTube. Die vinden hij en zijn vrienden via stumbleupon. En die sturen ze dan aan elkaar via facebook messages.
Je hoort wel eens dat jongeren geen Twitter gebruiken, maar dat valt dus mee. Ze zijn ook best wel bezig met hoe je meer volgers kunt krijgen, dat is toch belangrijk.
Ik zat een beetje mee te kijken naar die videos, en ik realiseerde me:
1) Dat het allemaal steeds extremer moet om nog door te dringen tot deze groep; en
2) Dat als dit je doelgroep is, je hun taal moet spreken, en ze via de kanalen van hun keuze moet bereiken. En niet bang zijn om te smijten met four letter words.
Je kunt je voorstellen dat er een groot gat ontstaat tussen de gevestigde orde der bedrijven, en die doelgroep…
2. Meet & greet
Ik ben niet goed in retail, althans, ik weet dat het een heel moeilijk vak is. Mensen verleiden om te kopen. Etaleren. Goede sales. Goed adviseren. Ik heb er wel wat ervaring mee, in het klein, en ik heb daarvan geleerd dat kleine dingen het verschil kunnen maken. Maar aan welke knoppen moet je draaien?
Ik liep vandaag in de Bijenkorf, een winkel waar ik door de jaren heen veel kwam omdat ik er altijd vond wat ik zocht, een paar favoriete merken had.
Maar vandaag begreep ik er niets van. Kil, klynisch, nergens hulp, niemand praat tegen je, er liggen maar een paar maten van een kledingstuk. Ik kon niets vinden, ik zag mijn oude merken niet meer, ik zag niet waar de sales items waren.
En niemand, maar dan ook niemand, praat tegen je.
Je kunt rustig een klant zijn met totale koopintentie, het geld brandend in je zak, creditcard in de aanslag, 20 minuten op in de winkel op zoek naar bepaalde zaken, zonder dat iemand tegen je praat. Behalve de mevrouw van de beveiliging die je bij de uitgang stralend een fijne dag wenst.
Het kan aan mij liggen. Maar volgens mij is dat niet de manier om je sales te verhogen.
Ik vraag me af wat er aan ten grondslag ligt? De indeling is veranderd, vroeger had je een soort shop in shops, en ieder van die shops had verkoopsters die je konden helpen. En die vroegen of je iets zocht, de juiste maat had. Die je zelf iets kon vragen, als je wilde.
Dus die indeling maakt het anders, en moeilijker ook om verantwoordelijkheid te nemen voor klanten.
Zou het om kosten gaan? Kostenbesparing? Ik vermoed dat iedere extra verkoopster de omzet exponentioneel kan doen oplopen. Maar misschien heb ik het mis.
Hoe dan ook. Ik ben weggegaan om me ergens anders wel te vinden wat ik wilde.
- Be the leader - 8 februari 2025
- Opgeruimd - 7 februari 2025
- Lekker - 6 februari 2025
Vwb punt 1. Ik vind het altijd fascinerend om te zien hoe onze jongste zoon met social media omgaat. Die is alweer 10 jaar ouder dan jouw oppas, maar toch zie ik daar voor mezelf al een hele kloof. En precies wat jij ook aangeeft, het moet allemaal sneller, harder, extremer zijn. Tenminste tov vanuit mijn perspectief. Hijzelf geeft aan dat hij zijn neefjes die rond de 13, 14 jaar zijn, al niet meer kan volgen. De volgende kloof ligt op de loer 😉
Vwb punt 2. Ik kom zelden in winkels. Maar wanneer ik er kom wil ik met rust gelaten worden. Ik zoek en zal vinden. Indien niet, roep ik er wel iemand bij. En ik vraag om advies wanneer het mij uitkomt. Er mag best iemand op mij af komen, maar die stuur ik eigenlijk meteen weer weg (met de kans dat ik iets moois mis wat hij/zij mij had willen vertellen). Ik heb d’r gewoon nooit geen zin in dat iemand mij aan de hand neemt, en zeker niet in een winkel. Maar ja, ik hou d’r dan ook niet van.