Toblerone

Ach, als je iedere dag blogt (had ik al verteld dat het bijna zo ver is? 23 december 2011 ben ik begonnen) dan moet je soms een beetje geforceerd op zoek naar onderwerpen, he. Of, anders gezegd, als je iedere dag blogt dringen allerlei onderwerpen zich ongewild aan je op.

Toblerone, en meer

Zo was het vandaag met de Toblerone. Ik heb een stapel grote Toblerones (is het met een hoofdletter, denken jullie?) liggen om cadeau te geven aan deze en gene. Als klein bedankje, zeg maar. Aan de buschauffeurs van de schoolbussen die mijn zoontjes iedere dag naar school rijden. De ‘abla’s’, dat zijn de dames die de kinderen in de bus begeleiden zodat alles veilig is, vast zit, en rustig blijft. De tuinman die zelfs op zondag zijn maaimachine de ladder aftilt, onze tuin in (??? Arbo???) en de namen van de jongens kent en ze groet als hij ze tegenkomt. De mannen en vrouw van de beveiliging aan de toegangspoort van de compound waar we wonen, die alles in de gaten houden, en hun werk heel serieus nemen (of het nodig is, weet ik niet echt, nog niet achter) etc. etc. Gewoon, een kleinigheidje.

Al inpakkende drongen de volgende gedachten zich aan me op, aangaande de Toblerone.

1. Wat? Kraft?

Ik had de romantische notie dat Toblerone een echt Zwitsers familiebedrijf is. Helaas zag ik net in grote letters Kraft op de verpakking staan. Kraft is de Amerikaanse tegenhanger van Unilever. De halve (nou goed- iets minder) supermarkt ligt er vol mee, met Kraft. Van de favoriete kindersnack, gold fish, tot het symbolische Kraft Mac & Cheese (instant macaroni met kaas)(nou ja: “kaas”). Amerikaanser kan het niet. Hun producten kenmerken zich door hoge vet-, zout-, suiker-  en fructose-gehaltes. Ik ben op zijn zachtst gezet geen fan. Met als topproduct, en toppunt, het kaasproduct ‘American Cheese’, oftewel de Kraft Single. Google maar eens. Brrrr.

[Ik dacht dat ik daar wel eens uitgebreid over geblogd had, die smerige ‘kaasproducten’ die beschouwd worden als het toppunt van Amerikaans-zijn. Net 15 minuten gezocht in het archief. Maar nee. Ik denk dat ik me op Twitter of Facebook druk zat te maken destijds.]

Anyway. Teleurstellend, dus, Kraft-Toblerone. Ik heb het inmiddels even opgezocht, en al voor ik geboren werd was Toblerone al niet meer zelfstandig, maar in handen van Milka. Dus die romanische notie was ook inderdaad maar een notie.

Het maakt de chocolade niet minder lekker, gelukkig. Maar wel een tikje minder Zwitsers. En minder romantisch.

2. Verpakkingsperikelen

Ik ben een hele slechte inpakker. Dat zeg ik niet zo maar, dat is echt zo. Als je het mijn echtgenoot zou vragen, zou hij denk ik zeggen dat ik gewoon geen geduld heb. En als je het mijn collega’s zou vragen, zouden ze denk ik zeggen dat ik niet zo veel heb met details. Als je het mij vraagt, heeft het een met het ander te maken…

Maar wat me opeens te binnen schoot, was de vraag waarom de heren en dames van Kraft die Toblerone rond de feestdagen niet in een feestverpakking hadden gehuld? Dat zou ik gedaan hebben. Het is toch een luxe artikel, dus of je het nou koopt of voor jezelf, een blinkende feestelijke verpakking is nooit weg. En ik denk eigenlijk dat zo’n grote reep procentueel gezien vaak wordt gekocht om cadeau te krijgen. Toch?

Het had mij een heleboel gepruts gescheeld, dat is zeker.

[Voor wie mij niet gelooft: twee weken geleden was ik op een Secret Santa feestje, waar je om de beurt een cadeautje mag kiezen vanonder de kerstboom. Mijn cadeautje was het een-na-laatste cadeautje dat gekozen werd – van 20. Ik bedoel maar. Jammer, want het was ook verreweg het leukste: een plastic boomstam met twee plastic parkietjes die, als je geluid maakt, gaan twitteren en met hun staartjes gaan bewegen.]

[Mocht een collega dit lezen: ja, ik overweeg iets dergelijks mee te slepen naar Nederland voor de gelukkige wiens lootje ik heb getrokken voor onze eigen surpriseavond!! Ik weet namelijk ZEKER dat diegene dat kan waarderen. Ha.]

3. Learning by doing

Iemand als ik, hoe onprecies ik ook ben, leert wel snel. Al bij de tweede Toblerone dacht ik, hee, als ik hier even een vouwtje maak…? En bij de derde realiseerde ik me dat de pyramidevormige reep wel degelijk een achterkant heeft, en dat het wel zo netjes is als je daar de naad van het papier laat uitkomen. En bij de vierde had ik door hoe je de uiteinden netjes kon terugvouwen. En zo tegen nummer 5, de laatste, zag het er best aardig uit.

Ik ben bij uitstek iemand die leert door te doen. Daar hoort helaas ook bij dat ik in het begin meer kans loop op fouten. Het tegenovergestelde van iemand als ik, is iemand als mijn echtgenoot. Hij analyseert voordat hij doet.

Het beste is, vermoed ik, een combinatie. Goed nadenken maar wel gewoon beginnen. Gelukkig heb ik in dat verband collega’s die dat soort skills hebben…samen kom je er dan wel, en zonder veel fouten als het goed is. Hoewel het niet te vermijden is natuurlijk, dat je eerste producten, blogartikelen, presentaties, wat dan ook, niet zo perfect zijn als de volgende.

Sterker nog, een van de dingen die ik zo leuk vond aan het feit dat we live gingen van de week met Frankwatching Webinars, was dat we dan konden beginnen met ervaring opdoen! Pas als je het doet, weet je hoe het echt is, hoe mensen reageren, welke vragen je krijgt, wat je kunt optimaliseren.

Als ik zou moeten kiezen, geef ik de voorkeur aan DOEN boven DENKEN als starttechniek.

Jullie?

• Over
• Laatste berichten

Elja Daae

Elja is spreker, trainer en adviseur op het gebied van social media. Ze is de auteur van vier boeken, waaronder hét boek over effectievere social media: 'Super social'. Meer lezen? Abonneer je op haar nieuwsbrief over marketing, social media en ondernemersschap. Iedere 2e vrijdag in je inbox!

Laatste berichten van Elja Daae (alles zien)

• 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
• Vakantie - 1 augustus 2024
• Achieve more - 25 mei 2024