Al jaren ben ik bezig met de vraag of het nou goed is om te doen wat ik doe: door te geven zonder iets terug te verwachten. Ik blog al jaren, ik heb 6 jaar twitterchat #blogpraat, ik blijf maar die wekelijkse nieuwsbrief versturen. Maar het zit ook in andere dingen.
Give
Ik ben oprecht bereid om mee te denken met vrienden, kennissen en onbekenden (soms ongevraagd :)). Ik mail en bel vrijwel wekelijks met studenten die onderzoek doen over social media en bloggen. Ik beveel collega-sprekers aan als ik denk dat die de opdracht beter kunnen volbrengen dan ik.
Ik geef mensen credit. Ik bedank mensen. Ik link naar mensen (een link vanaf dit blog heeft letterlijk waarde, omdat Google deze site ziet als invloedrijk). Ik noem mensen in mijn nieuwsbrief.
Ik koppel mensen. Ik probeer ze te geven wat ze van me vragen, als ik dat kan. Ik deel mijn kennis en ik adviseer.
Ik ben, kortom, iemand die plezier haalt uit het delen van informatie, kennis en mijn netwerk. En hoewel ik keer op keer uitleg dat ik niets terugverwacht – niet van jou als lezer, niet van de abonnees van mijn nieuwsbrief, van niemand – is dat voor veel mensen moeilijk te geloven. En toch is het waar.
Ego
Geven, of liever gezegd, delen, is wat ik doe.
Ik ben daar niet alleen in. Mijn wereld zit vol met delers. Die bereid zijn om te reageren, mee te doen, zich te committeren, te helpen. Zelf veel online zetten, zodat anderen er iets aan hebben. Ik kom ze overal tegen.
Er zijn heel veel gevers, in de online wereld.
Maar ook ik heb een ego. En af en toe bekruipt me het gevoel dat iemand me iets vraagt te doen in zijn of haar belang, zonder aan mijn belang te denken. Dat de balans doorslaat.
Het is maar een gevoel. Ergens denk ik: er klopt iets niet.
Als dat gebeurt, voel ik me schuldig. Waarom geef ik niet gewoon?
Als ik het dan analyseer, kom ik er meestal achter dat het verzoek komt van mensen die op geen enkele manier interesse hebben getoond, niets hebben laten horen, niet bezig zijn met mij of anderen.
En nu lees ik dat dat erbij hoort.
Gevers en nemers
Dat weet ik dankzij een tip van Heleen. Zij wees me op het boek ‘Give and Take’ van Adam Grant, naar aanleiding van mijn artikel van gisteren: Jij bent niet het product.
@Elja1op1 Net vrijdag in m’n PS gedeeld, boek van Adam Grant ‘Geven en nemen’https://t.co/npqZ21NkJX pic.twitter.com/XsMfX4nyiq
— Heleen (@heleenmoes) May 23, 2017
Ik ben nog maar net begonnen in het boek. Maar ik vind het nu al interessant.
Het boek legt uit dat uit wetenschappelijk is bewezen dat gevers zowel onderaan de ladder als bovenaan de ladder eindigen. En het belooft uit te leggen hoe dat komt.
Ik ben benieuwd.
Give or take?
Het komt niet vaak voor dat ik mezelf afvraag of ik iets wel moet doen. Of ik wel wil geven wat die ander vraagt. Maar toevallig gebeurde het twee keer, de afgelopen week. Dat mensen iets van me wilden dat me weinig moeite zou kosten en hen veel waarde op zou leveren. Mijn instinct is dan: doen. Maar in beide gevallen twijfelde ik.
En in beide gevallen deed ik het niet. Ik wist niet precies waarom. Ik moest het goedpraten, voor mezelf.
Het boek van Grant maakt veel duidelijk, denk ik. Over wanneer je wel geeft en wanneer niet. Over grenzen, dus.
Benieuwd.
Wordt vervolgd…
PS Dit is het boek in het Nederlands.
- Ongeluk - 8 juni 2023
- Yogamatje - 20 mei 2023
- Aiiiiiiiiiii - 11 mei 2023
Wat herkenbaar! En ik snap exact wat je bedoelt, ik zit daar zelf ook mee en probeer dat ook te analyseren. Wat ik een duidelijke ‘Yes or No’ vind is de omstandigheden en van de week was er zo’n No. Combinatie van factoren: 1. Via DM, dus niet publiek werd vraag gesteld 2. “Jij weet veel van… dus heb jij voor mij een tip voor …” (categorie ‘effe’) 3. Persoon in kwestie nooit echt gesproken (categorie ‘oh we volgen elkaar, wist ik niet’). 4. Persoon zocht iets voor ‘zeg maar zoiets als’ (vaag).
Dat vind ik lui en gemakzuchtig. Doe ik niet (meer).
Dank voor boekentip!
PRECIES! Hoe langer ik het analyseer, hoe meer indicatoren ik zie, in de situaties. Interesting he?!