Het is vakantie in Turkije, de belangrijkste vakantie van het jaar, die van het offerfeest of slachtfeest.
Tot voor kort, tot vanochtend eigenlijk, had ik er geen beeld bij. Ik wist dat mensen vaak met de familie een schaap of lam gaan slachten en dat heel veel mensen dat doen, gelovig of niet. Ik wist dat zelfs de moderne jonge collega’s van F. afreizen naar familie op het platteland om samen een schaap te slachten.
Ook al zegt wikipedia dat men dat in Turkije tegenwoordig niet meer doet.
Degene die dat schreef, woont vast in de grote stad (Istanbul). Want vandaag reden wij van Ankara naar Göreme (Cappadocië) en OVERAL zagen we slachtfeesten.
Sterker nog, het duurde even voor het tot ons doordrong waar al die files bij de buitenwijken van Ankara vandaan kwamen, vanochtend vroeg. Want in Ankara zelf was het doodstil. Tot we het zagen. Allemaal mensen die samen een schaap komen kopen en (laten?) slachten.
Eigenlijk bij ieder dorp en bij ieder stadje zagen we mensen bezig. In tuinen. Op veldjes. Bij parkeerplaatsen (toegegeven, dat was even wennen, dat beeld). Overal was opwinding en blijdschap.
En het gekke was: ik voelde me buitengesloten. Ik kreeg zo’n zelfde gevoel zoals met Thanksgiving in Amerika: je weet dat iedereen in een land behalve jij feest aan het vieren is. Want het heet niet voor niets slacht-feest: het is een feest. Overal, echt OVERAL, zagen we groepen mensen verzameld rondom de slacht.
Gek is dat. Ik had er altijd rare en (denk ik nu) dichtgetikte ideeën bij, dat slachtfeest. Het leek me primitief en vies en dieronvriendelijk. Lekker tolerant van mij en lekker cultuurgevoelig, he? …
En nu ben ik er eerder jaloers op. Op het slacht-feest (nou ja, behalve dan dat het me nogal heftig lijkt om zo’n schaap of koe aan zijn einde te zien komen, dat dan weer wel).
Het kan verkeren.
- 50 worden: het alternatief is minder - 11 augustus 2024
- Vakantie - 1 augustus 2024
- Achieve more - 25 mei 2024
